YALANCI RUHLAR (ASKIDA)

27.Bölüm " Ayağa Kalk "

BÖLÜM ŞARKISI- BREATHE ME - SİA

DİNLEMİNİZİ ÖNERİRİM :)

İYİ OKUMALAR..

Berke'den

Hala ameliyata idi. İyileşmesi için her şeyimi verece bileceğim kız hala ameliyat masasındaydı. Onu çok seviyordum. Hiçbir zaman olmayan kız kardeşimin yerini tamamlayan insandı o benim için. O kız kardeşim diyebileceğim bir kızdı. Hayatımın yarısını kaplamıştı. Öykü'de öyle tabii ama Gece her zaman benim yanımdaydı. Öykü yokken bile. Beni anlayan, beni çözen ve onu ne kadar terslesem de beni hiç bırakmayan yüzsüz Gece'ydi. Ve şimdi o ya iyileşebilir ya da ölebilir durumunda kalakalmıştı.

Onun Batın'a olan hissleri ve Öykü'nün yokluğu bu hale getirdi şimdi. Ona daha önce Batın meselesi yüzünden sert davrandığımı biliyorum ama o benim kardeşim sonuçta. Aşık olmasını istemem. Böyle bir tehlikeye adımını atarsan eğer, attığın adımın aslında bok çukuru olduğunu anlarsın ama her şey çok geç olur. Gece için de öyle olmuştu. Şuanda bir şeyleri düzeltebilmek için çok geçti. O çoktan aşık olmuştu. Her ne kadar buna inanmak istemese de.

Ellerimle yüzümü kaplamış düşünce pozisyonundayken biri ellerimi açtı. Gözlerim kapalıydı. Ağlamamak için dudaklarımı kemiriyordum. Ağlamak zayıflıktı. Asla ağlamazdım. Ama şuanda canımdan can gidiyordu. Ağlamamak için kendimi ne kadar zor tutsam da söz konusu kardeşim Gece.

Yumuşak elleri ile ellerimi açan Öykü bana sıcak bir gülümseme gösterdi. Ardından ani bir girişimle sarıldı bana. Sıkı bir şekilde, şefkatle sarılıyordu. Bunu hissedebiliyordum. Bazen bir kıza sarılmak saçmalık gibi her ne kadar gelse de Öykü başkaydı. Bende ona karşılık olarak sarıldım. Sıkıca.

Bu rahatlatıcıydı. " Her şey geçecek. Gece oradan sağlam çıkacak Berke. Ve kendini ağlamamak için bu kadar sıkma. Boşalt gitsin gözyaşlarını. " işte bu sözcükler her şeyden daha çok rahatlattı. Ve uzun süredir tuttuğum zayıflığımı sergiledim. O anda açığa çıktı hislerim. Hüzün.

Daha sıkı sarıldım ve ağladım. İçimdeki zehirli bıçağı yavaş yavaş çıkarıyormuş gibi acıyordu canım. Zehirli bıçağı da Öykü çıkarıyordu.

Acımasız olan bu hayat ve bu yaşantılar olmasaydı nasıl olurduk diye düşündüğüm zamanlar bile olmuyor değil. Babam annemle beni, daha ben küçükken terk etmişti. Annemi aldatmıştı ve üstelik beni de sevmiyordu. Her şey 6 yaşında; babamın sert kapı kapatmasının ardından yere yıkılan anneme bakmamla başladı. Annem bir polisti. Ama güçlü değildi.

Gece'nin annesiyle aynı büroda çalışıyorlardı. Ve Gece'nin annesi öldüğünde daha Gece ili buçuk yaşındaydı. Daha sonra ise babası, O üç yaşında öldü. Annem en iyi arkadaşlarını - Gece'nin anne ve babası- kaybettiği için daha çok hüzne bulanmıştı. Ve dayanamadığı tüm acıları son buluş yapmıştı. Ben Öykü'lerin evinde annemi doğum günüme beklerken, Onun ölüm haberiyle karşılaşmıştım. Herhalde en güzel hediyeyi bana o vermişti. Öksüz bırakmayı.

Sinir bozucu ve daha çok damarıma basan düşüncelerle kafamı bunaltmak tan ise, Öykü'nün kollarında teselli olmaya çalışarak uyumaya verdim kendimi.