YALANCI RUHLAR (ASKIDA)

19. Bölüm " Büyük Kavuşma "

Ağlamaktan şişmiş olan gözlerim kapanmaya hazırlanıyorlardı. Bu nasıl bir acı peki ? Neden benim kaderim böyle ? Herkesin kaderi dümdüz, tertemiz olur fakat benim ki tümsekler, çukurlar ve boktan bataklıklar var. Ne biçim bir hayat bu be! Cefalı ben işte! İsyankar, sevimsiz ve üzgün içine kapanık Gece. Batının göğsünde teselli olmaya çalışıyordum. " Her şey yarın bitecek ve bir de bakmışsın Öykü yanında, mutlusun. " dedi iç çekerek. Doğru diyordu. Tebrikler Batın. Akıllıca ve odun davranışlarından olmayan bir cümle kurdun. Başımı geri çektim. O da iki eliyle göz yaşlarımı sildi. Ona mutlu olmaya çalışarak yutkundum ve gülümsedim. O da gülümsedi. O yanımda olunca her şey daha kolay. En kötü anımda bile yanımda. O artık benim için bambaşka bir şey. Her şeyden farklı . Eskiden oyuncağım niyetinde kullandığım çocuk şimdi nasıl olur da en değerlim oldu ? Bunu nasıl başardı ? Herkes bilir ki ben asla kimseye kolay kolay değer vermem. Asla! Karanlık geçmişimle yalnız takılan bir insanım. Berke bile bu kadar yakın değildi Öykü öldükten sonra. Tabii ben ölmüş bilmiştim orası ayrı. Yani Öykü kaybolmadan önce diyelim. Ona gülümseyerek baktım " İyi ki varsın hayatımda sen. Hiç gitme Batın! " dedim kırık ve paramparça sesimle. Ağlayarak boynuna sarıldım. Onunda hafif gözleri dolmuştu sanki.

Boynuna sıkı sıkı sarıldıktan sonra yavaş yavaş ayrıldım. Yüzüne baktığımda belli iki gözünden de birer damla yaş akmış. Gülerek, dolan gözlerime el veremedim. Ensesinde olan ellerimi tam gevşetmek üzereyken dudaklarıma uzandı. Yavaş pamuksu derecede, sihirli öpücük kondurdu. Sonra burnumun tam üstüne sonrada anlıma. Aşağıdan yukarı çıktı yani. En son alnımı sıkı bir şekilde öptü. Bu kendimi daha iyi hissettirdi. Mutlu oldum. Zaten onunla olan her vaktim güzel huzurlu geçiyordu. Dudakları alnımdan ayrıldıktan sonra bana baktı. Ellerini yanaklarım ile  kavuşturarak " Evde Aslı beni bekliyor. Gitmem lazım. Sende sakın kendine bir şey yapma! "  dedi uyarıcı ve alaylı sesiyle. "Hayır bu kadar erken gitme. Beni yalnız bırakma." Bunu diyebilmek isterdim ama Aslı daha küçük bir kız. Fazla küçük değil gene ama masum. Saf biri. Onca zaman onu evde yalnız bırakıp gitmişti ama neden şimdi en kötü günümde onun yanı. Evet, hak verdiğim konu tuhaflaşmaya başladı. " O gün kaçtığımızda da yalnızdı ama, " gülümsedi. Ben hala umutsuz vaka ile somurtup bakıyordum ona. " O zaman Çağlar'a emanet etmiştim. " dedi emin olmama ikna sesi ile.  Çağlar da kimdi ? Herhalde  kuzeni filan veya da Aslın'nın sevgilisi diyeceğim ama nerede... O kız öyle birine benzemiyor.  Neyse ne, zaten başım oldukça çok ağrıyor. Aslında Batın öpünce birazı gitti ama gene de hala var. Ona onaylayan şekilde başımı salladım. Yataktan kalktık. Elini tutarak kapıya geçirdim. Kapıyı kapatmadan önce iki eliyle dudaklarımı gülen yüz yaptı. Ve o  da güldü. Gözlerim dolarak güldüm. Arkasına dönüp yürümeye başlayınca kapıyı kapattım. 

Ağlıyordum, ve sürünerek mutfağa gittim. Nereye baksam onu görüyordum. Buzdolabında herzaman yaptığı gibi kafasını vurup " Neden bir şey yok şu dolapta ? "  ve bende gülerek ona bakıyordum. Dayanmadım. Burnumun direği sızlıyordu. Domates gibi oldu burnum ağlamaktan. Sümüklü oldum iyice. Gözlerimin içi acıyarak oturdum sandalyeye. Ve biranda o anlarımız. Camdan aşağı alt katta oturan sinirli Sami ağabeye yumurta atmak. Her sabah saat tam 08.30 da balkonda sigara içen Sami ağabeyin  kafasına yumurta atmak için uykusunu bölen o kız. Ah, hayır bu anılar neden şimdi gözümün önüne geliyor. Yeter artık! Kollarımı masanın üstüne koydum ve birleştirdim. Başımı gömdüm içine. Duraksamadan hıçkıra hıçkıra ağladım. Öykünün kahkaha sesleri kulağımda çınlayıp duruyordu. O güzel saçma gülüşü. Bir gülse senide güldüren derecede saçmalıklı gülüş. Neden aklımdan çıkmıyor bir an olsun he? Bu işkenceyi hak edecek bir bok yapmadım ben. Ben mi öldürdüm sanki Öykü'yü ?! Neden böyle azap çekiyorum peki ?