Encore [oude versie]

Vierendertig.

Oh wauw. Daar is hij dan!

Het laatste hoofdstuk van Encore! Snif!Met heel veel liefde heb ik dit verhaal geschreven, hoop dat jullie er net zo van genoten hebben als ik!

Uiteraard komt er nog wel een epiloog, maar die laat nog een paar dagen op zich wachten :-)

Enjoy!

Vierendertig

Blake

Kreunend wreef Blake over zijn achterhoofd, die nat aanvoelde. Zijn wang lag op de koude marmeren vloer, recht in iets waterigs. De pijn die door zijn hoofd brandde ebde al iets weg en hij ademde diep in. Hij proestte door de sterke alcoholgeur die zijn neus binnendrong en draaide zich kermend op zijn rug. Wrijvend over zijn hoofd, vroeg hij zich af hoelang hij buiten westen was geweest.

Aan het gegil van die huishoudster van Henry te horen, niet heel erg lang.

Blake knipperde en Lynns gezicht was het eerste wat in beeld kwam, zij het iets waziger dan dat het zou moeten zijn.

"Mijnheer Zane? Blake? Hemeltjelief, ik schrok me kapot." Haar wenkbrauwen waren gefronst en ze zat geknield naast hem. "Waar doet het pijn? Hier?"

Haar vingertoppen rankten over de zijkant van zijn zere hoofd.

Blake kreunde en kneep zijn ogen weer dicht.

"Verdomme," vloekte Lynn. "Ik doe die klootzak wat." Ze wilde opstaan en Blake sloot zijn vingers om haar arm.

"Lynn... Nee..." De woorden kwamen met moeite zijn strot uit, maar het laatste wat hij wilde was dat Henry zo'n zelfde klap aan Lynn zou verkopen. Hij moest zijn baby beschermen. Blake knipperde weer en keek langs Lynn - die hem bezorgd aanstaarde - naar het tafereel achter haar en begon te lachen.

"Auw, kak," zei hij met een grom en greep weer naar zijn hoofd. Lachen was niet heel erg slim.

Met geheven wenkbrauwen keek Lynn over haar schouder, waar Dylan Henry de Kwal in een houdgreep op de grond had gelegd, een dik oog en al.

Versuft probeerde Blake overeind te krabbelen, zij het niet dat Lynn hem tegenhield.

"Mijnheer Paulsen redt zich prima," zei ze voor ze haar lippen op elkaar perste. Ze hield Blake's kin tussen haar smalle vingers (Blake verbaasde zich over de kracht die ze had) en inspecteerde met samengeknepen de zijkant van zijn hoofd.

"Wat is de schade?" vroeg Blake steunend. Zijn hoofd deed pijn, maar het was niet alsof hij nog nooit eerder een knal tegen zijn hoofd had gehad. Hij kon wel tegen een stootje.

"Ik zie geen bloed," begon ze, "maar dit doet pijn?" Haar hand rankte weer langs de pijnlijke plek en Blake deed zijn best om niet in elkaar te krimpen, hij was toch zeker geen mietje.

"Valt mee," loog Blake. Hij kwam moeizaam overeind (Lynn klakte afkeurend met haar tong) en zag nog net hoe Dylan zijn vuist hard in Kwals gezicht liet knallen.

"Ik denk dat het zo wel genoeg is, Dyll," zei Blake met een lach. Dylan zag er echter niet naar uit of hij zin had om te stoppen. Een brede grijns zat op zijn gezicht vastgeplakt en hij grinnikte toen zijn vuist wederom contact maakte met Henry's kaak.

"Dyll," waarschuwde Blake hem. Hij wist dat Dylan een goed partijtje knokken kon waarderen, maar de huishoudster was nog steeds hysterisch aan het gillen en hij had geen zin in politie of gezeik.

"Ach," zei Dylan, die overeind kwam. "Hij verdient het." Hij gaf Henry nog een - niet al te zachte - schop in zijn ribben en spuugde een keer op zijn zij. Henry kermde en lag kronkelend in een foetushouding op de grond.