Felekten Bir Gece ( TAMAMLANDI.)

27.bölüm

Önceki bölümden...

Diana Esly ' nin ellerini birbirine sürterek, " İçim ısınsın diye kendime sıcak bir şeyler alacağım canım. Sende ister misin?" demesi ile ' Hayır.' anlamında başını salladı ve gülümseyerek, " Teşekkür ederim hayatım ama hemşirelerin belirlediği zamanlar dışında bir şey yiyip içmem yasak." dedi.

" Tamam o zaman canım. Ben hemen alıp geleceğim." diyerek Esly' nin odadan çıkmasıyla gözlerini kapadı ve karın bölgesinde hissettiği ağrıyı unutmaya çalışarak biraz olsun dinlenmeye odaklandı.
Uyandığından beri halsizdi ve göz kapakları hissettiği yorgunlukla kapanıp duruyordu. ' Uyumalısın.' der gibi kendisine sinyal veriyordu.
Uyumak için zamanı olmamıştı. Hayatına bir anda giren tüm insanlar kendisinin başında toplanmıştı ve kendisi bu toplanışla mutluluk duyarken önemsendiğini hissetmişti.
O yüzden varsın yorgun olsundu.
Bir süre sonra bolca uyur, üzerindeki halsizliği bir çırpıda atardı.

Kapının açılmasıyla Esly' nin geldiğini düşünerek gözleri kapalı bir vaziyette gülümsedi ve , " Çabuk geldin."dedi.

Bu dediğine bir yanıt gelmediğinde meraklanarak gözlerini açmıştı ki gördüğü kişi karşısında, " Sen." diyebildi...

*********

Pedro kanedyen koltuk değneğinden yardım alarak içeri girdi ve kapıyı sırtı dönük bir şekilde kapadıktan sonra, " Nasıl olduğunu bizzat kendim görmek istedim. Yoksa içim rahat etmeyecekti." dedi.

Bu sırada kendisine doğru ilerlemeye başlamıştı. O gün bacağına isabet eden kurşundan dolayı kolay kolay geçmeyecek ve etkisi tamamen bitmeyecek bir yara almıştı.
Topallıyor, hissettiği acı yüz hatlarına yayılıyordu. Gözleri kısılıyor, yüzü hissettiği acı ile geriliyordu.

Yanı başına geldiğinde durdu. Bakışları odaya girdiği andan itibaren kendisinden bir saniye olsun ayrılmamıştı. Şimdide gözlerinin içine bakıyordu.

" Bu halde gelmene gerek yoktu. Zorlandığını görebiliyorum." dedi. Ne kadar yapılı bir adam olsada bedenini tek bacakla taşımakta zorlanıyordu.

Yatakta biraz dikleşmesinin daha doğru olacağını düşünerek yavaş olmaya özen göstererek hareketlendi.
İki elini yatağa dayadı. Bedenini biraz olsun yukarı doğru kaydırdığında içinden, ' Bu kadarı kâfi.' dedi ve başının altındaki yastığı uzanarak sırtına doğru çekti. Geriye doğru uzanışı ile karnına giren ağrıyı hissetti. Tüm bedenine yayıldığında," Ahh." diye inledi.

" İyi misin Diana. Hemşireyi çağırmamı ister misin?" diyerek Pedro' nun endişesini belli etmesiyle, " Yok, yok. İyiyim." dedi. Hemşireye gerek yoktu. Her hareketi ile hemşireyi çağıracak olsa vay halineydi.

" Otursana. Ayakta kaldın." dedi. Bir yandanda bakışları ile odada bulunan koltuğu işaret etti. Ayakta durmak bacağına iyi gelmezdi. Zaman geçtikçe bedeni yorulur ve kolundaki değneğe rağmen ağırlığını bacağına verirdi.

" Yok oturmayacağım. Birazdan gideceğim zaten." dedi ve dudakları genişçe yana kıvrılarak gülümsedi.
Pedro nedensizce kendisine çok samimi ve içten geliyordu. Bakışlarından, yüreğinde güzel duygular barındırdığını hissediyordu.

"İyi olmana gerçekten çok sevindim. Eğer ki daha kötüsü olsaydı kendimi suçlu hissederek vicdan azabı çekerdim." dedi. Şuan bile suçlu hissettiğini düşünüyordu. Bu sözleri söylerken kaçırdığı bakışları kendini ele veriyordu.