Bir ZeyKer hikayesi...
//11 Nisan 2020 - 11 Nisan 2021\\ « 99 BÖLÜM »
17 yaşındayken hiç beklemediği bir anda, beklemediği biri tarafından ihanete uğrayan, hayatla ilgili tüm bağları kopmuş genç bir kadının, hatırlanmak istemesi ve bunun sonucunda...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Size daha önce şeyden bahsetmiş miydim hiç, hastane koridorlarının ne kadar acımasız olduğundan? Bahsetmiştim değil mi? Hayatının büyük bir çoğunluğu hastanede geçen biri olarak belki de kendime dair en çok anlattığım şeylerden biriydi bu. Belki bilirsiniz belki benimle beraber ortak oldunuz bu acıya. Eğer hiç tatmadıysanız anlamanız çok zor. Bembeyaz duvarlar nasıl oluyor da bu kadar karanlık görünebiliyor? Geniş tavanlar nasıl da insana basıyor? Peki ya ışıklar, nasıl aydınlatamıyor?
Bir duvara yaslanıp yere çökmüş bir halde kafamı kaldırıp şöyle bir baktım.. Herkes buradaydı. Kerem, Kaan, Nehir.. Buket buradaydı mesela, İlker de gelmişti. Anne ve babam ya, inanabiliyor musunuz? Hadi babam neyse de annem bile buradaydı. Ne çok seveni varmış dedim içimden. Kıskançlık falan değil sakın ha yanlış anlamayın. Bir kez daha 'ben ne yaptım, nasıl yaptım da bu kadar ittim insanları?' demem gerektiğini hissettim sadece, hepsi bu.
"Hande.. Kahve aldım sana. Sıcak sıcak iyi gelir. Hadi gel şöyle oturalım."
"İyiyim ben burada."
"Artık üzme kendini, yalvarırım. Bak Gökçe uyandı işte, durumu da iyi."
"Asıl şimdi başlıyor her şey.. Daha çok genç ve ben Allah kahretsin ki onun nasıl hissedeceğini biliyorum. Evet iyi ama o iz hiç geçmeyecek.."
"Gökçe bu travmanın da üstesinden gelecek. Senin kardeşin sonuçta. Senin gibi güçlü o da. Biliyorum ben, inan bana."
"Ne yapacağım? Ne yapıp da o anı unutmasını sağlayacağım? Ona iyi gelebilecek miyim Kerem? Onu en iyi ben anlarım ama gerçekten anlayabilecek miyim?"
"Beraber atlatacaksınız.. Zor ama onun yanında olursan imkansız değil."
"Kerem abi, annemi ne zaman görebileceğim?" dedi Gökçe'nin kızı Öykü. O sırada İlker'in telsizden gelen anonsla harekete geçtiğini gördüm ve ayağa fırlayıp yanına gittim.
"Ne oldu? İlker, bakma öyle. Bir şey mi oldu?"
"Yeri tespit edilmiş. Biz Nehir'le bakalım."
"Ben de geliyorum. Hadi."
**
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
