Encore [oude versie]

Drie.

Blake

Blake trapte zijn sigaret uit voor hij het luxueuze hotel binnen wandelde, die gelukkig dichtbij was geweest. Hij liep naar een vrije receptioniste om de sleutel te vragen die Dylan zei dat hij had achter gelaten, halverwege zijn gesprek werd hij echter afgeleid door een vrouw die herrie stond te trappen bij een andere balie.
"Nee ik ben het echt!" tetterde ze wanhopig terwijl ze haar zilverblonde haar over haar schouders gooide. "Maar mijn tas is net gestolen, dat zeg ik toch!"
"Sorry mevrouw," reageerde de receptioniste. "Maar er is echt niets wat ik kan doen, geen paspoort is geen kamer."
"Bel dan het nummer wat gereserveerd heeft! Dat is Maria, zij kan vertellen dat ik het ben."
"Sorry mevrouw," herhaalde ze receptioniste ferm. "Geen paspoort of creditcard is geen kamer."
"Dit is ongelofelijk!" tierde de blonde vrouw met een snik, haar stem kwam Blake ergens vaag bekend voor.
"Meneer Zane? Mijnheer Paulsen heeft de presidentiele suite geboekt."
Blake wendde zijn aandacht af van het tafereel en keek naar de jonge receptioniste die voor hem stond, ze had haar hand uitgestoken waar de kamerkaart in lag.
"Dat is mooi," zei Blake terwijl hij haar een zwoele blik gaf, hij wist dat vrouwen wegkwijnde bij zijn ogen en zo werd ook deze spontaan rood.
"Ik wens u een fijn verblijf," stamelde ze haperend toen Blake zijn zwart gelakte nagel over de palm van haar hand liet glijden terwijl hij de kaart aanpakte.
"Dat gaat wel lukken," lachte Blake lustig. "Hoe laat ben je vrij?"
"Over een uurtje mijnheer Zane," antwoordde ze met gloeiende wangen.
Blake wilde haar net uitnodigen om later ook naar de hotelkamer te komen toen een tirade aan scheldwoorden ergens naast hem klonk.
Grinnikend wendde Blake zijn aandacht weer naar de zilverblonde dame, want een dame was ze zeker aan haar outfit te zien.
"Foei, foei, mevrouw," lachte Blake. "Wat een taalgebruik voor een dame."
"Uch!" tetterde ze terwijl ze zich bijdraaide om te kijken wie haar stoorde. "Bemoei je met- " Ze stopte midden in haar zin, sperde een moment haar ogen om deze vervolgens strak samen te knijpen in een dodelijke blik.
"Jij!" Ze wees een dreigende vinger Blake's kant op en deed twee stappen naar voren, haar hakken klakten gevaarlijk op de marmeren vloer. "Door jou heb ik verdomme mijn vliegtuig gemist!"

Lynn

De zwartharige man, Lynn vermoedde dat het geverfd was, stapte met opgeven palmen achteruit, een zelfingenomen grijns verscheen op zijn knappe gezicht wat Lynns woede alleen maar meer deed opborrelen.
"Sorry," lachte hij terwijl hij zijn schuine lok uit zijn twinkelende ogen streek. "Maar volgens mij rende jij tegen mij op."
"Excuseert u mij hoor, mijnheer." Lynn deed nog een stap naar voren, haar woede en frustraties hadden hun kookpunt bereikt. "Maar omdat u zo nodig midden in de hal moest gaan pauzeren heb ik mijn vliegtuig gemist, ben ik vervolgens overvallen en heb ik nu geen paspoort waardoor ik mij niet kan inchecken." Tranen sprongen wederom in haar ogen en Lynn vervloekte zichzelf zachtjes voor ze haar gezicht afwendde.
Ze had absoluut geen zin om aardig te blijven tegen de man die eruit zag alsof hij van de cover van The Rolling Stone was gewandeld maar had genoeg manieren geleerd om haar waardigheid, het kleine beetje wat er nog van over was dan, te behouden.
De man negerend, hij zat haar bedenkend aan te staren, bracht Lynn haar aandacht weer naar de receptioniste terwijl ze een paar keer diep inhaleerde.
"Zou ik misschien gebruik mogen maken van uw telefoon?" Lynn deed haar best om haar stem niet te laten overslaan maar dat lukte niet helemaal.
"Natuurlijk mevrouw," zei de receptioniste zachtjes terwijl haar blik heen en weer flitste van de man naar Lynn en weer terug.
"Dank u wel."
Lynn pakte dankbaar de telefoon aan en draaide het nummer wat ze een uur geleden ook gebeld had. Ze klemde de hoorn tegen haar oor en hoopte met alle macht dat Maria op zou nemen, Maria kon haar vast helpen.
"Goedenavond, Hotel Lindfors met Edith," klonk een zachte stem aan de andere kant van de lijn.
"Edith, met Nikki. Is Maria daar nog?" Hoopvol greep Lynn de hoorn steviger beet.
"Oh hoi Nikki, nee Maria is net naar huis toe, kan ik wat-"
"Fack!"
"Pardon?"
"Eh, sorry," stamelde Lynn met het schaamrood op haar wangen, vloeken was niet erg lady-like. "Bedankt, ik weet genoeg."
Lynn drukte zuchtend de lijn weg, ze wist Maria's nummer niet uit haar hoofd en had geen idee wat ze nu moest gaan doen.
Een eenzame traan gleed verloren over haar wang en ze streek hem snel weg, hopend dat niemand haar kleine break-down had opgemerkt.
"Ehm, sorry." Een zachte, zwoele stem klonk naast haar en Lynn keek op, de rocker met de groene ogen, hij had zelfs eyeliner op, stond naast haar en keek Lynn schattend aan. "Maar zei je nou dat je overvallen was?"
"Uch." Lynn snoof, ze kon niet geloven dat ze zo'n ongemanierd geluid produceerde. "Ja dat klopt, zit u mij lekker af te luisteren?"
"Sorry? Je loopt hier zo te tetteren, denk dat heel het hotel het gehoord heeft," lachte de man schaamteloos.
Lynn bekeek hem van zijn zwartleren broek tot aan de armbanden met spikes om zijn getatoeëerde polsen, ze snapte niet wat zo'n figuur in een high class hotel als dit deed en hief een wenkbrauw.
"Tetteren?" vroeg ze, ze zette opstandig haar handen in haar zij. "Ik loop niet te tetteren!"
De jongen lachte weer en stak een hand uit die Lynn aarzelend aannam, zijn sterke vingers voelden warm en ruw in haar hand.
"Blake," stelde hij zich met een ondeugend lachje voor. "Maar mijnheer Zane voor u."
Blake Zane, de naam kwam Lynn ergens bekend voor, maar er ging op dat moment geen belletje rinkelen.
"Evelynn Nikolina Lindfors," zei ze, ze bestuurde Blake wantrouwend met samengeknepen ogen, waarom was hij zo aardig tegen haar?
"Mevrouw Lindfors," begon Blake terwijl hij haar hand losliet en een kamerkaart omhoog hield. "Omdat ik er blijkbaar voor heb gezorgd dat je je vlucht hebt gemist-"
"Ja dat heb je ja," onderbrak ze hem met verheven stem.
Hij hield een vinger omhoog, er op duidend dat Lynn stil moest zijn, ze hief verontwaardigd haar wenkbrauwen.
"Ssh popje." Blake liet zijn tong over zijn lippiercing glijden, waar Lynn gebiologeerd naar staarde, en zijn mondhoek ging omhoog. "Het minste wat ik kan doen om mij te verontschuldigen is je een slaapplek aanbieden voor vannacht."
Een sprankje hoop vestigde zich in Lynns borst, als ze de nacht maar ergens door kon brengen dan kon ze morgen Maria bellen om te vragen of ze iets van een creditcard kon regelen. Desnoods haalde ze Lynn zelfs op, als ze maar weg kon uit deze nare stad.
Lynn keek nogmaals schattend naar Blake, ze hield er niet van om hulp van vreemden aan te nemen, maar gaf hem uiteindelijk een klein lachje, de eerste lach die ze in tijden gegeven had.
"Als ik u niet tot last ben, dan heel erg graag."
Blake glimlachte breed, wat zijn kuiltjes weer tot uiting bracht, waardoor hij er meteen een stuk minder intens uitzag.
"Je gaat me toch niet verkrachten he," voegde Lynn er zachtjes aan toe en Blake begon te schateren.
"Ik weet dat ik er gevaarlijk uitzie," hikte hij van het lachen. "Maar ik ben te vertrouwen..."
Ergens geloofde Lynn hem wel en ze had niet het idee dat haar avond nog veel erger kon worden, hij zag er misschien uit als een verdwaalde crimineel maar ze gaf hem het voordeel van de twijfel.
"Nou kom op dan," zei hij ongeduldig voor hij naar de liftdeuren wandelde en op het knopje drukte.
Lynn volgde hem met klikkende hakken, hopend dat ze niet een ontzettend grote fout maakte.