YALANCI RUHLAR (ASKIDA)

1.Bölüm " Ölüm yıl dönümü "

Öncelikle şuanda okumaya başlayan tüm herkese teşekkür ederim. Emeğe saygı duyup oy verende, yorum yapanada sonsuz sevgilerimi vaat ediyorum. Belki yazım yanlışlıkları olmuş olabilir hikayemin devam bölümlerde lütfen yazım yanlışları yüzünden yargılayıp bir köşeye atmayın hikayemi. Sadece beğendiyseniz okumaya devam edip -isterseniz- oy verirsiniz beğenmediyseniz de yapacak bir şey yok demektir. Bu sizin kararınız ama emeğime saygı gösterip ayaklar altına alınmasına göz yumamanızı isterim. Bu metni okuduğunuzu için teşekkürler. Okuyucularımın hepsi; ÇOK SEVİLİYORSUNUZ!!!

YALANCI RUHLAR

٠٠•••●●●♥♥♥♥❤





Sanki tüm iliklerimize işlemiş bir siyahın içinde bütün beyazlığını kaybetmiş biriydim adeta. Katil idim ben, içimdeki geçmişi ve geleceği öldüren bir katil. Masumiyet, çölün ortasında ki bir damla su gibiydi. Ölüydü masumiyet, çalınmıştı beni bu hale getiren hayat tarafından. Tıpkı diğer tüm duygularım gibi... Çok fazla değildi, sadece iki yıl önce gerçekten mutlu olmaya çalışıyordum. Ama bazı şeyler yok etti, sırf siyahlık içinde yandığım küllerden yalnızlıkla doğayım diye. Ve başarılı oldu, ben çoğu iyi kavramına giren şeyleri kaybetmiştim. İyi, anlamı yok olmuş sıradan bir kelime haline bürünmüştü artık. Ben kim miydim? Şuanda kendi barında yalnız oturan, düşünceli, viski içen, erkeklerin tabirinde son derece seksi bir kız. Bir siyah, özünü ve içindeki çocuğu kaybeden biri.

Ciğerlerime işleyen zehirli gri duman, yudumladığım soğuk ve zevkli viski. Etrafımda beni gözleyen piç, zengin züppeler ve onlar ile ilişkiye girmeye çabalayan orospular. Ve bir şarkı. Hiç duymadığım ve hiç tanımadığım kadar güzel bir ses. Seçtiği şarkı ise bambaşka. Şapkasıyla önüne eğilmiş ve görünmeyen o gizemli çocuk. İlgimi biraz olsun çekmiş, buraya ait olmayan biri. Ve şarkının en güzel cümlesi. " Yalan söyleme bana, gözlerin anlatıyor her şeyi "

Kafasını kaldırıyor ağır ağır, gözlerimin içine bakıyor, tüm bedenimi yangına çevirecek o bakışı atıyor. Gözümden benliğini kaybetmiş bir kırık kadını görüyor  adeta. Tuhaf. Gözlerimi ayırdım, viskimi içtim. Zerre kadar umurumda olmayan biriydi işte, buraya ait olmayan. O anda yanıma yaklaşan zengin piçler den biri " Güzelim istersen seni yatağına götüreyim?" diyor. Bu gece bir adamla ilişkiye girmek istemiyordum. Çünkü bugün içimdeki çocuğu önce büyütmüş sonra ölümün kıyısından itmiş birinin  ölüm yıl dönümüydü. " Başkasını bul, bugün olmaz. " dedim buz gibi sesimle. Adamı es geçtim ve oturduğum dönerli koltuktan ayağa kalktım. Biramı alıp, aşağı kata indim. Merdivenlerden inmeye başladım. Aşağı katta fahişelerin iş yaptığı odalar ve kişinin kendine özel odaları  vardı. Tabii benimde kendime ait bir odam vardı. Tahmininiz üzere bedenini para karşılığında kullanan biriydim. Odama girdim, elimde tuttuğum biramı masanın üzerine koydum ve bana güzel hissettiren piyanomun başına geçtim. Çalmaya başladığımda, parmaklarımın ucundan giren bir rahatlama hissi beni uyuşturmuştu. Öfkemin, sinirimin ve hüznümün son bulduğu huzur. Açık camdan gelen serin, cam gibi kesen rüzgar. Kulağıma tat diye fısıldıyor, içindekileri boğan şu siyahı tat.

Uzun bir süreden sonra piyanom dan ayrıldım ve ayağa kalktım. Masanın üzerine bırakmış olduğum biramı bitirene kadar yudumladım. Bitmişti, yere öylesine bırakmıştım. Küçük ev buzdolabını açtım. Yeni bir tane daha bira açarken yatağıma attım kendimi. Kulağımda hala mırıltı gibi sesler vardı. Bana ters gelen o saflığını kaybetmemiş çocuğun gitarıyla çaldığı o şarkı... Öylesi görülmemiş bir ses.

Gözlerimi kapattığım an Öykü'nün belli belirsiz gülüşü geliyordu gözümün önüne. Tekrarlanan hatıralar sarpa sarmıştı aklımı. Kan dökülmüştü, Öykü'nün üzerine. Ve ben o kanda boğmuştum tüm duygularımı. Ben öldürdüğüm bu benlikte savaşıyordum, güçsüz kalmıştım. İliklerime kadar hissettiğim siyah vardı. Bu çaresizlik ölüm kokuyordu ve benim niyetim bir an önce onu koklamaktı.