THE BREADWINNER

DI-SI N U E B E

DI-SI NUEBE

-

Ilang araw ang lumipas, naging maayos ang takbo ng buhay ko. Walang mga sagabal. Tulad nalang ni Kylie.

Natutuwa ako ng sobra kasi pinatunayan nga ni Trevor ang sarili niya. Hindi dumaan ang araw na wala siya sa tabi ko. Hindi lumipas ang araw na hindi ko masilayan ang mga ngiti niya. And na realized ko na mas lumalalim ang nararamdaman ko sakanya habang tumatagal. Nasisiguro ko rin na ganon rin siya.

Sabi nila, hindi ka pwedeng magmahal ng taong kakakilala mo pa lamang. Minsan ko rin iyang katwiran. Pero naisip ko, kung ba kulay red si Incredible hulk mas nakakatakot na kaya siyang galitin?
Charaugh.
Naisip ko na, hindi naman oras ang basehan ng pagmamahal. Gan'to pala feeling ng inlove. Feeling ko nakakain ako ng cloud 9 tas nilipad ako sa ulap. Jk. Pero feeling ko talaga, nasa ulap ako. Marami akong bagay na nadiskubre sa love tulad ng pagseselos. Sinasarili ko na lamang pero sa totoo lang, nabubwisit ako sa mga ka trabaho kong sobra makalapit kay boss.

Ibang klase, nagka puppy love ako noon pero hindi naman ganto kagrabe pakiramdam ko. Nakayanan ko pa ngang i ghost iyong pinangaminan ko na gusto ko nun, sakto gusto din ako. HAHA, ayun iyong puppy love ko. Ewan ku ba pero biglaang pumasok sa kokote ko na i ghost yun. Ayun, hindi na'ko nagpakita sakanya, hanggang sa lumipat na sila ng bahay. WAHAHA.

Inayos ko na ang mga huling papel na ipapasa ko kay Trevor. Marami rami rin akong ginawa ngayong araw, masyado kasimg gahul sa oras plus dumadami na mga kliyente.

Nang makalabas ako sa office ay hindi ko sinasadyang makabunggo ang isang may edad na lalaki, ngunit matikas. Agad Akong nataranta. Pa'no kung kliyente ito? Mukhsng msinitin ulo pakshet naman.

“Uh, Mister, i'm so sorry po, hindi po ako tumitingin sa dinaraanan ko pasensya na p--”

“You're face is Familiar...”
Hindi ko natapos ang paghingi ko ng sorry nang bigkasin iyon ng lalaki.

Ako daw Familiar? Adik ata 2, eh hindi ko pa nga siya nakikita sa buong buhay ko. Haha! Pero somehow, mabigat ng kaunti loob ko sakanya. I gave him an awkward look at tumawa ng peke.

“Hindi ko ho kayo maalala. Tyaka pasensya napo talaga, medyo nalulutang ako kanina kaya hindi ko makita dinaraanan ko sorry po tala--”

“Si Lim ang boss mo right?”
Kinabahan ako bigla sa tanong niya. Hala, isusumbong niya ba 'ko? Mygosh, ayaw ko pa mawalan ng pagkakakitaan! Ayaw ko masisante!

“O-opo, siya nga.”
Sagot ko.

Ngumiti lang siya at inilahad ang kamay.
“Pablo Santibanez”

Nagdadalawang isip ako kung makikipag kamayan ako, pero mas nanaig ang hiya ko kaya tinanggap ko mga kamay niya. Plus nagmamadali ako papuntang conference room.

“Eva, Evangeline Dima-Tibag po.” nginitian ko siya at yumuko.
“Una na ho ako, pasensya na po talaga, nice to meet you!”
At tumakbo na'ko ng papalayo ng tuluyan.

Hindi ko alam kung ilang minuto o segundo ang naging pagtakbo ko, talagang bumigat ang awra ng paligid noong dumikit sa'kin iyong si Mr.Pablo, hanggang sa napansin ko nalang na nasa harap na 'ko ng Conference Room, paniguradong marami nanamang tao rito, lately kasi napapadalas meetings ni boss, kaya medyo Hassle.

Akmang papasok na 'ko ng biglaang lumabas si Kylie.

Tinignan niya 'ko mula ulo hanggang paa.

“Aw cheap, you again?!” ipinikit 'ko ang mga mata ko ng marinig ang boses niya.
Sa tuwing magsasalubong nalang ba landas namin ay laalitin niya 'ko?