Sinful Delights

Chapter 51

Η ζωή είναι ένα λουλούδι κι ο έρωτας το μέλι του.
-Βίκτορ Ουγκό 

Για πρώτη φορά, έβγαινε από το ιατρείο με ένα κολλημένο χαμόγελο στα χείλη του. Ένιωθε δικαίωση για εκείνον. Μία δικαίωση βέβαια, που έπρεπε να κερδίσει μέσω της εγχείρησης. Ο γιατρός, του έδωσε σημάδια ελπίδας για την επίτευξη του. Μπορούσες να το καταλάβεις από τον τρόπο που μιλούσε για την εγχείρηση στο Παρίσι και την γυαλάδα στα μάτια του. 

Η Miranda ήταν χαρούμενη για τον Nathan. Περπατούσε συνεσταλμένα πίσω από το καροτσάκι, με την σκέψη ότι σύντομα δεν θα το χρειαζόταν πλέον. Δεν ήθελε να χαλάσει την απόλυτη σιωπή ανάμεσα τους. Τον κοίταζε κλεφτά απολαμβάνοντας το χαζοχαρούμενο πρόσωπο του. Μετά από τόσο καιρό, έλαμπε από χαρά σαν ένα μικρό παιδί. 

‘’ Τι κοιτάς τόση ώρα;’’ Την ρώτησε παίρνοντας στην χούφτα το λεπτοκαμωμένο χέρι της. Πέρασε ξυστά τα θερμά χείλη του προκαλώντας απανωτά ρίγη στην Miranda. 

‘’ Ένα όμορφο αξιοθέατο που δεν βαριέμαι να κοιτάω ποτέ.’’ Απάντησε βραχνά λόγω του πόθου της. Ο Nathan χαμογέλασε σιγανά και φίλησε πεταχτά το χέρι της. 

‘’ Χαίρομαι όντας το αξιοθέατο σου. Και εσύ είσαι το δικό μου.’’ Μίλησε μελιστάλαχτα καθώς ο φύλακας τον βοηθούσε να μπει στο αυτοκίνητο. Η Miranda λύγισε το καροτσάκι βοηθώντας τον φύλακα και το τοποθέτησε στο πίσω μέρος του αυτοκίνητου. Κάθισε δίπλα του σφίγγοντας τα δάχτυλα του με μανία. Ανησυχούσε για την υγεία του. 

‘’ Miranda, ηρέμησε. Μου έχεις λιώσει τα δάχτυλα.’’ Της ψιθύρισε πονεμένα από την δύναμη που ασκούνταν πάνω στα δάχτυλα του. Η Miranda συνειδητοποίησε το λάθος της και το άφησε ελεύθερο. Αμέσως μερικές κοκκινίλες εμφανίστηκαν στην επιδερμίδα του. Χάιδεψε απαλά προσπαθώντας να φύγουν αλλά θα περνούσαν λίγα λεπτά για να φύγουν εντελώς. 

‘’ Φοβάμαι. Είμαι χαρούμενη αλλά και ανήσυχη για την εγχείρηση. Επιτέλους ύστερα από μία καθυστέρηση ακούς τα ενθαρρυντικά λόγια που θα σε βοηθήσουν να περπατήσεις ξανά. Όμως, αν δεν … πετύχει; Αν … αν …. ‘’ Το σαγόνι της έτρεμε από το φόβο. Ο Nathan έπιασε το πιγούνι της και το έσυρε προς το μέρος του. 

‘’ Όχι, όχι δεν θέλω να σκέφτεσαι έτσι. Με ακούς; Με την δύναμη της θέλησης όλα θα γίνουν. Πίστεψε με, μωρό μου.’’  Τη διαβεβαίωνε  σιγανά θέλοντας να την καθησυχάσει. 

‘’ Δεν θέλω να νιώσω όπως τότε. Τις αφόρητες στιγμές που νόμιζα ότι θα σε χάσω για πάντα.’’ Το μυαλό της παίρνει την απόφαση να ταξιδέψει στις επίπονες αναμνήσεις της. Το αυξανόμενο άγχος και η αϋπνία την είχα καταβάλει σωματικά. Αισθανόταν σαν ένα άδειο κουφάρι που δεν είχε ζωή.