Sinful Delights

Chapter 44

Είμαι ένας άχρηστος. Ναι, αυτό είμαι και δεν πρόκειται να αλλάξει  είπε στεναχωρημένα αποδεχόμενος την άδικη μοίρα που του επιφύλασσε η ίδια με οικτρό τρόπο.

Τα δάκρυα του ξεχύνονταν ανεξέλεγκτα από τα μάτια του. Όσο και να προσπαθούσε να τα συγκρατήσει, ήταν αδύνατο να ελέγξει τον συναισθηματικό κόσμο του εαυτού του. Από την ημέρα που έχει έρθει στο σπίτι, η ψυχολογία του είναι πεσμένη σε δραματικό αριθμό. Με την πίστη πως μία μέρα θα περπατήσει και όλα θα έρθουν σε φυσιολογικά πλαίσια, συνεχίζει την καθημερινή ζωή του. Μούγκρισε νευριασμένα για τις σκοτούρες που έχουν συμβεί σε εκείνον. 

Ένιωθε σαν ακρωτηριασμένος από την αρχή των μηρών μέχρι κάτω. Συνέχιζε να χτυπάει το δάπεδο με όλη την μανία του, νομίζοντας πως όλα θα ξεπεραστούν με αυτή την κίνηση. Ακούμπησε αγανακτισμένος το μέτωπο του εκεί και ανέπνεε ρυθμικά για να συγκροτήσει τον εκνευρισμό του. Ηρέμησε και μπορούσε να ακούσει τους χαμηλόφωνους ψιθύρους μεταξύ της Miranda και του φυσιοθεραπευτή. 

. Ήθελε να κολλήσει το αυτί του στο ξύλο της πόρτας αν και την προκείμενη στιγμή, καθιστούσε ανέφικτο. Στήριξε το βάρος του στις παλάμες επιθυμώντας να φτάσει στο παρατημένο καροτσάκι που βρισκόταν λίγα εκατοστά μακριά. Εκατοστά που φαίνονταν σαν χιλιόμετρα για τον Nathan. 

Πείσμωσε σφίγγοντας το σαγόνι του. Έστρεψε τον αυχένα του και η ματιά του επικεντρώθηκε στο μεταλλικό μαύρο καροτσάκι. Έσυρε με δυσκολία το σώμα του προχωρώντας με την βοήθεια των χεριών του. Την στιγμή που επιχείρησε να ανέβει στο καροτσάκι, η Miranda εισήλθε στο δωμάτιο. 

Πάγωσε στην θέση της καθώς άνοιγε την πόρτα του δωματίου. Η παλάμη της είχε αγκιστρωθεί πάνω στο πόμολο σαν την κόλλα στιγμής. Δεν μπορούσε ο νους της να συλλάβει το γεγονός ότι ο Nathan σερνόταν προς το καροτσάκι. Ήρθε επιτόπου μόλις άκουσε το ουρλιαχτό του από το δωμάτιο. 

Οι ματιές τους συναντήθηκαν και όλα φαίνονταν να σταματούν. 

’’ Μωρό μου, τι έκανες;’’ Βρήκε το κουράγιο να ρωτήσει παρόλο που ο κόμπος στον λαιμό της άρχιζε να μεγαλώνει. Τα λόγια του φυσιοθεραπευτή αντηχούσαν βάναυσα μέσα της « Δεν μπορώ να σας πω με σιγουριά πότε θα έρθει η ώρα για να περπατήσει. Ίσως περάσει και χρόνος.»  

Ο Nathan αδυνατούσε να δώσει μία λογική απάντηση. Την κοίταξε με πληγωμένο ύφος και γύρισε την ματιά του στα «ανίκανα» πόδια του. Τον πλησίασε και έσκυψε δίπλα του ακουμπώντας το μάγουλο του. Κατάλαβε αμέσως πως έκλαιγε.