Encore [oude versie]

Vijfentwintig.

Vijfentwintig

Lynn

Zodra ze alleen was met Henry in de loft deed hij al een poging om haar te omhelzen. Lynn sloeg wild zijn armen van haar af en gluurde hem met samengeknepen ogen aan.

"Henry, je blijft met je poten van me af," gromde ze voor ze voor hem uitging richting de keuken. "Een Chardonnay?" Ze ontkurkte behendig een fles en schonk twee wijnglazen in. "Ik denk dat ik wel een borrel kan gebruiken."

Henry nam zwijgend het glas aan en dronk enkele slokken van de droge witte wijn.

"Dus," begon Lynn lijzig, "je hebt een halfuur." Ze leunde nippend van haar wijn tegen het keukenblad aan en keek Henry afwachtend aan.

"Dat met Katharina-"

"Die naam wil ik hier nooit meer horen," kapte Lynn Henry resoluut af. "Die naam bestaat voor mij niet meer."

"Lynn, overdrijf nou niet zo," kermde Henry met rollende ogen. "Het is niet alleen haar schuld."

"Verdedig je dat wijf nu serieus?" vroeg Lynn met verheven stem. "Sta je haar nu in óns huis te verdedigen?"

"Lynn, kan je me één moment laten uitpraten, alsjeblieft?" vroeg Henry grommend, Lynn kon zien aan zijn gebalde vuisten dat hij zijn best moest doen om rustig te blijven.

Ze rolde haar ogen, goot nog een grote teug wijn naar binnen en perste haar lippen strak op elkaar. Als hij wilde dat ze niets ging zeggen, dan ging ze ook echt helemaal niets meer zeggen. Ze maakte een ongeduldig gebaar met haar hand dat hij door kon gaan.

"Dankjewel," zuchtte hij hoofdschuddend. "Wat ik dus wilde zeggen, is dat het me echt heel erg spijt. Ik had het nooit moeten doen."

Zwijgend staarde Lynn hem aan, ze voelde de woedde alweer opborrelen en kneep gefrustreerd in haar wijnglas. Toen hij doorkreeg dat ze echt stil bleef ging hij door.

"Het was een ongelukje..."

Lynn hief één wenkbrauw.

"Een eenmalig iets..."

Haar andere wenkbrauw volgde.

"En het had echt niets te betekenen."

Lynn proefde bloed van de binnenkant van haar wang, waar ze hard op beet.

"Het spijt me echt," ging Henry onverstoorbaar door. Zijn blauwe kille ogen - ogen die ze ooit vriendelijk en warm had gevonden - boorden in de hare. Hij deed hard zijn best om zo zielig en verontschuldigend te kijken als hij kon, maar Lynn prikte dwars door de charade heen.

En in één klap werd het haar allemaal duidelijk door die blik op zijn gezicht. Die blik die ze zo vaak had gezien, die hij haar gaf als hij weer een 'zakendineetje' had, een 'conferentie' of moest 'overwerken.' Altijd had hij díe blik op zijn gezicht gehad die hij nu had. Die onschuldige blik, alsof hij niets verkeerd deed, alsof zij blij moest zijn dat hij zoveel werkte voor haar, dat zij lekker kon winkelen en haar leven kon leiden.

Nee, het werd haar duidelijk. Er waren geen dinertjes geweest, geen conferenties en geen overuren. Lynn trilde van woedde. Ze was kwaad, vooral kwaad op zichzelf, maar het meeste op die gluiperige bastaard die voor haar stond.

Haar wijnglas knapte uit elkaar in haar rillende handen en ze voelde de pijn in haar vingers toen het glas in haar huid sneed. Ze negeerde het, de pijn in haar vingers was niets vergeleken met de pijn die ze in haar hart voelde.

Ze had hem vertrouwd, was er altijd voor hem geweest, had altijd achter hem gestaan, maar hij had haar bedrogen. Keer op keer. En zij was te naïef geweest om het te zien, was te gelukkig geweest met haar status en het geld om te zien wat hij werkelijk aan het doen was.