Bir ZeyKer hikayesi...
//11 Nisan 2020 - 11 Nisan 2021\\ « 99 BÖLÜM »
17 yaşındayken hiç beklemediği bir anda, beklemediği biri tarafından ihanete uğrayan, hayatla ilgili tüm bağları kopmuş genç bir kadının, hatırlanmak istemesi ve bunun sonucunda...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yorulmak ne tuhaf bir şey. Bir hedefin var, ulaşmak istediğin bir hedef, kat etmek istediğin bir mesafe. En sonuna kadar gelmişsin belki de, on adım daha atman gerekiyor sadece. Ama atamıyorsun işte, o on adım gözünde öyle bir büyüyor ki.. Daha birinci adımından vazgeçesin geliyor, çünkü yorulmuşsun. Aslında gücün de var. Kimselerde olmayan bir kudrete sahipsin, farkında olmasan da sen her şeyin üstesinden gelebilecek birisin. Yapamıyorsun.. Daha da ileriye gidemiyorsun. Belki de onuncu adım, sonuncu adım demek.
Birinci adım, Hayal'in katillerinden birinin yani babamın hak ettiği cezayı almasıydı. Ama yetmezdi.. Bu sabah gözlerimi büyük bir hırsla açtım. Dün gece Arslan'ın evinde çektiğim görüntüleri Nehir'e göstererek bana silah çektiğini kanıtlayacaktım. Kahvaltı yapmadan dışarı attım kendimi. Arabaya bindiğimde görüntülere son bir kez baktım ve kamerayı yan koltuğa koydum. Hızlı bir şekilde emniyete gittiğimde Nehir'i buldum ve ona göstermem gereken bir şeyin olduğunu söyleyerek otoparka çağırdım.
"Göreceksin bak, her şeyi kanıtlayacağım sana." diyerek arabanın kapısını açtığımda kameranın koyduğum yerde olmadığını gördüm.
"Hani?"
"Buradaydı.. Nehir, kamera daha az önce buradaydı. Kendi elimle koydum ya. Nereye gitti bu?"
"Sen benimle oyun mu oynuyorsun?"
"Allah kahretsin.. İnanmıyorsun bana, değil mi? Delirdiğimi, hayal gördüğümü düşünüyorsun."
"Yorma kendini." dedi ve gitti.
**
~Kerem~
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gözlerimi Hande'nin o müthiş kokusuyla açtığımı zannediyordum. Meğerse yastığa sinen kokusuymuş, her sabah olduğu gibi çoktan gitmiş. Onu anlayabiliyordum, bazı fedakarlıklar yapması gerekiyordu. Artık çok da kızmıyordum zaten ama yine de bazen kendimi çok yalnız hissediyordum. Yıllardır çözemediğimiz tek problemimiz buydu. Çözülmesi de pek mümkün görünmüyordu. Peki nereye kadar devam edecekti bu?
