Sinful Delights

Chapter 3

Η μέρα που φοβόταν μόλις είχε έρθει. Προσπάθησε να εξηγήσει στον διαχειριστή αλλά ήταν ανένδοτος. Πήρε την μικρή βαλίτσα της στο χέρι και άρχισε να περπατάει στα σοκάκια της Οξφόρδης. Κοιτούσε εξονυχιστικά τους δρόμους, μη τυχόν πέσει θύμα κλοπής. Ωραία, είμαι άστεγη σκέφτηκε λυπημένα και έβγαλε από την τσάντα της, το κινητό. Πληκτρολόγησε τον αριθμό της Zoe αλλά αμέσως βγήκε ο τηλεφωνητής. Γιατί δεν το σηκώνει; αναρωτήθηκε και τα παράτησε. 
Οι λιγοστοί περαστικοί που την κοίταζαν, την αγνοούσαν δίχως να σκεφτούν γιατί μία νέα κοπέλα να κυκλοφορεί στους δρόμους. Στην Αγγλία, το σκοτάδι ερχόταν πολύ νωρίτερα από άλλες χώρες. Όλα αυτά τα χρόνια, η Miranda προτιμούσε να μένει σπίτι της καθώς είχε ακούσει πολλά πράγματα για τις κακόφημες γειτονιές. Εμπόριο ναρκωτικών, αλκοόλ, τα πάντα υπήρχαν τέτοια ώρα. Η Miranda σφίγγει την τσάντα της σφικτά στην αγκαλιά της. Που θα έμενε, δεν ήξερε ούτε η ίδια.. Αύριο όμως, έπρεπε να βρει μία στέγη. Ω παραλίγο να το ξεχάσω, πρέπει να είμαι στου Nathan αύριο το πρωί.  ήρθε μία αναλαμπή στο μυαλό της. Πως θα πήγαινε χωρίς χρήματα; Τα χρήματα που κρατούσε έφταναν μόνο για ταξί.
Καθώς προχώρησε μακριά από την γειτονιά της, τα πόδια της διαμαρτύρονταν. Έπρεπε να ξεκουραστεί. Η ματιά της πέφτει σε ένα παγκάκι και κατευθύνεται προς τα εκεί. Κάθεται και τοποθετεί την βαλίτσα και την τσάντα της δίπλα. Διάφοροι οδηγοί αυτοκινήτων, περνούν από το δρόμο και κάποιοι κορνάρουν με εμφανή την πρόθεση τους για φλερτ. Αυτή τη στιγμή, η Miranda σκεφτόταν το ζεστό σπίτι της και συνεπώς το κρεβάτι της. Αν έφευγε και πήγαινε στο Μάντσεστερ, όλα θα ήταν διαφορετικά. Θα είχε σπίτι, τους γονείς της μαζί. Μπορεί και δουλειά στο μαγαζάκι του κυρίου John. 
Όμως δεν θα το τολμούσε, ήθελε η ίδια να δει τι δυνατότητες έχει. Να αντεπεξέλθει χωρίς την οικονομική βοήθεια των γονιών της. Εκείνη ζήτησε από τους γονείς της, πριν 2 χρόνια να σταματήσουν να στέλνουν χρήματα. Δεν ήθελε να γίνει βάρος τους ακόμα και όταν θα ήταν σε ενήλικη ζωή. Πολλά είχαν πληρώσει για το κολέγιο και για τα ιδιαίτερα μαθήματα. 
Κλείνει τα μάτια της για δευτερόλεπτα και η ακοή της οξύνεται. Ακούει τον αμυδρό ήχο των κλαδιών να χορεύουν με την συνοδεία του ανέμου. Τα λάστιχά στο δρόμο, τις κόρνες που ηχούν από μακριά. Τους ελάχιστους περαστικούς να περνούν από δίπλα της, προσηλωμένοι στο κινητό τους μιλώντας με τις συντρόφους τους. Η Miranda είχε βρεθεί σε δύσκολη θέση τώρα. Έπρεπε να βρει κάπου να μείνει και σίγουρα όχι σε παγκάκι. Ανακάθεται καλύτερα και πιάνει το κινητό της. Σε παρακαλώ Zoe, απάντησε το. προσεύχεται και πατάει το κουμπί για να καλέσει τον αριθμό της. Ευτυχώς αυτή τη φορά, χτυπάει χωρίς να μπει ο τηλεφωνητής. Μία, δύο, τρεις φορές και η Zoe δεν απαντάει. Πριν πατήσει η Miranda απόρριψη, η φωνή της Zoe ακούγεται από το ακουστικό. 
'' Miranda;;'' ρωτάει έκπληκτη. Βάζει το χέρι της μπροστά στο στόμα της για να κάνει ησυχία ο Mason. Ο Mason ήταν ο νέος της σύντροφος. Γνωρίζονταν από το Πανεπιστήμιο και από τότε άρεσε στην Zoe. 
'' Zoe. γίνεται να μείνω στο σπίτι σου απόψε; Μόλις με...έδιωξαν από το διαμέρισμα.'' την παρακαλάει η Miranda. Σιχαίνεται να ζητάει πράγματα από άλλους αλλά τώρα χρειαζόταν την ανάγκη της Zoe. 
'' Εμ..ναι. Έλα από εδώ.'' ψιθυρίζει μπερδεμένη. Όλο αυτό ήταν ξαφνικό για την Zoe. Πρέπει να διώξω τον Mason γρήγορα  σκέφτηκε πανικόβλητη και του χαμογέλασε αμήχανα δίνοντας του ένα φιλί στο μέτωπο. 
'' Zoe, με ακούς;'' φωνάζει μέσα από το τηλέφωνο η Miranda και η Zoe πιάνει το κινητό. Νόμιζε πως το είχε κλείσει, αλλά έκανε λάθος προφανώς. 
'' Ναι. Μπορείς να έρθεις εδώ, Miranda. Τα λέμε.'' της απαντάει γρήγορα και κλείνει την γραμμή. Η Zoe ανασηκώνεται και ο Mason την κοιτάει γεμάτος όρεξη για παιχνίδια. 
'' Mason, πρέπει να φύγεις. Θα έρθει η Miranda να μείνει εδώ.'' λέει κοφτά και ντύνεται βιαστικά βάζοντας ένα σκισμένο τζιν μέχρι το γόνατο. Ο Mason σηκώνεται πιάνει το πουκάμισο του και την φιλάει ακριβώς κάτω από την κορυφή του λαιμού. 
'' Τα λέμε, μωρό μου.'' την αποχαιρετά και κατεβαίνει τις σκάλες ξυπόλυτος. Ω! Ξέχασε τα παπούτσια του.  Πιάνει τα παπούτσια και τον ακολουθεί στην μέση της σκάλας. Του τα δίνει και τον παρακολουθεί να κλείνει την πόρτα χωρίς να κοιτάξει πίσω του. 


Στο μεταξύ, η Miranda καλεί το ταξί. Αυτή η βιασύνη της Zoe να κλείσει το τηλέφωνο, της έφερε υποψίες στο μυαλό της. Περίμενε όρθια γύρω από το παγκάκι μέχρι να εμφανιστεί το ταξί. Χτυπάει το πόδι της νευρικά και δύο ψιχάλες πέφτουν στο μέτωπο της.  Ω όχι. καταριέται από μέσα της και σε δευτερόλεπτα ο ουρανός έχει ανοίξει και ακατάπαυστες σταγόνες νερού πέφτουν πάνω της. Βγάζει την ομπρέλα από την τσάντα της και ευτυχώς δεν βράχηκε χειρότερα από όσο περίμενε. 
Το ταξί έρχεται μετά από λίγο και μπαίνει μέσα βάζοντας στο πορτ μπαγκάζ την βαλίτσα της. Δίνει στον οδηγό τα τελευταία χρήματα που της έχουν απομείνει. Παίρνει στο χέρι της τα πράγματα της και ανεβαίνει τις σκάλες προς το σπίτι της Zoe. Ήταν καινούργιο και οι γονείς της είχαν συνεισφέρει στην οικοδόμηση του. Ακουμπάει το δάχτυλο της στο κουδούνι το οποίο αναγράφει το όνομα της Zoe σε καλλιγραφικά. Το πατάει ελαφρά και ακούει τον ευχάριστο ήχο να διαχέεται προς τα μέσα. 
Η πόρτα ανοίγει και αντικρίζει την Zoe φανερά κοκκινισμένη. Επίσης, παρατηρεί πως φοράει την μπλούζα...προς την άλλη μεριά. Αχα! Το είχα καταλάβει. Δεν ήταν μόνη της.  συνειδητοποιεί η Miranda και της χαμογελάει. 
'' Μπες μέσα. Προς τι αυτό το χαμόγελο, δεσποινίς;'' ρωτάει με αριστοκρατικό τόνο και κάνει στην άκρη. Μπαίνει μέσα και αφήνει την ομπρέλα καθώς και το παλτό της στη κρεμάστρα. Το σπίτι της Zoe είναι τεράστιο για τα δεδομένα της ηλικίας της. Μία ολόλευκη σκάλα στα αριστερά πλαισιώνει όλο σπίτι με ένα κυκλικό σαλόνι στα δεξιά. Το ηλεκτρικό τζάκι κάνει την διαφορά. Bέβαια δεν είναι η πρώτη φορά που η Miranda επισκέπτεται το σπίτι της Zoe. Παλιότερα συνήθιζαν να κάνουν sleepover όταν είχαν έρθει στην Οξφόρδη. Ανεβαίνει τις σκάλες και της δείχνει το δωμάτιο του ξενώνα. 
'' Έχω ετοιμάσει μία σοκολατόπιτα. Θέλεις λίγο;'' προσφέρει με ευθυμία η Zoe καθώς η Miranda αναπαύεται στον ελαφρύ καναπέ. 
'' Εμ, ναι.'' διστάζει αρχικά η Miranda αλλά η μυρωδιά της σοκολάτας την κάνει να  αλλάξει την γνώμη. Η Zoe γελάει σατανικά και εξαφανίζεται επιτόπου προς την κουζίνα. Μετά από δύο λεπτά, έρχεται κρατώντας δύο πιάτα με την σοκολατόπιτα. Η Miranda την ευχαριστεί και τρώει αργά και σχολαστικά απολαμβάνοντας την. Μμμ, είναι θεσπέσια! σκέφτεται και γλείφει την γλώσσα της λαίμαργα. Τόσους μήνες, συνεχώς κατέβαλε την πείνα της προς τα κάτω. Χωρίς να της επιτρέψει να έρθει στην επιφάνεια. 
'' Πως γίνεται να σε έδιωξε ο λεχρίτης;;'' ρωτάει ξαφνιασμένη από τα γεγονότα που της εξιστόρησε η Miranda προ λίγου. Είχε εξοργιστεί με τον διαχειριστή. Είναι απαράδεχτο να την διώχνει όταν ξέρει πως τα χρήματα που χρωστάει, θα του τα εξοφλήσει. Είναι παράλογο συμπέρανε στο μυαλό της και έτριβε τον κρόταφο της μαλακά. Αυτές τις μέρες η Zoe αντιμετώπιζε ημικρανίες λόγω έλλειψης ύπνου. Συνεχώς ήταν..με τον Mason άγρυπνη, πειράζοντας ο ένας τον άλλον. Η Zoe αισθάνεται τα μάγουλα της να ανάβουν και κρύβει το κοκκίνισμα της με ένα βήξιμο. 
'' Tο πρόβλημα είναι που θα μείνω. Εντάξει, σήμερα μπορώ να κοιμηθώ στο σπίτι σου. Όμως δεν είναι λύση αυτή. Πρέπει να βρω μέρος.'' απαντάει η Miranda φανερά προβληματισμένη. Της έχουν συμβεί τόσα πολλά σε τόσο μικρό χρονικό περιθώριο. Νιώθει πως έχει φτάσει στο χείλος του γκρεμού όπου δεν υπάρχει επιστροφή. Μόνο μπροστά.  Η Miranda παρατηρεί ξανά την ετικέτα που διακρίνεται στο λαιμό της Zoe. Είναι έτοιμη να πει κάτι όταν την προλαβαίνει η Zoe. 
'' Σκέφτηκα κάτι αλλά είμαι σίγουρη πως θα το αρνηθείς αμέσως.'' λέει η Zoe και εύχεται η Miranda να δεχτεί. Είναι το καλύτερο που μπορεί να συμβεί για εκείνη. Θα είναι ακριβώς δίπλα στην δουλειά της. 
H Μiranda σηκώνει το φρύδι της και σκέφτεται τι θα μπορούσε να πει η Zoe. 
'' Να μείνει στο σπίτι του Nathan..'' ψιθυρίζει χαμηλόφωνα η Zoe και ελπίζει να δεχτεί η Miranda. Τι;; Θα μείνω κιόλας στο σπίτι του; Αποκλείεται!! φωνάζει από μέσα της η Miranda καθώς το πρόσωπο της παγώνει από τα λόγια της Zoe. Παίρνει βαθιά ανάσα και υπολογίζει την κατάσταση. Όσο και να προσπαθεί, ο εγκέφαλος της το αρνείται. 
'' Πας καλά, Zoe; Τον άνθρωπο τον ξέρω 2 μέρες και θα μείνω σπίτι του;'' την ρωτάει και η φωνή της βγαίνει ψιλά όταν είναι θυμωμένη. 
'' Miranda, πιστεύω πως θα δεχτεί. Και επίσης λόγω της δουλειάς αυτής, υπάρχουν πολλές που μένουν σπίτι των αφεντικών τους.'' δικαιολογεί την πρόταση της και αφήνει την Miranda να σκεφτεί. 


Το σώμα του Nathan στριφογύριζε στο κρεβάτι χωρίς σταματημό. Έβλεπε το ίδιο όνειρο για τρίτη φορά. 
**
Βρισκόταν σε ένα καταχείμωνο χωράφι μόνος του,  παρέα με τα χιονισμένα λουλούδια τα οποία ήταν σκεπασμένα δίχως την πραγματική τους εμφάνιση να φαίνεται. Κοίταζε τριγύρω και όλα ήταν λευκά. Κατάλευκα σαν το χιόνι. Το πρόσωπο του είχε παγώσει όπως και τα πάντα γύρω του. 
Συνέχιζε να περπατάει ξυπόλυτος, με τα πόδια του να κρυώνουν στην κρύα θερμοκρασία. Δεν έβλεπε κανέναν, μόνο η φύση τον συνόδευε. Ο ήλιος είχε εξαφανιστεί όπως και κανένα ίχνος ζώου δεν υπήρχε. Μόνο αυτός. Φορούσε λευκά ρούχα κάνοντας την τέλεια σύνδεση με τα υπόλοιπα στοιχεία. 
Δεν μπορούσε να βγάλει άχνα, κάτι αόρατο τον κρατούσε ώστε να μην μιλήσει. Ο λαιμός του έκαιγε πολύ και κατάπινε συνεχώς για να κατευνάσει την ξηρότητα. 
Καθώς προχωρούσε ανάμεσα στα άσπρα λουλούδια, παρατήρησε μία κόκκινη έντονη λάμψη στη μέση του λιβαδιού. Έτρεξε με όση αντοχή είχε και ανοιγόκλεισε τα μάτια του. Είχε εξαφανιστεί, δεν υπήρχε πουθενά. Με την άκρη του ματιού του, το παρατήρησε ξανά. Αυτή τη στιγμή γύρισε γρήγορα το κεφάλι του και αντίκρισε την Tanya με κόκκινο φόρεμα να καλύπτει το σώμα της. Μόλις συνειδητοποίησε πως ήταν αυτή, τα έχασε. Δεν μπορούσε να πιστέψει πως την έβλεπε ξανά ύστερα από τον άδικο χαμό της. 
'' Tanya μου.'' κατάφερε να ψιθυρίσει με την βραχνή του φωνή. Του χαμογελούσε με το εκτυφλωτικό της χαμόγελο. Τα σκούρα καστανά μαλλιά της απλώνονταν στους ώμους της και το φόρεμα της κινιόταν στον ψυχρό αέρα. Δεν φαινόταν να την ένοιαζε η θερμοκρασία, σε αντίθεση με τον Nathan. Πήγε κοντά της και τα μάτια του είχαν δημιουργήσει μικροσκοπικούς κρυστάλλους. Δεν μπορούσε να καταλάβει πως γινόταν να την δει. Σήκωσε διστακτικά το δάχτυλο του και ψηλάφισε από την κορυφή των ζυγωματικών της μέχρι  προς τα κάτω, το μάγουλο της. Έκλεισε τα μάτια της από το άγγιγμα και το στόμα του είχε ανοίξει από το σοκ. 
'' Είσαι ζωντανή, είσαι ζωντανή.'' ψιθύρισε συνέχεια και την αγκάλιασε σφικτά δείχνοντας πως είναι δικιά του. Δεν ήθελε να την χάσει ξανά. Ήθελε να την έχει στην αγκαλιά του ως το δικό του δώρο. Ξαφνικά, μύρισε την απαίσια οσμή του αίματος. Σήκωσε ψηλά τα χέρια του και είδε έντρομος τις σταγόνες αίματος πάνω του. Ξεκόλλησε το σώμα του και τα ρούχα του μετατράπηκαν σε κόκκινο χρώμα. Κοίταξε στιγμιαία την Tanya και την παρακολούθησε να λιώνει. 
'' Tanya, Tanya, Tanya!!''  ούρλιαζε αλλά πλέον είχε χαθεί. 
**


'' Τanya!!'' φώναξε μες στον ύπνο του και τα μάτια του άνοιξαν απότομα. Ο ζεστός ιδρώτας κυλούσε σε όλο το σώμα του. Πάλι είχε βιώσει το ίδιο όνειρο. Την ίδια αρχή και συνάμα την ίδια κατάληξη. Ήθελε να ξεχάσει μια για πάντα αυτόν τον εφιάλτη αλλά δεν μπορούσε. Κοιτάει προς το παράθυρο και παρακολουθεί την ανατολή του ήλιου. Σε 1 μήνα είναι η επέτειος, από τότε που πέθανε. Τέτοια μέρα συνήθιζε να πηγαίνει στο τάφο της και να περνάει την μέρα του εκεί. 
Καταπίνει δυνατά και σηκώνεται με κατεύθυνση προς το μπάνιο. Δεν είχε όρεξη να κοιμηθεί πλέον. Άνοιξε την βρύση και έριξε μπόλικο νερό στο πρόσωπο του. Κάθε φορά που έριχνε νερό, ήταν μία προσπάθεια για να ξεχάσει τον πόνο του. Κοιτάει τον εαυτό του και σφίγγει τους μυς του. Ας πάω για τρέξιμο  έπεισε τον εαυτό του και ντύθηκε κατάλληλα για αυτό. Χωρίς να ξυπνήσει την κυρία Bloom, κατέβηκε και πήρε τα κλειδιά του σπιτιού. Ήθελε να γυρίσει πριν ξαναδεί την Miranda. Άνοιξε την πόρτα και ξεκίνησε το πρωινό τρέξιμο. 
Έτρεχε αργά και ρύθμισε τα ακουστικά έτσι ώστε να μην ακούει τίποτα. Μόνο η μουσική τον συντρόφευε. 


H Μiranda φοράει πλέον την στολή της οικιακής βοηθού. Μαζεύει τα μαλλιά της σε αυστηρό κότσο και τοποθετεί τσιμπιδάκια όταν πηδάει μία τούφα από τα μαλλιά της. Η Zoe της φωνάζει από τις σκάλες για να φύγουν. Κλείνει το φως του μπάνιου και συναντά την Zoe στις σκάλες η οποία έχει την ματιά της στο κινητό. Έπαιρνε νωρίτερα τον Nathan αλλά δεν το απαντούσε. Ήθελε να τον ρωτήσει αν γινόταν να έμενε σπίτι του η Miranda. 
Μπαίνουν στο κάμπριο και ο ήλιος τέτοια ώρα δεν είναι ακόμα ζεστός. Αχ, δεν βρέχει.  λέει η Miranda από μέσα της και ξεφυσάει βαριεστημένα.  Φτάνουν έξω από το σπίτι του Nathan και η Zoe βγαίνει πρώτη βγάζοντας το κινητό της από την τσέπη της. Είναι η πέμπτη φορά που παίρνει τον Nathan. Έχει αρχίσει να ανησυχεί. Δεν συνηθίζει να μην απαντά. Χτυπάει το κουδούνι νευρικά και ακούει την κυρία Bloom να περπατάει προς την πόρτα. Η Miranda την κοιτάει περίεργα.  Γιατί φαίνεται τόσο ανήσυχη; αναρωτιέται και τότε η πόρτα ανοίγει. 
'' Kαλημέρα, κυρία Bloom. Ο Nathan είναι εδώ;'' ρωτάει άμεσα η Zoe ενώ τα μάτια της ψάχνουν τον Nathan. Ίσως να κοιμάται. συμπέρανε. 
'' Όχι. Είναι άφαντος, Zoe. Θα γυρίσει όμως.'' απαντάει και ανοίγει καλύτερα την πόρτα για να περάσουν και οι δύο. Η Miranda χαμογελάει στην κυρία Bloom με ευγένεια. 
'' Πρέπει να του μιλήσω. Θα πάω στο γραφείο του.'' ψιθυρίζει η Zoe και ανεβαίνει τις σκάλες. Tα τακούνια της ακούγονταν σε όλο το χώρο καθώς ανέβαινε. Βάδιζε προς το γραφείο του και άνοιξε την πόρτα χωρίς να φοβάται. Έτσι και αλλιώς, δεν είναι εδώ. Κοίταξε παντού και η κλεισούρα υποδήλωνε στην Zoe πως έχει να μπει καιρό μέσα. Κάθεται στον καναπέ περιμένοντας την άφιξη του Nathan.


'' Miranda, μπορείς να καθαρίσεις την αυλή πίσω; '' παρακαλάει την Μiranda η κυρία Bloom. Αν δεν είχε την Miranda, το σώμα της θα είχε διαλυθεί. Η Miranda της νεύει καταφατικά και εξαφανίζεται από την κουζίνα. Είναι ακόμα η Zoe εδώ;  ρωτάει τον εαυτό της. Παίρνει την σκούπα και το φαράσι και βγαίνει στην πίσω αυλή του σπιτιού.  Έχει μία πισίνα στο κέντρο του κήπου και γύρω γύρω, πολλών ειδών λουλούδια. Η Miranda είχε θαμπωθεί από την φυσική ομορφιά. Δεν είχε ξαναδεί τόσα πολλά φυτά σε ένα σπίτι. Σκύβει το κεφάλι της και ξεκινάει το σκούπισμα. Μαζεύει τα λιγοστά φύλλα που πέφτουν από τα δέντρα. Την ώρα που σηκώνει το φαράσι για να φύγει αισθάνεται το σώμα της να συγκρούεται με ένα άλλο. Αδέξια και πάλι αδέξια! φωνάζει κατηγορώντας τον εαυτό της. Σηκώνει το κεφάλι της και όπως κατάλαβε  έπεσε πάνω στον Nathan. Το στόμα της ξεραίνεται στην όψη των κοιλιακών του. Το σώμα του είναι ιδρωμένο και τα μαλλιά του βρεγμένα. 
'' Συγγνώμη, Miranda. Εγώ φταίω.'' απολογείται χαμηλόφωνα και η Miranda αισθάνεται να χάνεται από την ματιά του. Την κοιτάει έντονα και πιάνει τα χέρια της για να μην πέσει.
'' Εεε...καλημέρα, κύριε.'' ψιθυρίζει και νοιώθει τα πόδια της να τρέμουν. Τα χείλη του στραβώνουν και φεύγει από μπροστά της. Τον παρακολουθεί έτσι όπως κινείται. Με τι χάρη τα πόδια του κινούνται. Τρελαίνεσαι, Miranda.  μπαίνει στην μέση το υποσυνείδητο της και κουνάει το κεφάλι της. Επιστρέφει στην δουλειά ταχύτατα και μαζεύει ξανά τα φύλλα που είχε καθαρίσει.


Ο Nathan είχε αναστατωθεί. Δεν είχε δει καθόλου την Miranda. Και από το πουθενά, έπεσε πάνω της. Για καλή του τύχη, δεν την τραυμάτισε. Όμως είδε αυτό που ήθελε να αποφύγει. Τα μάτια της. Θύμιζαν στην Tanya του. Ανέβηκε προς τα πάνω με γρήγορα βήματα και αγνόησε την κυρία Bloom όταν τον χαιρέτησε. Ανοίγει την πόρτα και βλέπει την Zoe να κάθεται στον καναπέ με το πόδι της να χτυπάει νευρικά το πάτωμα. 
'' Τι κάνεις εσύ εδώ; Δεν θυμάμαι να σου είπα να έρθεις.'' σχολίασε σαστισμένος ο Nathan και πήγε στο γραφείο του. Κάθισε στην καρέκλα και η Zoe ήρθε μπροστά του με τα χέρια της να ακουμπούν το γραφείο. 
'' Που ήσουν;; Σε έπαιρνα πολλές φορές;;''' τον ρωτάει η Zoe και η ανησυχία είναι ζωγραφισμένη στο πρόσωπο της. Κάθεται στην καρέκλα που βρίσκεται πίσω της και αφήνει τον αναστεναγμό της. 
'' Πήγα για τρέξιμο. Τι θέλεις;'' μπαίνει αμέσως στο ψητό ο Nathan. Πάντα ήξερε πως όταν ερχόταν η Zoe στο σπίτι, ήθελε χάρη. Η Zoe δάγκωσε αμήχανα το χείλος της και σκέφτηκε τις πιθανότητες που ο Nathan θα μπορούσε να αρνηθεί την πρόταση της. 
'' Ο διαχειριστής έδιωξε την Miranda από το διαμέρισμα. Είναι τώρα άστεγη. Δηλαδή, την φιλοξενώ. Το θέμα είναι, πως σκέφτηκα μήπως θα μπορούσε να μείνει στο σπίτι σου.'' λέει γρήγορα και περιμένει την απάντηση του. Να μείνει σπίτι μου;  Δεν θα αρέσει στην Amy. λέει ο Nathan. Σφίγγει το χέρι του και το τοποθετεί στο μέτωπο του. Έχει αρχίσει να νιώθει περίεργα όταν είναι μαζί με την Miranda. Αν μείνει εδώ, θα είναι χειρότερα αυτό το συναίσθημα. Όμως, την λυπόταν. Δεν ξέρει πως είναι να μένεις άστεγος μιας και αυτός μεγάλωσε μέσα στα πλούτη. Όπως και η Ζοe. 
'' Μπορείς να με αφήσεις να το αναθεωρήσω; Έχω να κάνω κάποια τηλεφωνήματα τώρα.'' απαντάει βαριεστημένα. Η Zoe χαμογελάει πλατιά και φεύγει αμέσως από το γραφείο. 


Δύο ώρες σκεφτόταν την πρόταση της Zoe. Κατέληξε στην απόφαση του και πιστεύει πως είναι δίκαιο. Καλεί το κινητό της κυρίας Bloom και ζητάει από εκείνη να ενημερώσει την Miranda. Να έρθει στο γραφείο του. Μέχρι η πόρτα να χτυπήσει ο Nathan σκεφτόταν τι θα έλεγε ακριβώς στην Miranda. 
Ακούει το ελαφρύ χτύπημα της πόρτας και η πόρτα ανοίγει. Την αντικρίζει με την στολή και το μυαλό του έχει κολλήσει στα μάτια της. Στρέφει τα μάτια του στο συμβόλαιο που υπέγραψε πριν λίγο. 
'' Με ζητήσατε, κύριε;;'' ψιθυρίζει με την απαλή φωνή της. Τα καστανά μαλλιά της στο φως του ηλίου είναι πιο ανοιχτά. Ο Nathan την εξέταζε από πάνω μέχρι κάτω. 
'' Ναι. Συζήτησα με την Zoe για το θέμα σου.'' αποκρίνεται ξερά θέλοντας να δείξει τον επαγγελματισμό του. Η Miranda φαίνεται να εκπλήσσεται αλλά όχι. Το περίμενε πως θα έκανε αυτή τη κίνηση η Zoe. Έμεινε αμίλητη και τα μάγουλα της άρχισαν να κοκκινίζουν χωρίς λόγο. 
'' Μπορείς να φέρεις τα πράγματα σου από σήμερα, Miranda.'' της λέει και η καρδιά της Miranda χτυπάει δυνατά. Ω δέχτηκε, νόμιζα πως θα είχε το αντίθετο αποτέλεσμα. 




Καινούργιο κεφάλαιο!! Πως σας φαίνεται η συνέχεια;
Παρακαλώ ψηφίστε και σχολιάστε!! 
<33