Encore [oude versie]

Vijftien.

Vijftien.

Lynn

Een luid gelach is wat Lynn deed ontwaken de volgende ochtend. Ze reikte automatisch naast haar maar het bed was leeg.

Met een zucht kwam ze overeind en stapte het bed uit. Reikend naar haar kamerjas hoorde ze weer het bekende gelach, een geluid wat ze heel erg gemist had, en ze haastte zich naar de reling.

"Aleksandar!" kirde Lynn terwijl ze over de reling boog en naar beneden de woonkamer in keek.

"Evelynn!" Haar broer keek met gespreide armen omhoog. "Ga je springen? Ik vang je!"

"Doe normaal," zei ze voor ze met twee treden tegelijk van de trap af holde, haar kamerjas wapperend achter haar aan.

Ze sprong in de armen van haar broer en omhelsde hem stevig om zijn driedelige pak heen.

"Klein zusje," mompelde hij in haar haren. "Je stinkt."

"Bedankt," grinnikte Lynn voor ze hem een klap voor zijn hoofd gaf. Hij liet haar los en ze hopte weer op de vloer.

"Stinkt én snurkt," mompelde Henry vanaf de bank. "Ik heb geen oog dichtgedaan vanmorgen."

"Hoe laat is het dan?" vroeg Lynn, ze had geen idee hoe lang ze geslapen had.

"Al bijna één uur. Je vader komt zo."

Lynn sperde verschrikt haar ogen. "Papa?" piepte ze angstig.

Aleksandar plofte grijnzend naast Henry neer, het viel Lynn weer op hoe veel gelijkenis de twee mannen vertoonden. Ze hadden dezelfde allure over hun heen hangen, dezelfde eigenwijze grijns en waarschijnlijk dezelfde designer.

"Zusje," begon Leks - zoals ze hem altijd noemde, "onze lieve vader is woest."

Lynn maakte een piepend geluid vanachter uit haar keel en Leks lachte. Hij had makkelijk praten, papa was nooit boos op hem.

Nee, Aleksandar was uiteraard perfect. Hij was ruim tien jaar ouder dan Lynn, die een nakomelingetje was, en was goed op weg om in hun vaders voetsporen te treden. Het zou niet lang meer duren voor hij het stokje zou overnemen.

Lynn hield zich daarentegen meer bezig met shoppen en de socialiste uithangen, iets waar ze erg goed in was.

"Ach, liefje kom eens hier." Henry klopte op zijn schoot en Lynn - eigenwijs als dat ze was - ging op een lege stoel zitten.

Ze gaf hem een smalle, zelfvoldane grijns en hij bracht zijn hand naar zijn gezicht.

"Nikki," verzuchtte Henry terwijl hij over zijn hoofd wreef. "Hoe lang ga je dit volhouden?"

"Lynn," zei ze simpelweg. "En ik ga dit heel lang volhouden, dank u wel."

Aleksandar grinnikte en knipoogde goedkeurend naar Lynn. "Goed zo zusje, laat hem maar zweten."

"Jíj hoort aan mijn kant te staan," zei Henry voor hij Leks een duw gaf. "Volgens mij ben je al vanaf de kleuterschool míjn beste kameraad."

"Mijn zusje voor alles, Preston." Leks sloeg Henry's hand van zijn schouder af. "Het is al een wonder dat ik je met haar uit liet gaan en je kop niet verpulverd heb."