Author's
Halos magi-isang oras nang naka-upo ang dalaga sa isang park. Napagdesisyunan niya kasing dito nalang mag muni muni para na din makahinga siya ng maluwag. Nagkaroon din siya ng oras mag-isip sa mga bagay bagay at kahit papaano, napa-kalma niya naman ang sarili niya. Tatayo na sana siya sa swing na inuupuan niya nang may marinig siyang pamilyar na boses. "Noona?"
Nilingon niya ito at nakita si "Jugkook? Bakit ka nandito?" nagtatakang tanong ng dalaga. Napa-isip siya kung taga dito ba si Jungkook dahil sa pagkaka-alam niya, medyo malayo dito ang dorm nila. Wala naman siyang ibang kilalang nakatira dito maliban lang kay Aisla.
"Ah napadaan lang." Lumapit siya at umupo sa tabing swing ni Amethyst. Pagkalapit niya, doon niya lang nakita ang mga marka ng natirang luha sa mga pisngi ng dalaga. "Ikaw? Taga saan ka ba?"
"Taga fifth av—"
"Tut tut tut tu tu tuut tut tut."
Bigla siyang nakatanggap ng palo sa dalaga bago sila sabay na natawa. Kahit kailan loko loko talaga itong batang to. "Leche, pumupunta ka nga sa condo tapos tatanungin mo kung taga saan ako."
"Sasagutin mo naman."
"Bat ba uto uto ako eh."
Sabay halakhak ulit ng dalawa.
Sa kanilang anim, si Jin, Hoseok at Jungkook lang talaga ang madalas niyang makausap. Hindi naman sa hindi niya ka-vibe sila Namjoon, sadyang mas close lang talaga siya sa tatlo dahil bukod kay Jin, may something si Hoseok at Jungkook sa dalawang kaibigan niya. Hindi man nila aminin, napapansin naman ni Amethyst iyon.
Saglit na nanahimik ang dalawa bago siya tignan ni Jungkook ng seryosong tingin. Hindi insensitive si Jungkook, alam niya kung ano ang mga nangyayari sa paligid niya. Pati na rin dahil sa close sila ni Taehyung at madalas siyang pag-kwentuhan nito. Sa totoo niyan, maraming alam si Jungkook na hindi alam ni Amethyst.
"Have you cried enough yet, Noona?" tanong ni Jungkook na ikinagulat ni Amethyst.
"Ganon ba ka-obvious sa mata ko?
"Your smile may look happy but your eyes lie so oo, hindi ka pwede maging actress."
Nahampas nanaman siya ni Amethyst sa braso at si Jungkook, natawa lang lalo. Gusto niya sana na kahit sa mga simpleng ways niya ay mapatawa niya si Amethyst dahil kahit na magkakilala sila ng ilang buwan, andoon pa din ang awkwardness niya. Hindi lang kay Amethyst, sa girls mismo in general. He's still learning, baby steps ika nga.
"I should probably not say this."
"What is?"
Nanlaki ang mata ni Jungkook nang ma-realize niyang nasabi niya pala ang iniisip niya. "N-Nothing." Akmang papaluin ulit sana siya ng dalaga nang takpan kaagad ni Jungkook ang braso niya. "Eto na! Eto na! Mamamalo ka nanaman eh. Buti sana kung magaan kamay mo."
This time, kinurot naman siya ni Amethyst. "Ano?"
"Napaka-sadista mo! Yun yung sasabihin ko." pagsinungaling niya.
"Isa, hindi mo sasabihin ha? Baka gusto 'mong may sabihin ako kay Ais—"
Humugot ng malalim na hininga si Jungkook at tumingin sakanya. "Paano kung may reason pala si hyung kaya niya ginagawa to? I mean, I know hyung. He's not the type to act carelessly without considering the outcomes."
Dahil sa sinabi niya, tumingin lang sakanya si Amethyst bago tumawa. "You're joking right?"
"What if I'm not?"
"Then that's bullshit."
Hindi alam ni Jungkook kung paano niya mapipilit si Amethyst na maniwala sakanya o kahit mabago manlang ng kaonti ang tingin niya kay Taehyung. Sabagay, kung siya ang nasa sitwasyon ni Amethyst, hindi rin siya maniniwala.
"I see the way he looks at you noona. And the way he shows you off to us. I know it's different. I know hyung. Trust me, he must have a reason for this." sabi niya sa dalaga pero si Amethyst, hindi nagbabago ang expression sa mukha't tinignan lang siya ng deretso.
"But what you didn't saw is the way he looked at the other girl, Jungkook. You only know his side of the story and not mine. Whatever reason it is he have, that's just a sad excuse to fool me again so I'm sorry if I can't bring myself to trust you. I just lost my trust so I'm still trying to find it." Deretsong tugon ng dalaga sakanya.
Na-realize ni Jungkook na buo na ang loob ni Amethyst at kahit ano pang pagkukumbinsi ang sabihin niya, hindi niya na mababago ang tingin nito. Bumuntong hininga siya. 'I just hope it all works out in the end.'
"You're so gloomy." sabi niya bago hilain ang kamay ng dalaga. "Let's hang out!"
Amethyst's
Let's go hang out he said. It'll be fun he said. Pero bakit andito ako't halos masuka suka na sa sinakyan naming ride na bangka. "I'm sorry, hindi ko maintindihan kung anong masaya sa ginawa natin?"
Tumawa siya bago ako paypayan gamit ang kamay niya. "Sorry, hindi ko alam na madali ka palang mahilo."
Hindi ako madaling mahilo. Kasalanan lang talaga ng ride na yan kung bakit ako hilong hilo. Paano ba naman, imbis na taas baba lang ang movement ng vikings, may halong pause pause pa pag nasa tuktok. Iba din siya eh. "Alam mo ayoko na hindi ko na kaya, uuwi na ako."
"Fine fine! I'll walk you home!"
Andito kasi kami sa isang park. Hindi siya kasing laki ng ibang theme parks pero may mga rides siya. Pwede na din for local kids. for local kids, hindi for local teens. Ewan ko ba sa mga batang yan, ang tatapang ng sikmura, tuwang tuwa pa sa mga rides.
"Oh my god you got it! Yay!" tili ng isang napaka-pamilyar na babae kaya kaagad 'kong nilingon kung sino yun. At hindi ako nagkamali sa hinihinala ko. Bakit ba kung nasaan ako, andoon din itong dalawang ito. "Can I have it?" tanong pa niya eh yakap yakap niya na ang napanalunang nilang prize.
"Of course." nakangiting sabi ni Taehyung kay Jinri.
"What an eyesore." sabi ko, enough para marinig nila bago akong mag-simula ulit mag-lakad palayo. Kung hindi nila narinig, then good. Kung narinig nila, even better. I'm only telling the truth.
"Noona, wait up!" sigaw ni Jungkook bago sumunod sa akin.
"Now you understand what I was saying earlier?" It was supposed to be a question but ended up being a phrase. I hated proving people wrong, but I know what I see.
Napakagat siya ng labi. "Y-Yes. But I still don't understand hyung.. why would he..?" He wasn't talking to me. He was talking to himself.
It doesn't have to make sense. He can do whatever he pleases to do and I can't change that. As much as I wanted to stop him and have him all by myself, I can't.
Because he was never mine to begin with.
Not now.
Not ever.
_______
