Bir ZeyKer hikayesi...
//11 Nisan 2020 - 11 Nisan 2021\\ « 99 BÖLÜM »
17 yaşındayken hiç beklemediği bir anda, beklemediği biri tarafından ihanete uğrayan, hayatla ilgili tüm bağları kopmuş genç bir kadının, hatırlanmak istemesi ve bunun sonucunda...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İçim ölmüştü benim. Sanırım içinde bulunduğum durumun en iyi açıklaması bu olacaktı. İçimde zerre kadar sevinç, mutluluk, heyecan bırakmamışlardı. Şu anda dört duvarın arasında, karanlık bir odada akıl sağlığımı korumak için çabalıyordum. Ses yoktu, soluk yoktu.. Sayamadığım günler boyunca hayatta kalabilmek adına birkaç lokma yemek yiyordum. Onun haricinde yapacak hiçbir şeyim yoktu. Tabii bir de Merih'in fotoğrafıyla konuşuyordum..
Merih'im.. Ben şimdi nasıl düşman olacağım babana? Nasıl içimde yok edeceğim onu tamamıyla? Ben unutmaya çalışsam unutabilecek mi kalbim? Yok sayabilecek mi? Onu unuttum diyelim, anılar? Geride bıraktığımız her bir gün biriktirdiğimiz anıları ne yapacağız? Nasıl kurtulacağım onlardan?
Keşke demeyi bıraktım artık, pişmanlıklar bizden uzak durmalı. Korkmuyorum da.. Ölmek artık beni korkutmuyor, ben yaşamanın peşindeyim.. Senin için bitanem. Senin için ayakta kalacağım. Bütün bir hayatımı sizin üzerinize kuracağım. Sen ve kardeşin.. Yüzünüz gülsün, siz mutlu olun yeter. Fazlasında gözüm yok benim, hiçbir zaman da olmadı. Başaracağım Merih.. İyi bir anne olmayı bir gün başaracağım.
"Korkma bebeğim.. Korkma. Baban bize zarar vermez. Çıkacağız buradan." dedim karnımı severek.
**
~Nehir~
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Tam tamına bir hafta geçmişti ve ben günlerdir Hande'ye ulaşamamış olmanın tedirginliğini yaşıyordum. Nasıl haberim olacaktı? Biri ona bir zarar verdiyse, canını yaktılarsa, kıydılarsa ona.. Ödüm kopuyordu. Canımdan candı, kardeşimden daha öteydi. Bir kardeşim yoktu benim, Hande ise her şeyimdi. Ona ablalık etmeyi hiçbir zaman becerememiştim zaten. Canı kaç defa yanmıştı, hiçbir zaman kurtaramamıştım..
Emniyete gittiğimde herkesin yüzünde bir hüzün vardı. Bu sefer bitti zannediyorduk, bir daha göremeyeceğiz Hande'yi.. Kabullenmişlerdi artık, kendi içlerinde vedalaşmışlardı onunla. Aramıza katılalı çok kısa bir süre olmasına rağmen Hande herkesin kalbine girmeyi başarmıştı. Şimdi ise onun yokluğuyla başa çıkmaya çalışıyorduk.
