အိပ်ဆေးအရှိန်နဲ့အိပ်ပျော်နေတဲ့ရိပေါ်ဘေးမှာသားသားကကုတ်ကုတ်လေးထိုင်နေသည်။ကုတင်နဲ့မလှမ်းမကမ်းကခုံမှာတော့ သူနဲ့လုဟန်ထိုငိနေမိသည်။တိတ်ဆိတ်နေတဲ့အခန်းက အပ်ကျရင်တောင်ကြားရမည်။
"သားသား"
ခပ်တိုးတိုးခေါ်လိုက်မိတော့ သားသားကလှည့်ကြည့်လာသည်။လုဟန်ကတော့ အပြင်ကိုရှောင်ထွက်သွားသည်။
"ပါးပါးကိုလက်ခံပေးမလား ပါးပါးအမှားတွေအတွက် သားသားနဲ့ဒက်ဒီဘေးမှာနေခွင့်ပေးမလား"
လွယ်လွယ်လက်ခံမှာမဟုတ်မှန်း သိနေတာမို့ သားသားမျက်နှာတောင် ဝံ့ဝံ့ရဲရဲမကြည့်ရဲခဲ့ပါ။တော်တော်ကြာတဲ့အထိ သားသားဘက်ကစကားပြန်မရခဲ့။
"သားသား"
"ဒက်ဒီကိုငိုအောင်မလုပ်တော့နဲ့ ပါးပါးကိုလက်ခံပေးရင်ဒက်ဒီကို..."
"ပါးပါးကတိပေးတယ် သားသားနဲ့ဒက်ဒီကိုနောက်ထပ်နာကျင်အောင်မလုပ်တော့ဘူး ပါးပါးကိုအခွင့်အရေးပေးလို့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"
သားသားဆီပြေးဖက်လိုက်ရင်း တောင်းပန်စကားအထပ်ထပ်ဆိုမိသည်။သူလုပ်ခဲ့တဲ့အမှားကခွင့်လွှတ်နိုင်စရာမရှိမှန်းသိပေမယ့် သားသားဘက်ကအခွင့်အရေးပေးလို့ သူ့ကိုယ်သူပိုမုန်းမိတယ်။
လုဟန်ကလဲသားသားကိုသေချာဖျောင်းဖျထားတာမို့သားသားဘက်ကခုလိုအလွယ်အတူလက်ခံခြင်းပင်။
"အင့် အီးးးးး ဟီးးးးး"
"ဟင့် တောင်းပန်ပါတယ်"
ရင်ခွင်ထဲကငိုနေတဲ့သားသားကိုဖက်ကာအတူငိုမိသည်။ငယ်ရွယ်လွန်းတဲ့သားလေး ဘယ်လောက်ခံစားရမလဲ။တောင်းပန်ပါတယ်ကလွဲလို့ပြောစရာမရှိပါဘူးသားသားရယ်....။
.....
"သားပေါက်ရေ ဒက်ဒီကိုသွားနှိုးလိုက်ပါအုံး"
မနက်စာပြင်ဆင်ပြီးသည့်တိုင် မောင်ဆင်းမလာသေးတာမို့ သားသားကိုသွားနှိုးခိုင်းရသည်။မောင်ကြိုက်တဲ့ပေါင်မုန့်မီးကင်နဲ့ကော်ဖီကို သေချာပြင်ဆင်ပြီး သားသားနဲ့သူ့အတွက်တော့ နွားနို့နှစ်ခွက်ပြင်ထားသည်။သားသားကနွားနို့အရမ်းကြိုက်တာမို့နေ့တိုင်း နွားနို့မပါမဖြစ်။သူကတော့ဘာဖြစ်ဖြစ်အဆင်ပြေပါသည်။
