Bir ZeyKer hikayesi...
//11 Nisan 2020 - 11 Nisan 2021\\ « 99 BÖLÜM »
17 yaşındayken hiç beklemediği bir anda, beklemediği biri tarafından ihanete uğrayan, hayatla ilgili tüm bağları kopmuş genç bir kadının, hatırlanmak istemesi ve bunun sonucunda...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bundan yıllar önce genç bir kız girdi hayatıma. Biricik kardeşim Hayal'e tıpatıp benziyordu. 22 yaşındaydım, polis akademisini henüz yeni bitirmiştim. Sırf babam istiyor diye, kardeşimin katilini bulabileyim diye hiç istemediğim bir mesleği yapmak üzere belimde rozetle bulmuştum kendimi. Silah kullanmak bu hayatta en çok korktuğum şeydi. Hukuk okumak isterken farklı bir şekilde de olsa suçluların arasına girmiştim. Öyle insanlar görmüştüm ki.. Ama en kötü kalpli insanla Hande sayesinde tanıştım..
Hande ile tanışmamız ise apayrı bir şeydi. Doğru zamanda doğru yerde bulunmaktan ibaretti, yani en azından öyle sanıyordum. Gecenin bir saatinde babam dışarı çıkmak için zorlamıştı beni, daha önce hiç böyle bir şey yapmamıştık. Biraz hava almanın iyi geleceğini düşündüm. Sisli bir havada, etrafta kimsecikler yokken arabamızın önüne genç bir kız atladı. Öyle kötü bir haldeydi ki içim parçalanmıştı. Arabadan atladığım gibi yanına gittim. Çok düşünceli biriydi, o halde bile ailesine haber vermemizi istememişti. Annesi babası çok üzülürmüş onu böyle görseler, arayamadık.. Sarıp sarmaladım onu, hiç tanımadığım birine umut vermeye çalıştım. Yaşayacaksın dedim.. Yaşayacaksın, başka şansı yoktu. Kendi kardeşime yapamadığımı yaptım, onu yaşatmak için çabaladım.
Hastanede hiç ayrılmadım yanından, işi gücü bıraktım, hiçbir şey yapamasam bile moral verdim. Parmaklarını bile oynatmakta güçlük çekiyordu, doktorlar bir daha ayağa kalkamayacağını söylediler. İnanmadım.. Tüm imkanlarımı seferber edip yurtdışından çok başarılı bir doktor getirttim, bir iki ay süren, acılı ve zor geçen bir tedavinin sonunda başardık. Beraber yaşadık, beraber öğrendik bu hayatı, beraber çabaladık, beraber iyileştik.. Öz kardeşim olsa bu kadar sevmezdim belki. Ben böyle iyi kalpli bir insan görmedim. Dünyanın en iyi kardeşi.. İyisi kötüsü olur mu kardeşin demeyin, oluyormuş. Bunu da Hande'nin sayesinde öğrendim. Bu hayatta gördüğüm en kötü kalpli insan Ozan Demirkan'dı.
Baktım ki Hande iyileşse de her gece yanına gidip kontrol ediyorum, kendimden çok onu düşünüyorum.. Ona bir şey olacak diye ödüm kopuyor, gözünün içine bakıyorum. Onu da kaybetmek istemedim ben, etrafına öyle bir duvar ördüm ki kendim için bile ona yaklaşma şansı bırakmadım. Öyle korumacı oldum ki yeni birileriyle tanışmasına bile izin vermedim. Dünyalar güzeliydi, ne zaman dışarı çıksak gözler en çok ona çevrilirdi. Bir kıskançlık gibi bir düşüncem asla olmamıştı, sadece korkuyordum. Zamanla onu herkesten soyutlar oldum. Bizim evimizde kalıyor, yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmiyordu. Kendi isteğiyle polislik sınavlarına girecekti, gece gündüz çalışmasına yardım ettim. Henüz ben de yeniydim ama ne biliyorsam öğretmeye çalıştım. Beraber spor yaptık, sabah gün doğumuyla beraber koşuya çıktık. Bir çocuğum olsa bu kadar üstüne düşmezdim belki. Bu kız iyi olmalıydı, biz beraber güçlü olmalıydık. Hayat bize başka çare bırakmamıştı.
Kardeşten öte olmuştuk biz. Bambaşka bir şeydi bu.. İkiz gibiydik, zamanla birbirimize benzemeye de başlamıştık. Kış aylarında kestane yemeyi, yazın ise denize girmeyi çok severdik. O mutlu oldukça, güldükçe ben de dünyanın en mutlu insanı olurdum. Arkadaşlarıma vakit ayıramadığım için kimse kalmamıştı çevremde. Zamanla ben de içe kapanmıştım. Oldukça sıkıcı bir hayatım vardı ama şikayetçi değildim.
