Bir ZeyKer hikayesi...
//11 Nisan 2020 - 11 Nisan 2021\\ « 99 BÖLÜM »
17 yaşındayken hiç beklemediği bir anda, beklemediği biri tarafından ihanete uğrayan, hayatla ilgili tüm bağları kopmuş genç bir kadının, hatırlanmak istemesi ve bunun sonucunda...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sıradan olmasını istediğim hayatımda artık öyle büyük problemler olmuyordu. Sanırım bir şeyler yoluna koymayı başarabilmiştim. Sıradan bir hayatı sürdürmeye çalışıyordum, oldukça masum bir istekti. O gün yine her zamanki şeyleri yaptım. Öğle yemeğini Nehir ve İlker'le yedikten sonra odama geçtim, işlerimi hallettim. Bir sorguya girdim, bir toplantı düzenledim. Akşam olunca içime bir heyecan doluyordu. Çocuklarıma kavuşacak olmanın heyecanıyla çıkıyordum emniyetten. Markete giriyor, sevdikleri şeyleri alıyor, elim kolum poşetlerle doluyordu.
Eve döndüğümde yüzümde anlamsız bir tebessüm vardı, biraz sonra kavuşacaktım çocuklarıma. Ancak bahçedeyken kapının açık olduğunu gördüğümde beynimde şimşekler çaktı. Hemen silahımı çıkarıp içeri girdim ve bakıcı Nurcan'ın yerde baygın olduğunu gördüm. Merih de korkudan odasındaki dolaba saklanmıştı. Ancak Masal ortada yoktu.. Aklıma ilk iş olarak Kerem'i aramak geldi, o telaşla ne dediğimi bile bilmiyordum. Onun da haberinin olmadığını duyunca kahroldum. Hemen garajda buluştuk. Onu görür görmez sımsıkı sarıldım boynuna.
"Kerem.. Masal yok."
"Bak, önce sakin olacağız. Tamam mı? Sakın üzme kendini. Bulacağız onu.. Korkma sakın. Polise haber verdin mi?" dedikten sonra belimdeki rozete baktı. "Pardon."
"Daha kimseye bir şey söyleyemedim. Sadece sen biliyorsun işte.. Arayan soran da yok, Masal'a bir şey yaparlar diye korktum. Ne yapacağız, bir şey söyle. Kim yapmış olabilir bunu Kerem?"
"Bu aralar birilerini tıktın mı içeri? Ne bileyim, belki sana biri kafasını takmıştır falan. Başka bir şey gelmiyor aklıma. Off.."
"Ta-tamam. Sen korkma." dedim onu da telaşa sokmamak için, güçlü bir ses tonuyla. "Bulacağım ben."
"Beraber arayalım, ben de geleyim. Duramam burada."
"Kerem.. Masal benden ayrı duramaz. İki dakika mutfağa gitsem bile geliyor peşimden. Biz hiç ayrılmadık ki.. Korkar o bensiz, senin aldığın oyuncağı da alamamış yanına. Hiç ayırmıyordu yanından kaç gündür.." dediğimde çekinerek de olsa yanağımı okşadı.
"Onu bulacağız, bundan sonra da hiç ayrılmayacaksınız." o sırada telefonu çaldı.
"Kim?"
"Annemin evinde çalışanlardan biri arıyor."
**
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
