YALANCI RUHLAR (ASKIDA)

6. Bölüm " Ankara 2 "

Batın ' dan

Bana ağlayarak sarılması şaşırtıcıydı. Bu ukala kızın böyle usul usul ince kollarını bana sarması garipti. Sulu göz bir kız, ilgiye muhtaç bir kız... Kesinlikle sevgi açlığı çekiyor bu!  Geri çekilmişti. Göz yaşlarını siliyordu. Yüzünde makyaj olmadığı halde ne kadar güzel olduğunu gördüm. O esmer teni ve mavi gözleri... Hoş bulduğum gülüşünü yaptı. Gülümsemesini hoş buluyordum çünkü ona gülmek baya yakışıyordu. Fakat o bunu pek fazla kullanmıyordu. Bence bunu sürekli kullanmalıydı. Sinir bozucu güzel sümüklü huzursuz halini geride bıraktı ve burnunu çekti. Eski Gece Uysal bozuntusu olmuştu. Bozuk mal mı neydi bu kız ?

 Ağzını araladığı anda onun konuşacağını anlayarak  elimi yanağına koydum. Bunu istemsizce yapmıştım. Neden yaptığımı bile bilmeden devam ediyordum. Ağlayan bir kıza kalkanlarımı indirmek kolaydı benim için işte. O da yanağını elime yaslayıp gözlerini kapatmıştı. " Çok seviyordum onu. Ona bunu pek fazla söylemiyordum çünkü... çünkü ona bunu söylemek aptalca olduğunu düşünmüştüm, " tekrar ağlamaya başlamıştı. Acaba kimden bahsediyordu ? Yoksa aşık olduğu bir adam mı vardı ve öldü mü? Hayır.. bu çok saçma. Kendisi bile demişti ' aşk bana göre değil ' diye.. burnunu çekip bana baktı. Sonra kafasını öne eğip derin bir nefes aldı.  

" O benim hayatımın geri kalanını yaşamam için sebebimdi. Eskiden ölmek isterken o beni bu durumdan kurtarmıştı. Hayvan gibi güler, birbirimizi döverdik... O benim her şeyimdi. Hayatımdı o. Dünyada başka hiç kimse ile yakın arkadaş olmazdım ondan başka. Ve o da gitti. Ne hayatımın anlamı kaldı nede o huzurum ve sevincim. O varken tatlı cadı misali idim sadece. Şimdi;  suratsız, çirkin kötü kızım ben, " bunları duyunca sadece onun için üzülmüştüm. Acınacak halde idi. Demek onun da zavallı gibi göründüğü durumlar varmış. Yaktım çıranı Gece Uysal... Bir gün elime düştüğün de bunu kullanmayacağımı sanma.

Ağlama faslı bitince küçük hanım yüzünü gözünü yıkamak için banyoya ilerledi. Bende o sırada ortalığı toparladım. Saçını yana almış ifadesiz bir surat ile yatağa geçmişti. O sırada telefonuma bir mesaj geldi. Açtığım da ise Küçük cadı Aslı idi. Gülümsedim. Ona cevap yolladıktan sonra telefonu cebime koyup bizim kendini çok bilmiş kişiye döndüm. Uyukluyordu neredeyse. Yanına iliştim ve pikeyi üstüne örttüm. Onun yanından uzaklaşıp kanepeye kıvranmayı düşünüyordum. Sonra uykulu sesi ile konuştu Ukala Kız.

" Gitmesen, yanımda uyusan olmaz mı? "  Hayda! bir iki sarıldık kız sırnaşık oldu resmen. Aslında reddetmeyi düşünüyordum ama mavi gözleri umut ile bakınca onay vererek başımı salladım. Önlem olsun diye sert bir tavırla konuştum. "Sadece uyuyacağız, tamam mı? " dediğimde gülümseyerek başını salladığında yanına kıvrılıp yattım. O önümde yattı bende arkasında. Onu bu kadar ruhen zayıf görünce yanında olduğumun simgesi ile  kollarımı beline sardım. " Bunu benim için yapıyorsun ama yeterli olmuyor, " dediğinde gerçekten salak bir kız olduğunu düşündüm. Beni zorla eski halime sokuyordu. Ne vardı yani usul usul uyusan ? Bir kez de ayıp bir düşünceye kapılma kızım! İçimdekileri daha fazla kafamı bunaltmamak için attım bir köşeye. Uyku yenmişti,  uyumak istiyordum artık.

Onu belinden tutup kendime çektim. Boynuna doğru eğilip başımı eğdim. Kulağına gidip " Bu yeterli oldu mu somurtuk ? " dedim muzip bir sesimle. Somurtuk mu? Ne garip bir sözcük söylemişttim öyle ? Gerçekten bu kızın yanında hep kendimi aptal gibi hissediyorum. Ve aptal gibi davranıyorum. Hak vermeye başlayacağım artık bana aptal demesine. Kendi davranışlarıma da hakim olamıyordum. Asıl o aptal olan ama zamanla bunun da ifadesini alacağım. İçimden bir his  bu kızın masum olduğunu ve bir kurtuluşu olduğunu dile getiriyordu. O mavi gözlerinden belliydi çünkü bu. Dışı siyahlara boyanmış, içi beyazlara. Evet, belkide sandığım kişi değildir. Gözlerimi şimdilik yummayı tercih edip ona sımsıkı sarıldım ve uyudum. Küçük bir kız çocuğuna sarılır gibi.. Zayıf, çelimsiz bir kötü kıza sarılmak kadar aptalca bir şey yoktur herhalde!