Ocean Waves Of Misery

Chapter Twelve

"Sigurado ka bang ayos ka lang?"

Huminga ako nang malalim bago tuluyang tumango. Iniwas ko ang tingin ko sa mabibigat niyang mga mata.

I am too ashamed of myself. Parang noong nakaraan lang, kung ano anong sinabi ko sa kaniya. Pero ngayon...

I bit my lower lip. Tinignan ko ang daanang tinahak kanina nina Mrs. Carson papaalis. Even after the storm of emotions on my system, I still can't help but to be amaze about how Sky managed the situation perfectly.

He didn't need to shout or to raise his voice. His voice was too deep and cold that if you'd be the one to whom he's talking to, your knees will definitely tremble. Alam ko dahil iyon mismo ang naramdaman ko kanina habang nagsasalita siya.

At alam kong iyon din ang naramdaman ng mga taong nakarinig sa mga sinabi niya.

I smiled inwardly. Back then, I am always wondering about how he would be if he is in court... or if how it would feel like to watch him defend someone, whether he or she is his client or not. Laging sumasagi sa isipan ko kung paano siya maging isang abogado.

Nang sandaling makita ko sa mga mata ni Mrs. Carson ang takot at pangamba nang sabihin ni Sky ang tungkol sa mga kaso at problemang maaari niyang kaharapin kung ipagpapatuloy niya ang panggugulo sa akin, hindi ko alam kung ano ba talaga ang tama kong maramdaman.

"Stop accusing someone if you don't have concrete evidences to support all your claims. The next time you'd do this, I won't let it pass anymore." This is his exact words that time.

I was amazed and somewhat happy... but I felt upset because I don't want to be used to that feeling.

Dahil kapag nasasanay ako, saka naman mawawala.

"You should go, then. Pagabi na. Kailangan mo nang umuwi," ani Sky na siyang nakapagpabalik sa akin sa reyalidad.

Muli akong tumango. I smiled so I can assure him that it's fine. However, his expression remained serious.

"May sasakyan ako. Uuwi na rin ako maya-maya," malumanay kong sinabi.

He didn't speak. Nakita ko kung paano nagpasalit-salit ang tingin niya sa mga braso ko. I saw how he clenched his jaw at that. Sa huli'y sinalubong ako ng malulungkot niyang mga mata.

My heart skipped. Hindi yata talaga ako masasanay.

"Let's go. Sasabay na rin ako."

I sighed. Pinasadahan ko ng tingin ang paligid. Ang mga estudiyante at gurong nanonood kanina ay nawala na rin. Iilan na lang ang natitirang nagsisilabasan.

That's a good thing, right?

Muli kong sinipat si Sky. I then remembered how the students talk about him behind his back. Inisip ko tuloy kung alam niya ba iyon. O kung naririnig niya ba...

What does he feel about it?

Pinilig ko ang ulo ko. Tama na nga, Kaia. Kung ano ano na namang naiisip mo.

"Sige," I whispered, just enough for the both of us to hear.

I felt like there's a hollow on my stomach. Parang may kulang. May hindi tama.

Sabay kaming naglakad papunta sa parking lot. Medyo nagulat pa nga ako nang makitang magkatabi ang sasakyan naming dalawa. Sa huli'y binalewala ko na lang iyon at saka mabilis na pumasok sa loob ng kotse.

Ramdam ko pa rin ang kaba sa loob ko habang nagmamaneho. Alam ko namang nakalusot na ako kay Mrs. Carson ngunit alam ko ring hindi pa ako tuluyang nakakatakas.

I can't help but to worry about myself and Aeshna. Papaano na lang kung kumalat iyon? Anong mangyayari sa aming dalawa?

Bumuntong hininga ako. "Ang dami ko na ngang iniisip, dadagdag pa 'yon? Bakit ba kasi nag--"