Παιχνίδια της μοίρας

ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΣ ΓΑΜΟΣ

Ηρακλής pov:

Η ώρα είναι 9 το πρωί.
Χθες το βράδυ πάλι δεν μπορούσα να κοιμηθώ.
Πως να με πάρει ο ύπνος από την στιγμή που καταστρέφω δυο ζωές, την δική μου και της Νεφέλης.

Τουλάχιστον η Νεφέλη θα είναι μια χαρά.

Κοντά μου κινδύνευε.

Αυτήν την στιγμή βρίσκομαι στο δημαρχείο, κρατώντας μια κακόγουστη ανθοδέσμη στα χέρια μου και περιμένοντας την "μέλλουσα γυναίκα μου"

Κάθε φορά που το σκέφτομαι αηδιάζω.

Δεν είχα φανταστεί ποτέ τον εαυτό μου σαν γαμπρός.
Δεν είμαι έτοιμος να παντρευτώ.
Πόσο μάλλον με μια γυναίκα που δεν αγαπώ.

Και συγκεκριμένα με μια γυναίκα που μισώ όσο τίποτε άλλο στον κόσμο.

Όλα έγιναν τόσο γρήγορα.

Πήρα μια απόφαση που ήταν εις βάρος μου. Θα μου στοιχειώσει την ζωή.
Αλλά η Νεφέλη είναι σημαντικότερη και από την ίδια μου την ζωή.

Δεν ήθελα να της κάνει κανείς κακό.
Είπα ότι θα την προστατέψω και θα το κάνω.

Αυτό που με πονάει περισσότερο είναι ότι δεν θα μου δοθεί ποτέ η ευκαρία να της μιλήσω. Να της εξηγήσω. Να της απολογηθώ για την απόφασή μου...

Δεν θα ξανα ακούσω το γέλιο της.
Δεν θα ξανα τσακωθούμε.
Δεν θα ξανα νιωσω την γεύση των χειλών της.

Από τις σκέψεις μου με έβγαλε η Ιωάννα.

Ήρθε δίπλα μου , πήγε να με φιλήσει, αλλά απομακρύνθηκα και της έδωσα ένα ξερό φιλί στο χέρι.

Δεν το σχολίασε γιατί ήταν μπροστά οι γονείς μας.

Τελείωσε η όλη διαδικασία και πήγαμε στο σπίτι των γονιών μας για να το γιορτάσουμε.

Ο μόνος που δεν γιορταζε ήμουν εγώ.

Γυρίσα σπίτι μόνος μου, πήρα όλα τα πράγματα μου και πέρασα να πάω την Ιωάννα για να φύγουμε.

Φωναξα και τον Σταθη να με βοηθησει με τα πράγματα. Ηθελα να τον αποχαιρετήσω κιολας..

Πριν φύγουμε άφησα ένα γράμμα στο κρεβάτι της Νεφέλης.

Δεν πρόλαβα να την αποχαιρετήσω, έτσι αποφάσισα να της γράψω...

Φτάσαμε στο αεροδρόμιο.

Αντίο παλιά μου ζωή...

Αντίο μονάκριβη αγάπη μου...