ATM 1:A Total Mess (FBS#1)

Chapter 44

Doubt

Angelo's POV

"*sob* *sob*"puro ayan ang naririnig ko  ilang minutong magkayakap kami. Basa na din ang leeg at balikat ko. I'm just wearing a black fitted sando and pants kaya naman nababasa talaga ko. Si Sam? Tinatago niya ang mukha niya sa leeg ko habang umiiyak. At dahil mas matangkad ako sa kanya, she's tiptoing at parang naglalambitin na din siya sakin. My arm found her waist to support her and now, parang karga karga ko na siya. Pero dahil macho ako plus gwapo, magaan lang siya para sakin. Ano pong connect? Wala lang, makapagyabang lang.

Hinayaan ko lang siyang umiyak ng umiyak sa ganoong posisyon namin. Actually, before, I really want to see her cry para gumaan naman kahit papaano ang napakabigat niyang dinadala na kitang-kita sa mga mata niya kahit pinipilit niyang hindi ipahalata. But now, naiinis ako sa nakikita ko. I hate to see her crying. I really do. She looks so fragile that anytime she could break. And she is now.

"Angelo... please, wake me up. Please, I don't want here.... *sob* get me out of this nightmare... please *sob*"she keeps on crying and I don't know what to do.

"Everything will be okay, Sam. Maybe not today, not now. But eventually. So just keep on picking your pieces up everytime you're breaking 'cause not everytime there's someone that will pick your pieces up."I adviced her. I don't know where I'd get that. Basta ang alam ko lang, she needs a wall to lean on right now... And I'm very much willing to be her strength until she regain hers.

"But... bakit ganun? Why that as*holes and bastards and... I don't know what sh*t they are!... why they took mum and dad away from me? Bakit hindi na lang rin nila ko sinama?! E di sana hindi ko kailangang masaktan ng gan'to ngayon! They have just kill me,too!"lalong humigpit ang yakap niya sa leeg ko, but not enough to choke me. But seriously, gusto kong matawa sa pagmumura niya kanina pero ayokong sirain ang moment niya. And for the nth time, I heard her british accent again.

I soothed her back."Yeah. We don't know what sh*t they are..."hindi ko napigilan na mapatawa ng mahina. Saglit na inalis niya ang mukha niya sa leeg ko at tinignan ako saka pinalo sa balikat.

"Wag ka ngang tumawa!"naiinis na sabi niya. Lalo naman akong napangiti sa reaksiyon niya.

"Ang cute mo pala kapag umiiyak."I stated a fact. At wala pang limang segundo after kong sabihin yon, tinago niya agad ang mukha niya sa leeg ko.

"Wag mo kong asarin. Sasapakin na talaga kita. *sob*"I just smiled at what she said. Kala niya inaasar ko siya.

"But Sam, isa lang ang alam ko."seryosong sabi ko. Nagsimula na naman kasi siyang umiyak e.

"Hmmm?"mahinang tanong niya.

"Hindi ka nila pinatay dahil lalo akong magagalit sa kanila, kung sino man sila. Hindi ka rin Niya hinayaan na patayin ng mga g*gong yon dahil alam Niyang masasaktan ako ng sobra. I know we're not in a good terms right now... But believe me, Sam. You're very special to me. At hinding hindi ko hahayaang mawala ka sakin."I felt her stiffed. Why? Nagulat ba siya sa sinabi ko? I just told her what I really felt. But the whole truth? I really doubt the 'very special' part. It's not because she's not, but because, maybe, I'm starting to adore her...to like her...

After a few minutes, hindi pa din siya gumagalaw at nanatili lang nakayakap sa akin. Mas lumuwag na rin ang pagkakayakap niya sakin. Maya-maya ay bumagsak na ang isa niyang braso na nakayakap sa akin, indicating that she fell asleep. Typical Sam...

Of course, I picked her up bridal style and lay her down in bed. Inalis ko muna ang mga nakaharang na buhok sa mukha niya at saka siya kinumutan.