Bir ZeyKer hikayesi...
//11 Nisan 2020 - 11 Nisan 2021\\ « 99 BÖLÜM »
17 yaşındayken hiç beklemediği bir anda, beklemediği biri tarafından ihanete uğrayan, hayatla ilgili tüm bağları kopmuş genç bir kadının, hatırlanmak istemesi ve bunun sonucunda...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kerem ve Nehir'in attığı her adımda içimde bir şeyler eziliyordu. Kalbim bu ana daha fazla dayanamayacak kadar yorgundu. Kerem, bana çok yaklaşmış, Nehir ise bir o kadar uzaklaşmıştı. Şimdi tam zamanıydı. Silahımı çıkarıp ateş etmeye başladığımda ortalık savaş alanına döndü. Kerem beni korumaya çalışırken bense Nehir'in yanına koşturdum, ona siper ettim kendimi. Silah sesleri.. En sevdiklerimden birini benden koparmaya yemin etmiş gibiydi. Korktuğum şey başıma gelmişti. Oysa tek isteğim ikisini de korumaktı. Olmadı...
Uzun zamandır bu kadar korktuğum bir an daha olmamıştı. Kendim için değil, bu hayatta en çok değer verdiğim iki insan için deli gibi endişeleniyordum. Silah sesleri sustuğunda kafamı kaldırdım ve etrafa bakındım. Tüm adamlar yerdeydi. Sımsıkı sarıldığım Nehir'e baktım, o da iyiydi çok şükür. Sonra Kerem'i gördüm.. Biraz ileride yüzüstü şekilde yatıyordu. Başım döndü o an, depremler oluyordu beynimde. Kabus olmalıydı. Kerem delik deşik olan gömleğiyle bembeyaz karların üzerinde öylece hareketsiz yatıyor olamazdı. Kabustu bu. Evet evet, biraz sonra uyanacaktım ve bitecekti bu çile. Ona doğru koşarken ayaklarım birbirine dolanmıştı. Bir anda kendimi dizlerimin üzerinde buldum. Sırtını görmeye dayanamıyordum. Kalbime aynı anda binlerce bıçak saplıyorlardı sanki.
"Kerem.." diyerek onu yüzüstü çevirdiğimde kıpkırmızı olan yeşil gözlerini gördüm. Gözyaşlarını silmeye çalıştım. "Çok özür dilerim." büyük bir şok içindeydim, dilim dönmüyordu.
"İyiyim."
"İyisin.. Neden iyi olmayacakmışsın ki? Hiçbir şeyin yok. Valla bak, çok iyisin Kerem. Nehir, yardım et. Arabayı aç. Kerem.. Ke-Kerem sakın bırakma kendini."
"Buraya.. kadar." dedi zar zor. O an gözyaşlarım yanaklarımdan yarışa girercesine akmaya başladı.
"Yapma.. Bana bunu yapma. Beni sensiz bırakma bitanem. Kerem, ne olursun.. Bak buradayım ben. Bizim önümüzde daha upuzun bir yol var. Nehir, bakma öyle! Yardım et, hadi!" Kerem'i ayağa kaldırıp arabaya doğru götürmeye çalıştık. "Bırakma Kerem. Konuş benimle, bir şeylerden bahset. Güzel şeylerden.."
"Ohoo.. Seni anlatmaya.. kalksam.. ç-çok uzun sürer." dedi gülerek.
"Olsun, vaktimiz var. Bırakma.. Az kaldı, dayan. Yalvarırım sana."
"Hande.."
"Hayır, hayır olmaz. Vazgeçemezsin Kerem. Her şey iyi olacak. Söz veriyorum bak. Ne olur Kerem.. Gitme."
**
~İlker~
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
