Bir ZeyKer hikayesi...
//11 Nisan 2020 - 11 Nisan 2021\\ « 99 BÖLÜM »
17 yaşındayken hiç beklemediği bir anda, beklemediği biri tarafından ihanete uğrayan, hayatla ilgili tüm bağları kopmuş genç bir kadının, hatırlanmak istemesi ve bunun sonucunda...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gülümseyerek ayağa kalkmıştım, az sonra başıma gelecekleri bilmeden.. Aslında tahmin etmiştim ama düşüncelerimin doğru olmaması için dua etmiştim. Yavaşça arkama doğru döndüğümde ağır adımlarla bize doğru gelen birini gördüm. Kerem'i.. Gözlerim bulanıklaşmıştı birden, her şey ağır çekimde ilerliyordu sanki. Yutkunmak çok zordu. Ne demekti bu şimdi, neler oluyordu burada? Tesadüf olmalıydı, sadece bir tesadüf. Kerem evlenmiş olamazdı, beni unutamazdı.
Eşim mi demişti o? Eşim Kerem mi? O ne saçma bir cümleydi, hiç yakışmamıştı ağzında. Bir garip durmuştu benden başka birinin söylemesi. Bir de yetmezmiş gibi elini sıkmak zorunda kalmıştım. Onu tanımıyor gibi davranmak inanılmaz zordu benim için. Yerime oturduğumda bir bardak suyu kafama diktim ve sindirmeye çalıştım. Ellerim tir tir titriyordu. Bitsin istiyordum bu saçmalık, bir an önce bitsin de çekip gideyim şuradan.. Çarprazımdaki sandalyeye oturduğunda onu rahatça görebiliyordum, bakmamak için ne kadar çaba sarf etsem de boşunaydı.
"Kerem bu hayatta gördüğüm, karşılaştığım en iyi kalpli adam." diyordu Gökçe.
"Nehir, içiyor musun bunu?" diyerek cevabını beklemeden elindeki kadehi aldım ve kafama diktim.
"Canım.. Biraz yavaş ol istersen, çarpmasın."
"Söyle şuna, bakıp durmasın bana. Yoksa ben ona çarpacağım şimdi bir tane." dedim mırıldanarak, Kerem gözlerini benden ayırmıyordu.
"Sakin."
"Sakinim ben Nehir.. Ne tatlısınız siz öyle? Çok yakışmışsınız, çok tatlı bir çift olmuşsunuz. Maşallah.. Ee çocuk falan düşünüyor musunuz? Gerçi Kerem Bey, baba olmanın ağırlığını kaldırabilecek gibi durmuyor pek."
"Hande.." dedi Nehir, elimi tutarak. "Kusura bakmayın, biraz içse böyle oluyor hemen."
"Dans mı etsek?" dedi Gökçe, o an bardağı elimden bırakıp yere düşmesini ve paramparça olmasını sağladım.
"Geç oldu.. Çocuklar bekler beni. Çocuklarım.. Gitsem iyi olacak. Hepinize iyi geceler. Umarım Kerem'le beraber musmutlu yılların olur Gökçe'cim.." dedim ve ayağa kalktım, sahte gülücükler saçıyordum.
