Yarrow Series #1: Chase (COMPLETED)

Chapter 6

Pain

Dire-diretso akong lumabas ng gate ng school.I look like a lost kitten but I shrugged it off. Hindi ko alam pero napunta ako sa isang café na hindi masyadong kilala. Naupo ako habang nakatungo at hawak hawak ang isang shake.

"Cassie!" napatingin ako kay Carla na humahagos na pumunta sa pwesto ko. I smiled at her.

"Carla—" she didn't finish me and hugged me tightly. Sa yakap ng matalik kong kaibigan, bumuhos ang luhang kanina ko pa pinipigilan. Sumisikip ang puso ko dahil sa sakit na nararamdaman ko.

"Akala ko okay na ako, a-akala ko kaya ko p-pero hindi. Am I bad now? I refuse the opportunity and people around me were disappointed. Why am I so sensitive?" humihikbi kong sabi.

"I hate myself. I h-hate my attitude! I suck! Ba't ba kasi ganito ako?!" hindi ko mapigilang mapahagulgol sa nararamdaman.

"Cass. I'm sorry. It's okay, it's okay." paulit-ulit na sabi ni Carla habang yakap ako. Mabuti na lang ay walang masyadong tao dito at hindi kami pinagtitinginan.

Nang medyo nahimasmasan ako ay naupo siya sa tabi ko habang yakap pa din ako.

"You know what, hindi lahat ay disappointed sa'yo. Look around, there are still people who truly care and proud of you." she whispered.

"Because you're my friend." dahilan ko dito.

"I am not pertaining about myself, Cass. There are people out there na naghihintay na mabigyan mo ng atensyon but you're busy chasing the wrong person." my forehead creased.

"What are you talking about?" nakakunot noo kong tanong.

"Cass you are living not for yourself but others. Why don't you live for yourself first? Bakit mahalaga sa'yo ang sinasabi at opinyon ng ibang tao?" I kept quiet. Bakit nga ba? Bakit ba mahalaga ang opinyon ng iba kaysa sa nararamdaman ko?

"Why? Are you afraid that people will judge you?"

Natahimik ako. Tila nakuha niya kung ano ang nararamdaman ko.

I nodded slowly.

"Are you afraid to disappoint your family and friends?" I nodded again.

"Then why aren't you afraid of losing yourself?" I sobbed.

"Alam ko naman na kahit hindi sabihin ni Mama, disappointed siya sa'kin. Nasa honor ako pero I’m not the top, Carla. Si Ate Flair she's on top and every time I talk to my father he always says that I need to improve what I'm doing kasi dapat lagi raw akong best, but what about myself? Is my grade more important than my mental health? Ginagawa ko naman ang lahat pero hindi ko talaga kaya, Carla... Ang sakit sakit na!" hunihikbi kong sabi. Napaluha na din siya sa mga sinasabi ko.

"Shhh. Tama na, I'm so proud of you and I'm sure sila rin." I shook my head. Ni hindi ko naramdaman na may nagmamahal sa akin sa loob ng bahay. The feeling that your family surrounds you but you still feel like you are alone. I feel so lost.

Nang sinundo na si Carla ng driver niya wala na siyang nagawa. Kahit ayaw niya pang umuwi, kailangan niya dahil curfew niya na. I sent her home too because I also want to be alone and I know I'm bothering her. That's why I also don't want to say how I feel because I know, nakakaabala ako at dadalhin din nila yung problema ko. Ayokong makaabala, sapat na na nasa tabi ko sila at nararamdaman ko na mahal nila ako.

Napatingin ako bigla sa pintuan nang bigla itong bumukas. I saw Jacob walking towards me. Ngumiti naman ako sa kanya. Umupo siya sa harapan ko at tinanong kung anong gusto kong order.

"No, okay lang. Huwag na." pagtanggi ko.  Naka order na naman kasi ako kanina. Nang sabihin ko yun ay ngumiti lamang siya at tumayo ulit para um-order ng sa kaniya, pagbalik niya ay may dala na siyang banana cake at coffee. Inilagay niya sa harapan ko ang banana cake at sumimsim naman siya sa kanyang kape.