Sevinç Mahallesi

Bölüm 4

Lütfen küçük yıldıza basmayı unutmayın.💫

Görebildiğim her yoruma cevap vermeye çalışıyorum ve yorumlarınızı görmek çok hoş.Yorumlarınızı belirtmekten lütfen çekinmeyin.💭

Wattpad üzerinden hesabımı takip edebilirsiniz💜

Iyi okumalar!🌼

Medya Asya Damla Kurtulmuş📷

^^^^^^^^^^

"Saçmalama Nazlı!"

"Ne saçmalama gerizekalı! Geçen gün arabada uyumuyordum ben! Bir de dün olanları düşününce bildiğin sana yürüyor Yiğit Abi!"

"Yanlış anlamışsındır."

"Şimdi sana buradan gerile gerile bi çakarım Allah'ına kavuşursun. Arabada bildiğin elini tuttu. Denize gittik bikininle görünce koca adamın eli ayağı birbirine girdi. Demir'den koruyacağım ayağına yapıştı sana. Yüzme öğreteceğim bahanesiyle uzaklaştınız Demir sizi neredeyse dudak dudağa buldu! Bu kafayla sen nasıl Tıp kazandın ya! Bir de biz sana canımızı emanet edeceğiz! Salaksın sen süzme salak! Yiğit Başkan atı almış Üsküdar'ı geçiyor koşa koşa! Bozmuş niyeti kızım bozmuş."

"Artı bir."

Gelen sesle arkamıza döndük Demir gözlerini ovarak yanımıza geldi ve oturdu.

"Sen uyumuyor muydun?"

"Car car car bir susmadınız nasıl uyuyayım? Ayrıca kendi mal abimi biliyorum ben ya sana yanık ya da bipolar."

"Boş boş konuşmalarınızı dinleyemeyeceğim."

Mutfağa girip patates kızartıp sucuklu yumurta yaptım. 

Belime sarılan kollarla tabağa aldığım yumurtayı bıraktım.

"Günaydın Serçe'm."
Sulu sulu yanağımdan öpünce kıkırdadım.

"Günaydın Emre kuşum."
Aynı şekilde ona da koca bir öpücük verdim.

Benden ayrılıp buzdolabına ilerledi ve masayı hazırlamaya başladı.

Düşünceli kuşum.

Grubun en açık sözlüzü Nazlı'ydı. Sonra sonra sonunda pişman olacağını bilse yine de konuşurdu.

Grubun az biraz çatlak olsada neşesi Demir'di. Pamuk gibi bir kalbi vardı. Herkese çok çabuk güvenir çok çabuk kırılırdı.

Grubun sessizi, mantık adamı Emre'ydi. Emre'nin annesi Zümrüt Teyze Emre 7 yaşındayken kansrrden ölmüştü. Babası Erim Amca o öldükten sonra kendini içkiye vermişti. Göz ucuyla dahi bir kadına kıza bakmaz ama sabah akşam içip içip ağlardı. Dünyayı ateşe verseniz 'yansın ulan' derdi. Emre bir gün bizde birgün başkasında başka bir gün işe başkasında kalırdı. Babası sahip çıkmazdı. Emre'nin çok güzel yemyeşil gözleri vardı Zümrüt Teyze gibi... Babası Emre'yi çok severdi. Aslan parçam diye severdi ama gözlerine bakamazdı. Yaralıydı Emre. Beni annesine benzetirdi saçlarımı, gülüşümü bunu ilk söylediği günü hala hatırlıyorum.

14 yıl önce

Duydugu hıçkırık sesiyle arkasını döndü.

"Emre?"

"Git! Git buradan!"

Asya ilgiyle yanına oturdu.

"Ağlıyor musun sen?"

"Hayır! Git dedim sana."

Asya'nın içi acıdı Nazlı ve Demir bilmesede en sevdiği arkadaşı Emre'ydi. Kolları arasına aldı Emre'ydi.