Sevinç Mahallesi

Bölüm 13

Lütfen küçük yıldıza basmayı unutmayın.💫

Görebildiğim her yoruma cevap vermeye çalışıyorum ve yorumlarınızı görmek çok hoş.Yorumlarınızı belirtmekten lütfen çekinmeyin.💭

Wattpad üzerinden hesabımı takip edebilirsiniz💜

İyi okumalar!🌼

~~~~~~~~~~~~

"Ona yürüyecek son kişi benim."
Diye tısladı.

"Anlamadım?"

Bugünde anlamamalara doyamıyordum.

Kafamda kısa bir denklem kurdum.

Bana yürüyecek son kişi olduğunu söylemişti ama bunu öksüren korumaya söylemişti.

Korumaya böyle bir tepki verdiğine göre koruma bilerek öksürmüştü.

Koruma, bana yaklaştığı an öksürmüştü. Yani bana yaklaşmasını engelleyecek bir durum vardı.

Bu patronuyla ilgilenen intern olduğum için olabilirdi.

Tabii eğer patronu sürekli tuhaf imalar yapmasaydı.

Salak değildim.

"Seni tekrar görmek çok hoş Damla."
Içerideki adam ikinci ismimi biliyordu. Beni daha önce görmüştü.

"Karşılaşmıştık ama sen oldukça naziktin."
Sadece görmemişti. Onunla konuşmuş ve tanışmıştım.

'Ortada dönen bir şey olabilir ama bizler sakin hayatlara sahip sıradan insanlarız. Kimse bize böyle bir şey yapmak istemez. Bu yüzden sana inanmak istesem de inanamıyorum."
Bizler sakın hayatlara sahip sıradan insanlardık ama içerideki adam değildi. Acile kurşun yaraları ve korumalarla gelmişti.

"Seni aradım ama ulaşamadım. Attığın mesajlar kaybolmuştu. Seni beklerken bir anda gelişti her şey biri dudaklarıma yapıştı."
Beni arayıp ulaşamaması gibi bir durum söz konusu değildi. Tabii eğer ortada dönen bir oyun olmasaydı. Ve böyle bir oyunu eli uzun biri yapabilirdi.

"Nedense şu an bile dudaklarını dudaklarımda hissedebiliyorum."
Içerideki adam beni daha önce görmüştü, tanıyordu ve suni solunum için dudakların temasını öpücük olarak kabul etmeyi tercih ediyordu.
O gün solunumu Akın durup benim yapmama izin vermişti. Akın bunu yapmazdı. O da işin içindeydi. Peki ya vurulma? Tesadüf müydü?

"Ona yürüyecek son kişi benim."
Onun bana yaklaşmasını engelleyen şey öksürük değildi öksürüğün arkasındaki sebep içerideki adamdı.

"Asya! Lütfen! Sana bunu yapmam."
Yiğit bana öyle bakarken, her öpüşünde koklarken, titreye titreye ellerimi tutarken, sarılırken bile canımı acıtmaktan korkarken, abimi karşısına almışken bunu yapmazdı.

"Ben Sarp Korkut'um. Sence senin bu cümleleri kurmanla senden vazgeçecek miyim?"
Ne vurulma, ne öpücük tesadüf değildi.

Her şeyin arkasında Sarp Korkut vardı.

Ama kanıtım yoktu.

"Asya?"

Sakin kalmalıydım. Hiçbir şeyden haberi olmayan adım adım işlenen planın içindeki masum kız olmalıydım.

"Üzgünüm Selim dalmışım. Seni duyamadım."

"Umarım yanlış anlamadın?"

"Neyi?"

"Söylediklerimi?"

"Ne söyledin ki?"

"Duymadın mı?"