Encore [oude versie]

Vier.

4. Mr. en Mrs. Alcohol

Blake

Met een grijns stak Blake het pasje in het bedieningspaneel van de lift wat hen toegang gaf tot het penthouse, mevrouw Sterallures stond stilletjes naast hem terwijl de lift langzaam steeg en Blake lachte in zichzelf.
Hij vond de geraffineerde vrouw, Evelynn, op de een of andere manier behoorlijk intrigerend, ze was totaal anders dan de vrouwen - en mannen - die hij normaal ontmoette.

Ze wist namelijk niet eens wie Blake was, wat hem tegenwoordig niet vaak meer voor kwam en wat heerlijk verfrissend was.

Evelynn kwam van hogere kringen, dat was duidelijk. Ze was verschrikkelijk welgemanierd, correct en fatsoenlijk. De vrouwen ­­-­­ ­­­en mannen - die Blake normaliter meenam waren vaak fans, groupies of gewoonweg ordinair.

Niet dat Blake de intentie had om iets met Evelynn uit te spoken, ze was overduidelijk over haar toeren en Blake wilde haar oprecht alleen helpen.

"Dus... Nikki was het?" Blake gebruikte de afkorting die hij haar had horen zeggen aan de telefoon, wat hem een chagrijnige blik opleverde.

"Lynn," zei ze resoluut terwijl ze hem strak aankeek. "Ik haat de naam Nikki."

"Waarom gebruik je hem dan?"

"Dat is privé mijnheer Zane."

Blake glimlachte een ondeugende grijns, de manier hoe de woorden 'mijnheer Zane' uit haar lippen kwamen beviel hem wel.

Een pingel vertelde hun dat ze aan waren gekomen in het penthouse, Blake hupte vrolijk de lift uit, benieuwd wat voor een groupies Dylan had meegenomen. Hij verwachtte dat Lynn linea directa het bed in zou ploffen, ze zag er vermoeid uit, dus dan kon Blake zich mooi bijvoegen bij het knalpartijtje wat waarschijnlijk bezig was.

Lynn liep stil achter hem aan de marmeren hal in, hij had verwacht dat ze wel een paar venijnige opmerkingen zou maken maar ze was verdacht rustig.

Blake, die weinig onder de indruk was van de luxueuse loft, wandelde door de hal de ruime woonkamer in die verlaten was.

Het enige bewijs dat Dylan daadwerkelijk ergens aanwezig moest zijn in de gigantische suite lag verspreid over de vloer, waar verschillende kledingstukken achteloos waren achtergelaten.

Grinnikend maakte Blake zich een weg naar de mini bar, graaide een paar kleine flesjes wodka uit het koelvakje en overhandige er één aan Lynn.

"Je lijkt me niet het type wat drinkt maar-"

Voor Blake zijn zin af kon maken had Lynn het dopje al van het flesje geschroeft en de inhoud in één teug achterover geslagen.

Ze trok haar gezicht samen en schudde kort met haar hoofd. "Uch, wat smerig zeg." Lynn stak haar hand uit. "Doe me er nog één."

Verbouwereerd staarde Blake haar aan, hij grinnikte zachtjes en overhandigde haar nog een flesje die ze met een zucht opendraaide.

"Lynn," begon Blake bezorgd toen ze de wodka weer in een teug achterover klokte. Hij was niet zeker of de nette vrouw wel gewend was aan alcohol, maar voor hij zijn protest kon maken had ze een waarschuwende vinger opgestoken.

"Mijnheer Zane," begon ze terwijl ze een slok nam van haar derde flesje, "alsjeblieft. Ik wil voor een paar uur gewoon alles vergeten."