FERFECİR

3. BÖLÜM-Kalp Kırıkları Senfonisi

Selammm. Bu.bölüm gerçekten çok içime sindi. Olaylar şimdilik biraz hızlı gelebilir ama ilerleyen bölümleri bekleyin. Keyifli okumalar❤

Multimedya- Te Olvidaré/TINI
(İrem'in dinlediği şarkı)

Bir ocak günü, elimde o aynı kupa,
Yine seni hatırlatan sesler etrafımda.
Gözyaşlarımla beraber her hücrem yeniden seni özlüyor .
Mutluluk neydi, unutuyorum bir anlığına.

Şarkının son dizesine gelirken duraksadım. Oradaydı. Yanında sevgilisiyle. Ben burada lanet olsun ki onun için yazdığım şarkıyı söylerken o başkasının gözlerinde kayboluyordu. Kalbimin kırılma sesi kulaklarıma kadar gelirken kendi kendime saçmalamam için telkinlerde bulunuyordum. O an karşımda duran çocuğa -Selim'e- baktım. Kafasını çevirip benim baktığım tarafa bakıp geri bana döndü. Ve sadece' yapabilirsin ' deyip bana bir gülümseme bahşetti.

Gözlerimi kapattım. Son bir kısım kalmıştı artık. Yapabilirdim. Bunu bozmasına izin veremezdim. Her ne kadar sesim her an ağlayacak gibi olsada hemen toparladım ve son sözleri söyledim;

Şimdi buradayım, sana yazıyorum yine.
Ay'la Güneş yer değiştiriyor, aydınlanıyor etraf
Oysa odamın içi hala zifiri karanlık.
İçimdeki o sonsuz ışık tükenmiştir belki de.

Bir alkış tufanı koparken gözlerimi açtım. İçimdeki ona bakma dürtüsüne engel olamadım ve doku gözlerimi ona çevirdim. Alkışlıyordu. Bana gülümseyince gözlerimi kaçırdım. Kafam karışmamalıydı işte.. Bunu bana yapmamalıydı..

Birden omzuma dokunan elle irkildim. Selim sahneden inmeme yardım ederken "İyi misin?" diye sordu.

Bilmem. İyi miyim, iyi olacak mıyım? Zaman tüm yaraları sarar derler ama benim yaram kabuk bağlamışken tekrar tekrar kanatılıyordu. Ve maalesef bunda benimde payım vardı. Zaman sadece anıların üzerini örter aslında, sen gelip tekrar açana kadar...

"Ee..şey, iyi misin diye sormuştum ama..."

"Şey çok pardon...İyiyim iyiyim heyecandan herhalde."

Güzel bahane İrem...

"Pek inandırıcı değildi kabul et, ama inanmış gibi yapabilirim bence."

Kıkıradım.Bu çocuk kimdi, nereden çıkmıştı karşıma bilmiyordum ama bugün çıkmasaydı her şey daha da berbat olabilirdi. Tesadüfler bu sefer beni ihtiyacım olduğunda bulmuştu.

"Bu arada, ismini öğrensem hiç fena olmaz. Nasıl seslenmem gerektiği ile ilgili kafam karışıyor da.." dedi muzip bir gülümsemeyle.

"İrem ben.."

"İrem, klasik ama güzel bir isim. Tanıştığıma memnun oldum İrem."

Gülümseyerek söylediklerinden sonra tokalaşmak için elini uzattı. Ufak bir tereddüt etsemde gülümsememe engel olamadan elini sıktım.

"Bende, Selim."

Tam o an bir müzik sesi duyuldu. Ve o tanıdık ses kulağıma ulaştı. Tabiki kime ait olduğunu anlamıştım, nasıl anlamazdım ki..Beni her defasında büyüleyen o ses tonuydu işte...

Karşısında, ona doğru bakan sevgilisinin gözlerine bakıp şarkı söylüyordu. İçime oturan bir his ile nefes almaya çlaıştım. İçime attığım tüm hisler dışarı çıkmak istiyordu sanki. Acı çekiyorlardı çünkü...

Bugün bunları görmemeliydim işte. Duvarlarımı yıkıp şarkı söylediğim gün; benim sözlerimi adadadığım adamın, başkasının şiirlerinde dolaştığını, onun sözlerinin başkasına ait olduğunu görmemeliydim.