Chapter 39 - Angels Like You

87 3 8
                                    


~Kylie

I threw the last bottle on the sand, felt guilty as I was destroying the beauty of the beach so I immediately picked it up, with all my might, I hugged it infront of my chest, I felt a voice inside of me whisper, That's how you should have held Ruru, and instead of doing that, Look at what you were holding. Now suddenly I had the urge to throw the bottle again. I had no bag with me, I had no wallet, the people of batanes happens to be so nice that every mini store I asked voluntarily gave me alcohol, Sabi pa nung isa, hindi naman araw araw may kumakatok sa tindahan namin na artista.

When I felt my knees giving up, I let them rest while still hugging the bottle in front of me. Who knew this shore is really long at malayo pa ang bahay nila Martin? I let out a huge cry, Why did I happen to stumble over the news at the exact right time? I was doing okay, I was happy. Even when Martin attempted to kiss me, We were doing well, I was Happy, and I forgot all the pain I had encountered.

I forgot that I lost the baby, I forgot that I left Ruru, I forgot that my money has been wiped out of my bank because I can't keep up with the fact that I lost my baby, And I can't do Amihan anymore because in real life, She lost Lira. And that hurts as hell, Masakit. Iba yung hagod. And I just don't know what else to do. I can't remember how to bring back the happy me. All I know is the pain inside me.

"AAAAAAAAAHHHHHHH!"

I say, screaming at the top of my lungs. Trying to stop myself from throwing the bottle in my hand. I wanted to get a good grip on it. I wanted to hold on to something, when literally I just let everything slip through my hands, My baby, My Boyfriend, My role that made me whole, my big break, my bank. Me. I let myself slipped through me.

Nakalimot naman ako. Aminado naman ako. Nakalimot ako sa sobrang ganda ng batanes. Sobrang tinapon ako ng batanes sa malayong hitsura ng maynila. Pero bakit naman sa pag kakataong iyon, sakto mag bubukas ng TV si Manang? Kaya ano? Lasing na naman ako, umiiyak na naman ako. Pagod na ung atay ko. Ilang alak na ba nalaklak ko simula nung nawala ung anak ko?

----

"Kylie, masarap pagkain dito, eh kesa si Mama ang magluto, dalhin nalang kita kung saan the best ang pagkain para naman maexperience mo ang batanes!" Sabi ni Martin habang masayang inaabot ung lagayan ng kutsara sa maliit na lagayan nito sa gitna ng lamesa. Ngumiti ako, hindi ko maintindihan kung anong nangyari nung araw na yon, ang alam ko lang. Ibang simula ang binibigay sakin ni Martin.

"Nako, Tinoy, andito ka pala. At sa wakas, may dinala ka ding kapwa mong artista!" Sabi nung Aleng nag lagay ng baso saka pitsel sa harap namin. Ginantihan ko naman sya ng ngiti saka bumalik ang tuon sa lagayan ng kutsarang nasa harapan ko.

"Tinoy?" Tanong ko dito, hindi naman sa nagugulat ako. Pero hindi ko pa naririnig na may tumawag sakanya nito.

"Ah, Madam, kasi ayang batang yan, hindi kami makapaniwalang pinoy sa sobrang gwapo nung bata. Eh nalaman namin na Martin pala pangalan nyan, pinangalanan nalang namin ng Tinoy tutal inaaway sya ng mga batang di kagwapuhan ng, di ka naman pinoy!" Sabi nung Ale kanina, saka naglagay na ng dalawang tasa ng kanin sa harap namin.

Lumapit naman ako sakanya saka hinawakan ang mukha nya. "Ito, eh pinoy na pinoy nga ang hitsura nito, Ako ang tignan mo ako ang hindi pinoy!" Sabi ko dito saka nilahad yung kamay ko sa ilalim ng aking baba. Tumawa naman yung Ale. Kaya tumawa din ako.

"Kumain ka na nga lang, nakakahiya ano ano pa nalalaman mo sakin, malaki na pinayat mo, kaya kumain ka nalang." Sabi nya. Sakto naman na dumating yung pagkain. Kumain na ako at medyo naiilang ako sa mga titig ng tao sakin. Buti na lamang ay walang nag lakas ng loob na kunan ako. Or hindi ko lang nakita? Pero kung meron man, ano naman pakialam ko diba? Ibang level naman ng sakripisyo ginawa ko maiwan lang yung set ko sa encantadia.

Through YouTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon