Dying Light | Jikook

[13,0] - Sekrety

Po powrocie do bezpiecznej strefy nie zmrużyłem oka ani na chwilę, nawet gdy Jeon nie oponował przed ponownym przytuleniem mnie podczas snu. Wciąż widziałem puste spojrzenie mężczyzny z osobliwą rękawicą. Wiedziałem, że nie mógł nas widzieć - siedzieliśmy w ciemności pod murkiem i nie odbijaliśmy się w sklepowej szybie, w przeciwieństwie do niego, ale moje serce wciąż nie chciało się uspokoić. Brak wyjaśnień ze strony Jungkooka również mi nie pomagał, bo chłopak przez całą drogę powrotną milczał, kompletnie zlewając kolejne z moich pytań, dlatego też zrezygnowany czekałem na nadejście świtu.

Kiedy zegarek na nadgarstku Jeona zaczął pikać gdzieś za moimi plecami, oznajmiając, iż wybiła szósta trzydzieści, czułem się kompletnie wyzuty z jakichkolwiek sił witalnych. Najchętniej położyłbym się na wznak i zaczekał, aż bokser postanowi przełożyć mnie do jakiejś naprędce skombinowanej trumny i pozwoli odpocząć od ciągłego pośpiechu, który był niezbędny, jeśli faktycznie chciało się przetrwać w Harranie. Cóż, musiałem przyznać, że biegacze nazwali się bardzo prosto, ale trafnie.

Wyszliśmy z klitki nad warzywniakiem kilka minut później. Musieliśmy wracać do Wieży z lekami, które udało nam się zdobyć u Gaziego, więc nie było sensu zwlekać. Poranne słońce raziło nas prosto w oczy, gdy ruszyliśmy w odpowiednim kierunku, ale poza tym było bardzo cicho i spokojnie. Zarażeni nie kręcili się jeszcze po ulicach w dużej ilości, a przemieńcy już dawno schowali się w swoich gniazdach, uciekając przed światłem słonecznym. Chłód poranka przyjemnie smagał moją twarz, nieco mnie rozbudzając i skupiając moje rozbiegane myśli.

Z uwagi na pustki wokół nas pozwoliłem sobie zabrać głos, mając szczerą nadzieję, że Jeon w końcu się do mnie odezwie. Mimo że cisza wokół napawała mnie swojego rodzaju spokojem, to ta między nami zdecydowanie mnie irytowała.

- Nie mówiłeś, że jesteś bokserem - zacząłem trochę niezręcznie, kątem oka śledząc reakcję bruneta.

Chłopak zmarszczył brwi, obracając głowę w moją stronę.

- Skąd wiesz? - spytał lekko pretensjonalnym tonem. Widocznie wybrałem drażliwy temat. - Taehyung ci powiedział?

- Widziałem plakat w wypożyczalni - wyjaśniłem szybko, unosząc ręce w obronnym geście. - To chyba nic złego, co? Nie jesteś przestępcą tylko sportowcem.

- Byłem - burknął, poprawiając mnie. - Teraz jestem biegaczem i mocno wątpię, żeby udało mi się wrócić do sportu. Szanse na to, że w ogóle ktoś przeżyje epidemię są znikome, nie oszukujmy się. GRE ma nas serdecznie w dupie, a sami sobie z tym nie poradzimy od wewnątrz.

- Wow, miałem cię za wiecznego entuzjastę tego, że musimy sobie pomagać i jakoś nam się uda. Kim jesteś i co zrobiłeś z irytującym Jeonem? - zażartowałem, żeby trochę rozluźnić atmosferę.

Jungkook parsknął cicho, kręcąc głową na boki, a na jego usta wkradł się nikły uśmiech. Sam również się uśmiechnąłem, zbliżając do chłopaka, by szturchnąć go łokciem w żebra.

- Nie pozwalaj sobie, księżniczko - mruknął rozbawiony, łapiąc mnie za rękę i odciągając ją od swojego boku. - Po prostu nie lubię o tym wspominać. Nie miałem jakiejś wielkiej kariery, ale lubiłem to, co robiłem. Boks mnie ukształtował, a przynajmniej wydaje mi się, że można tak powiedzieć. Gdyby nie treningi i zawody, nie poznałbym Yoongiego i Seokjina.

- Też byli bokserami? - zdziwiłem się.

- Yoongi kiedyś był jednym z najlepszych koreańskich bokserów, ale szybko zrezygnował na rzecz zostania trenerem. Tak na niego trafiłem. Seokjin był jego kumplem z liceum, czy coś, więc Yoongi skombinował go jako mojego lekarza, fizjoterapeutę i psychologa jednocześnie. Zawsze jeździł z nami na gale, dlatego też w trójkę znaleźliśmy się tutaj - wyjaśnił Jeon wzdychając cicho.