Love Charade

Chapter 36: Redamancy

When I finally went out of my cocoon and bloomed as a neurosurgeon, operating rooms became my shelter. I have dealt with many patients who have been dealing with brain problem. I thought that a doze of anesthesia would protect them from pain, I thought that prescribing strong painkillers would helped them cope up with discomfort.

But who was I fooling? Anesthesia nor painkillers could never erase the pain no matter how strong they were. The pain will keep on coming back and no doctors nor medicine could heal this because pain always demand to be felt.

Kailangan nating maramdaman at harapin ang sakit dahil ito lamang ang tanging paraan para mawala ang ganitong karamdaman. Katulad sa pagmamahal, bakit nga ba hindi agad tayo nakakalimot, hindi agad tayo nakaka-move on? Dahil ba walang gamot sa ganitong pakiramdam o dahil ayaw nating harapin ang katotohanan?

The pain I had because of Archie’s absence never left my whole being. It was etched in my heart like a permanent scar. I have never moved on for twelve years because I have been refusing to confront the pain and accept everything.

Pero lahat ng bagay ay may hangganan. Siguro, panahon na para harapin ang katotohanan at ang sakit na dulot ng pagkawala niya. Kailangan ko na rin sigurong palayain ang sarili ko.

Fear felt like a strong hand choking me to death. Air couldn’t find its way out, I could hardly breathe.

I found myself staring at the huge name engraved in the poster outside the convention room where Chantelle held her exhibit, contemplating whether to come in or just run and escape everything. However, I couldn’t feel my feet anymore.

A calligraphic ‘Redamancy’ was elegantly written in gold font. Maybe this was the title of Chantelle’s exhibit. I had no idea with the meaning behind the word unless I enter the room.

“Miss? are you going to Chantelle Jalandoni’s exhibit?” Wala sa sariling napatingin ako sa nagsalitang babae. Napakurap-kurap ako nang ilang beses.

“Ahm… Y-yeah, but I…” nauutal at nag-aalangan kong sagot kaya kailangan ko pang tumikhim at tahimik na inayos ang sarili. Sari-saring emosyon ang nag-uunahang pumasok sa puso ko.

I could almost feel my heart inside my throat. I was anticipating for something but my fear told me that I should not assume too much.
“May I have your invitation, Miss?” untag ng babaeng nag-aasssist sa mga guests.

“That’s the problem. I actually forgot to bring it with me.” Hindi ko naman kasi alam na matutuloy ang pagpunta ko rito. Agad na pumasok sa isip ko ang pangyayari bago ako makarating dito pero pilit ko namang winawaglit ang naging usapan namin ni Rio sa parking lot kanina.

“I’m sorry, Miss. But we can’t let you in without an invitation. Piling tao lang po kasi ang invited ng host.”
Nanlumong napangiti ako sa babae. Alam kong sumusunod lang sila sa utos. Ayoko nang magpumilit pa. Siguro hindi ito ang tamang panahon para magkita kami ni Chantelle.

Bumuhos naman ang saya sa puso ko dahil isa ako sa mga pinili ni Chantelle na bisitahin ang exhibit niya. At least, pumapasok pa rin naman ako sa isip niya kahit papaano. Na-miss ko tuloy ang batang iyon.

Ano na kaya ang itsura niya ngayon? Siguro mas lalo pa siyang gumanda.
Tatalikod na sana ako nang biglang bumukas ang pinto ng exhibit room kaya napunta roon ang atensyon ko.

“Kaia!” Gulat ang nakaguhit sa magandang mukha ng babaeng lumabas. Mahaba ang kanyang buhok, supistikada ang dating at papasa ang kanyang tangkad bilang isang modelo. Pamilyar siya sa akin pero hindi ko maalala. Wala naman kasi akong kaibigan na ganito katas maliban kay…

“Vicenta?” di makapaniwalang bulalas ko at nanlaki ang mga matang pinasadahan ng tiningin ang babaeng kaharap ko. Oo, babae dahil babaeng-babae na siya ngayon. Dagdagan pa ng white spaghetti cropped top na suot niya.
Natawa siyang lumapit sa akin at niyakap ako nang mahigpit.