Yarrow Series #1: Chase (COMPLETED)

Chapter 38

Final Chance

"We're in Baguio." I stated.

Napatangin ako kay Jacob. Tumango siya sa akin at hinawakan ang kamay ko.

"I want to go back to the places we used to go. I want to make new memories with you in the same place."

Napangiti ako at napatango. He let go of my hand and retrieved our belongings from the trunk of his car. He also brought a mat because Mines View Park was our first stop.

Napangiti ako kasi parang hindi nagbago ang itsura ng paligid ganun pa din. Parang bumalik kami sa dati pero ngayon ibang edad na, iba na ang sitwasyon at marami na kaming pinagdaanan.

Kinuha nya ang kamay ko at hinawakan ito naglakad kami ng magkahawak kamay papunta sa spot na pinanggalingan namin nuon. Mabuti na lang walang tao kaya kami pa rin ang nakaupo. I placed the mat, and he placed the rest of our belongings. He also brought food that seemed to be fully prepared.

Naupo na ako sumunod naman siya tumingin ako sa kanya ng seryoso siyang nakatingin sa view. Inayos ko ang jacket ko dahil sobrang lamig pala dito lalo na hindi naman summer ngayon.

"Ang ganda pa din dito..." he muttered.

I smiled. "Oo nga, parang kahapon lang noong huli tayong pumunta dito." dagdag ko, nangingiti.

"We rode a chopper, which you won't believe. Sobrang saya ko kasi nandito na naman tayo magkasama, magkatabi..." sabi nito, naka ngiti.

Katahimikan ang bumalot sa amin. Kinuha ko ang isang junk food na nasa lapag at binuksan ko.

"Do you want us to wear a loincloth?" Kalaunang tanong nito.

Napatingin ako dito at napakunot ang noo.

"Loincloth? Are you serious? Bakit naman?"

He pointed to the people who were taking the photos. They are dressed in primitive loincloths.

"Because everyone who comes here wears those."

Natawa ako at napangiti. "Huwag na, dito na lang tayo." sabi ko.

Tinatamad kasi akong tumayo, ang sarap kapag nakaupo ka na, parang ayaw mo nang umalis dito sa pwesto mo.

Narinig ko naman siyang tumawa. "Okay,"

Kaya siguro ilang oras kaming nandoon lamang nakatingin sa napakagandang view ng Baguio na makikita ang buong Cordillera Mountains. We just talked about random things and memories from our college days. He also teased me a few times because when I'm embarrassed, my cheeks turn red. Sinabi niya pa noong pumunta kami sa anniversary ng company nila na sobrang ganda ko daw, hindi niya lang masabi.

We stood up for a few hours because I was shivering from the cold. I breathed a sigh of relief as we got into the car.

I blew a breath, again. "Grabe, ang lamig pala.." sabi ko.

Natawa ito at maya-maya ay may binigay sa aking kumot. Namulat naman ang mata ko at gulat na napatingin dito.

"Kumot?"

Tumango ito. "Wasn't it too cold the last time we came here, and you were cold, so I know we need that."

Umiwas ako dito ng tingin at napangiti. Bakit ang sweet niya? Bakit naaalala niya pa rin ang mga maliliit na bagay-bagay.

"Salamat..." sabi ko.

"No, thank you for being here with me," he replied.

"Where are we going now?" I asked him.