One Single Memory

Kabanata 5

I don't know if he was mocking me or what but somehow it made me relax a bit. Maybe he was right. I was putting too much pressure on it. Pinipilit ko ang isang bagay na hindi ko pa kayang gawin. Pinipilit kong bumalik sa dating ako kahit hindi pa panahon. Bakit nga ba ako nagmamadali? There is only one reason I guess. I want my life back as soon as possible. 'Yung kung ano talaga ako. Kung sino talaga ako. This set up is turning me into different image. Lalo pa't kasal ako sa lalaking hindi ko naman mahal.

Don't rush things? Once step at a time? We have a lifetime to that? E paano kung hindi ikaw ang gusto kong makasama sa lifetime na 'to? That means should I live with him miserably? Paano na kung hindi bumalik ang mga ala-ala ko? What would be my plan? Hahayaan ko na lang ba ang sarili kong hindi masaya habang buhay? My answer is a big NO NO.

However, the following day I considered his advice. Isinapuso ko ang pag-be-bake. Nag aral muna ako at wala akong problema doon. It's just that sometimes I forget things to do next. Sometimes I miss it and sometimes I overdo.

"Ma'am Zosia?" pagtawag ng isang kasambahay namin mula sa sala.

"Yes manang?" sigaw ko mula sa kusina.

I was working on my last cupcake when she entered.

"Nandyan po ang mga kaibigan niyo."

"Ah okay papasukin mo." Niligpit ko muna ang ginagawa at saka naghugas ng kamay.

Umalis ang kasambahay at binuksan ang main door. Tawanan at asaran agad ang narinig ko mula doon. As far as I remember pangalawang pagbisita pa lang nila ito. The last time was when I was still in the hospital. Naintindihan ko 'yon dahil busy na rin sila sa kanya kanyang buhay.

Tinanggal ko ang apron at hairnet bago pumanhik sa sala. There were my highschool friends. A group of seven people that I couldn't remember. Tatlong lalaki at apat na babae.

"Hi Zosia!" isa isa nila akong binati.

"Zup Zosia?"

"Sha sha!!"

Ngumiti ako at nakipagbeso.

"Kumusta?" tanong ko at pinasadahan sila ng tingin.

"Mabuti naman, medyo busy lang. Ikaw kumusta ka na?"

I remember her name. Billie ang pakilala niya sa akin.

"I'm doing well, Billie. Upo kayo." Muwestra ko sa sofa.

"That's good to hear. How's your married life?" She giggled. "Nataniman ka na?"

Nagtawanan kami.

"Hoy! dahan-dahan ka naman," sita ng babaeng nagngangalang Haven.

"Jokiiess lang... 'to naman." Umirap siya at nakangising bumaling sa akin. "Halatang tigang," bulong niya dahilan ng pagtawanan uli namin at pagkakurot niya.

"Aw! Babe oh! Naaway niya ako!" nakangusong sumbong nito sa nobyong si Ross.

"Haven!" Dinuro siya ni Ross.

"Ano?!" hamon ng isa.

Napakurap kurap ang lalaki at napahimas sa batok.

"Wala hehe."

"Babe!" Ngumuso at nagpadyak si Billie.

"Hay, tatanda niyo na napaka-childish niyo pa rin," sabat ni Jihan.

"Ay wow mature ka 'teh?" pang aasar ni Billie.

"Oo. Hindi ako pabebe 'no. Babe Babe Baaaabe...." she mimicked Billie and the next thing I knew nagsasapakan na sila.

Natawa ako nang bahagya. Seeing them like this is like a movie script taking me into our past. Wherein the times I was once with them. Hindi ko man maalala sigurado naman akong masaya yon. Napangiti ako ng mapait.