Through You

CHAPTER THIRTYTWO - Ready, Departure

~Kylie

I sit and Watch Ruru as he carefully divides the room. He says we needed to expand the room, since We will be welcoming my baby. I put my hand on my tummy. I wanted to embrace him, I ran as he tries to remove the wooden countertop on our kitchen. He insisted that we needed this room, if we can't go home to my home. I offered my house. Ruru hasn't bought his own house yet, pero since I have already my own house that I acquired through years of work, My family can use it.

I hug him, I try with all my might to fit him into my arms. I am inlove with him everyday, And now, my baby, will be loved by him, my baby will also love him.

"Kylie, Pawis ako." He says, tries to attempt to remove the grip I have on him, but he fails as I tighten my grip on him more.

"Kylie, Mamaya na lang pag nakaligo na ako." Sabi nya saka bumalik sa pag pukpok ng tinatanggal nyang kahoy.

"Wait lang, let your scent be burrowed in my nostrils, saglit lang." I say, he gives up, then hugs me in return as he turn over, "Bahala ka jan, sinasabi ko sayo, mabaho pa ako." Sabi nya saka tumawa.

"Sabi ko naman kasi sayo, Sa bahay nalang tayo." Sabi ko sakanya, ayoko din naman kasi g nakikita na napapagod sya.

"Nung una nga, super hassle na mang gagaling tayo sa work galing sa bahay mo, gusto mo pa bumalik don, mainam na nga to na nahanap na natin ung harmony ng pag byahe." Paliwanag nya. Totoo naman, may point sya. Mahirap nga naman kung mang gagaling kami sa bahay ko. Ayoko lang naman kasi n mapagod sya, saka ang ganda ganda ng ayos ng condo nya, kailangan nya pa buwagin.

"Sumisimangot ka na naman! Ayaw ngumiti ka!" Sabi nya saka pinilit i smile yung labi ko. Ano namang masama kung ayaw ko mapagod sya diba? Wala mamang masama doon.

"Okay lang sakin, Honey. Wala naman masama kung mapapagod ako para sayo diba?" Sabi nya saka ako hinalikan sa pisngi.

"Hmp, mabaho ka na nga, maligo ka na!" Sabi ko saka nag pumiglas sa yakap nya.

"Ay, sge maliligo na ako, wait, sabay na tayo?" Sabi nya saka hatak sakin pabalik.

"Roan ano ba! Ikaw lang maliligo, naligo na ako!" Sabi ko saka tuamkbo pero nahabol nya ako.

"Oo nga, papaliguan mo lang ako." Tumawa ako ng tinaas nya pareho nyang kilay. Tawang tawa ako. Pero sumunod naman din ako.

Pagkabihis namin pareho, napahiga na lang ako sa kama. Naalala kong bukas ko na ipapaalam sa mga kasama ko sa encantadia  na aalis na ako. Nakaramdam ako ng kaba, ayaw ko man. Pero iba yung kaba ko. Hinatak ako ni Ruru, saka ako niyakap.

"Andto ako kagi sa likod mo, wag na wag mong iisipin na mag isa kang dala dala ang lahat ng bigat ng ating anak, Kasama mo ako." Sabi nya saka hinalikan ako sa noo.

Alam ko na anjan sya, matagal ko nang alam yun, alam ko na higit pa sa pwede kong asamin ang pagmamahal na kaya nyang ibigay. Pero hindi ko maintindihan, kung bakit hindi ko pa din makayanan mag tiwala sa aking sarili, kung bakit hanggang ngayon, puno ng duda ang aking isipan. Oo, alam ko mahal nya ako. Pero hanggang saan ba iyon?

Tumalikod ako sakanya kahit hinatak nya ako, hindi ko pa din lubos na maisip paano ko haharap sa tao bukas. Inisip ko din wag muna sabihin sa kanila na Si Roan ang ama ng bata. Bukod sa gusto ko munang malaman ni Gabbi bago ng kalakhang tao, ayaw ko iparamdam sakanya na may bagay akong nilihim.

Pero kung tatanungin mo ko, okay na ako. Wala na akong problema, ayoko kang gumawa ng gap saming dalawa. Walang babae ang deserve iyon, hindi ko alam kung bakit, pero gusto ko din pagkaingatan ang relasyon naming dalawa. Kagaya ngoag iingat ko sa relasyon namin ni Ruru.