Unveiling Valor (PSS, #3) ✔️

Chapter 25: Grooming

Chapter 25: Grooming

I EXPECTED Captain Onyx to be strong, but the word strong is not enough to define how able he was to stop me from getting wilder. He has this fearsome strength that could take a man down without any difficulties. And with his soothing words, he easily tamed me. The fury ignited inside me suddenly stood down.

"It's me, it's okay. I'm your Captain," patuloy niyang bulong habang pinipigilan akong umatake. "Calm down, no one will ever attack you again. It's alright."

Sa ganoong salita niya ay tuluyan akong nahintong magpumiglas. Naramdaman ko ang pagbabalik sa dating kulay ng mata ko, nasisiguro kong nag-iba ang mata ko kanina nang maging pusa ako. Ramdam na ramdam ko iyon dahil aktibo ang aking bisyon, ngayon ay bahagya na itong humina.

"It's fine..." huling bulong ni Kap atsaka nanghihinang bumagsak sa aking dibdib.

Doon ako tuluyang natauhan, tila ba naapula ang galit sa aking loob at nagising ako mula sa nag-aalab na pagkakatulog.

"K--kap?" Taranta kong tanong at pilit na niyugyog si Captain na hindi na gumagalaw sa aking ibabaw, "KAP!" Tuluyan na akong nataranta.

Mabilis akong kumilos upang pagpalitin ang aming pwesto. Ganoon na lamang naghuramentado ang puso ko nang mapagtantong nawalan ng malay si Kap. Nang lumingon ako sa paligid ay wala nang nakatayong nilalang, lahat ay nakahandusay na sa lupa.

Gayunpaman ay walang team na na naubos, dahil nakatakas si Aurelius at ako naman ang natira sa Felidae.

Niyugyog ko si Kap ng todo, ngunit hindi na talaga ito gumigising, "KAP ONYX?!"

Shit! Kinapa ko ang tiyan niya at pinakiramdaman kung humihinga pa s'ya. Kung nasa matinong sitwasyon lamang kami at mahihibang na naman ako dahil naramdaman ko ang pagtama ng mga daliri ko sa mga abs ni Kap. Ngunit hindi ako natutuwa, nababalot ako ng takot dahil lahat ng kasamahan ko'y mga tumba.

"Oh goodness!" I frustratedly sighed, "He's breathing... he's breathing." I composed myself.

It's time to heal them.

----

MY TEAM is undoubtedly awesome, fearlessly strong. They are the bravest persons I've ever met in my life aside from my family. I never considered any random persons or strangers my family, but these persons are more of what I expected. I don't find comfort in random people, but watching them gives me chills and good vibes.

Kahit na nakahilata silang lahat sa harapan ko at walang malay ay kunot na kunot parin ang mga noo nila, animo'y nakikipagtagisan parin sila sa kani-kanilang mga panaginip.

I carried each of them to the edge of the river opposite to our opponents and far from the fighting place. I used the blue healing potion my mother gave me. Maingat ko nang itinago ang berde na naglalaman umano ng aprodisyak, mahirap at baka mag-init ang mga kasama ko.

Inabot na ako ng gabi sa panggagamot, at walang likido mula sa asul na potion ang natira para sa aking sarili. Nakakaramdam ako ng sakit ng katawan, ngunit hindi ko na iyon pinansin. Ang kailangang magamot ngayon ay ang mga kasama ko, saka ko na iisipin ang aking sarili.

Naagaw ng atensyon ko ang sugat ni Kap sa kaniyang leeg. Bigla ay gusto ko itong hawakan. Natatakot akong makakita na naman ng masalimuot na nakaraan sa kabila ng mga sugat, ngunit pinapatay ako ng kuryusidad.

"Kap..." bulong ko at lumapit sa natutulog naming Captain, "I'm sorry." Dagdag ko pa at walang pasabing hinawakan ang peklat sa kaniyang leeg.

Ganoon na lamang ako umarko sa gulat nag magsimulang pumasok sa utak ko ang ala-ala ni Kap nang siya ay bata pa;