ATM 1:A Total Mess (FBS#1)

Chapter 38

Wrong Conclussions

Samantha's POV

"Gusto niyo po bang i-try na magluto ng kakainin natin, Madam?!"sarkastiko niyang tanong. Take note, nag-vow pa siya niyan with matching kamay sa chest niya a. Haha. Grabe talaga!

"Hahahahahahaha. Dati ka bang servant?"natatawang tanong ko.

Pang-isang linggo ko na kasi dito sa condo niya at laging siya ang nagluluto, naghuhugas, at naglilinis. Pinipigilan ko kasi siyang magpa-akyat ng service crew para gawin ang mga gawaing bahay kasi baka may makakilala at magsumbong pa kay Angelo. Kailangan kong mag-ingat. Kaya hindi ko rin siya hinahayaang magpa-pasok ng kahit na sino sa condo niya.

"Itong mukhang 'to? Dating servant?"hindi makapaniwalang tanong niya."Are you blind? Tss."he added.

"Hindi ka naman talaga mukhang servant e. I was just joking."seryoso kong sabi sa kanya. Totoo naman diba? And when he heard it, nagliwanag ang mukha niya.

Tumataas na naman siguro ang ego nito.

"Haha. Yeah. You're right. Halata namang nagbibiro ka lang e. hehe."pa-cute na sabi niya at nag-pogi sign pa.

Hays! Ang yabang po niya! Kailangan maturuan ng leksyon!

"Yup. Sino ba namang hindi makakapansin..."tatango tango naman siya sa sinabi ko."na dati kang basurero!"I exclaimed. Tawa na ko ng tawa dahil sa itsura niya.

(=_=)--->ganyan po. wahahahahahaha.

"Pucha! Wag ka ng tumatawa kung peke lang din naman! Wag kang magpanggap na masaya kung gusto mo ng umiyak. At higit sa lahat, wag na wag mong ipakita sa akin na malakas ka matapos ang mga pinagdaanan mo kahit sobrang nasasaktan ka na! Wag sakin, Samantha!"nagulat ako nung sigawan niya ko. Pero mas nagulat ako sa sinabi niya.

Napahinto naman ako sa pagtawa at umayos ng upo sa couch. Speechless e...

"Ang ayaw ko sa lahat ay yung mapagpanggap! Do you know that? Isang linggo na kong nagtitiis sa mga ngiti at tawa mo na hindi naman umaabot sa mga mata mo! Pucha! Wag na tayong maglokohan dito, Samantha."napayuko ako sa mga sinabi niya and I can't help but to play the hem of the shirt I am wearing and to bite my lip."And besides... you can count on me, Sam... You can trust me... I can be your shoulder, you know..."he gently said those words to me that can make me want to run and hug him... to cry on him. But I didn't. Hindi ko ginawa... I just can't.

I always count on them... I always depending myself to them... my parents... my family... but what? They just leave me...

"What? Wala ka bang gagawin kung hindi ang titigan na lang ako, Sam?"tanong niya and I just smiled to him that made him frown.

"May gagawin pa ako, di ba nga magluluto pa ako?"I manage to be sweet while saying that."Sige diyan ka muna."sabi ko while smiling then walked out of the living room.

Pagkarating ko ng kusina ay agad akong napahawak sa counter. I heaved a sigh.

Why?

Why do it need to be this painful? Why do it need to be this hard? Why...

While asking that to myself, I sighed a few more to escape the tears that want to flow from my eyes.

"Sam..."narinig ko ang pagtawag niya. I turned around to face him. Bumalandra naman ang nag-aalalang mga titig niya."I'm sorry... I shouldn't said that to you..."he said it in a sad voice. Tss.

"Ano ba yan, Gab! Wala ditong camera. Hindi mo kailangan mag-drama. Baka madiscover ka niyan."pagbibiro ko. But sh*t! He didn't laugh! Sobrang corny ba ng joke ko? Hays. Makapag-tanong nga kay google mamaya kung ano ba magagandang jokes. hehe.