YALANCI RUHLAR (ASKIDA)

20.Bölüm " Hayal Kırıklığı "

O bayıldığım fakat adını tanımlayamadığım efsane kokusunu içime çekiyordum. Günlerdir adı dilimdeydi kardeşimin. Çölde çaresiz su bekleyen biri gibiydim. O benim suyumdu. İhtiyacım olan suyumu şimdi aldım. Ve şuan ki halim ise yağmurdan sonra canlanmış çiçekler gibi. Boynuna sıkı sıkı sarılırken kalbimin ritmleri hızlanıyor ve daha çok daha çok hızlanıyor. Sanki ellerimi çeksem gidecek gibi hissediyorum. Artık yanımda Öykü varken yalnız olduğumu söylemeyeceğim kendime. Aslında o yokken Berke ve Batın vardı. Ama Öykü'nün yerini alamazlardı ki! Ve ben senden korkmuyorum yalnızlık! Benim seninle olmamam için -yani yalnız olmam için- bir Öykü var, bir Batın var bir de Berke var. Duydun mu? Her gece ağlamayacağım artık. Anladın mı beni yalnızlık ? 

Kendi kendime isyan ederken ve yalnızlığa kapılarımı kapatmaya çalışıyordum. Daha çok sıktım onu. O da beni. Ağlayarak sarılıyordum. Hıçkıra, hıçkıra.  Düşünsenize;  küçüklüğün en beri her anınızda yanında olan, mutlu ya da mutsuz fark etmez. Her gün farklı saçma kimseye söylemediği esprilerle gelen, herkesten gizlediği bir bana gösterdiği gülüşü, düşmanlarının veya ona zarar vermek isteyen tüm insanlar için sakladığı hüznü ve ağlaması, telefonu alıp normal çılgın kızlar gibi olma çabaları ile fotoğraf çekinmesi. En önemlisi de ağlarsan güldürmek için elinden gelen hatta götünü yırtan bir kardeşin olduğunu gösteren sırıtma ve şımarıklık simgesi. Bir tek bana gösterdiği şımarık Öykü. 

Saçlarını ayıklayarak okşadım. Ağlamaklı ve hüzün dolu sesimle " Sensiz iki yılımı harcamak inan hiç kolay değildi. Belki bir deliler hapishanesine yatacak kapasiteye gelmiş olabilirdim. Adın sürekli dilimde, yüzün hiç bitmeyen rüyalarımın ve kabuslarımın içinde ve bana simgelediği o şımarık kız." Tekrar tutamadığım çığlığım-la ağladım ve nefes alarak devam ettim. " Boş versene seni her şeyinle çok özledim. Sakın bir daha aşık olacağım deme! Bu sefer seni kendi ellerimle kaçırır lağımda yaşatırım, duydun mu beni ? " tekrar yutkunup ağlamaya başladım. Bir daha ne ona aşık olan olsun nede o aşık olsun. İkisi de Öykü'yü elimden alabilecek şeyler. Bu yüzden asla ve asla! Bir daha olamaz bu yaşantıların aynısı. İzin vermem.

Elleri belimde hafif gevşedi. Tam yarım saat iki yıllık özlemimizi geçirmiştik. Elleri kayınca bende ellerimi boynundan çektim. Ellerimi omzuna koyduğumda o ellerini yanaklarıma kavuşturdu. " Seni bir daha asla, asla ve asla yalnız bırakmayacağım tamam mı ? Şimdi bırak ta biraz Berke ile özlemimi gidereyim canım, " ona başımı salladım ve ayağa kalkmasına yardımcı oldum. Canı acıyarak ve homurdanarak ayağa kalktı. Berke o ayağa kalktığı gibi belinden yakaladı. Ve sarılmaya başladı. Evet, Öykü bir daha beni sen ister istesen de ister istemesen de yalnız bırakamazsın. Bu sefer olmaz.

Onlar sarılınca bizi dikkatli ve düşünceli izleyen boşta olan Batın'na ilerledim. Hala ağlıyordum. O da beni görünce kaşlarını kaldırarak " Gel buraya, " dedi ve beni kollarının arasına aldı. Ellerimle yüzümü kapadım ve ağlamaya başladım. Batın sırtımı sıvazlıyordu. Ve sarılıyordu. " Bir daha onu kaybetmeyeceğim değil mi ? " tek duymak istediğim bunun cevabıydı belkide. Bana iyi gelecek tek cevap. Sanki mutsuz hayat filmimin güzel reklamı girmişti araya. Ve zamanı gelince tekrar gidecekti.  Çenesini başımın üstünü koydu. " Hayır, kaybetmeyeceksin. Buna izin vermem. " Bu rahatlıcı sözcük tüm olumsuz düşüncelerimi aldı ve götürdü. Ve cici bir gülüş. Yüzümde tebessümler belirdi. Gözyaşları kurumuştu. Sanki yüzüme yağmur yağmış sonrada güller açmıştı. 

Kollarını benden hafifi ayırdı ve yüzümdeki gülümsemeyi görüp o da gülümsedi. Sonra kurumuş gözyaşları ile olan yanağıma buse kondurdu. Ve daha çok gülümsedim. Daha deminki kalp ritmlerin hızlı olduğu anlar bitince ne kadar yavaşlatsa da bu öpücükle birazcık hoplamaya devam ettirdi. Ve teşekkür eder gibi tekrar gülümsedim. Kafamı yanını onun göğsüne yasladım ve ellerimi beline doladım. O da benim belimi doladı. Berke ve Öykü ayrıldıklarında bize baktılar.