Παιχνίδια της μοίρας

ΤΟΠΟΣ ΑΠΑΓΩΓΗΣ

Νεφέλης pov:

Δεν με νοιάζει τι θα μου κάνουν.
Με νοιάζει που δεν θα ξανα δω τον Ηρακλή...

Και με αυτην την σκέψη πήγα να κλάψω, αλλά το ταξί σταμάτησε και φτάσαμε στον άγνωστο για μένα προορισμό...

Μου τύλιξαν ένα μαντήλι στα μάτια.

Αυτός που καθόταν δίπλα μου φρόντισε να με ενημερώσει ότι δεν υπάρχει ψυχή εδώ που βρισκόμαστε. Οπότε και να φωνάξω, τσάμπα κόπος.

Μου έδεσαν και τα χέρια.

Δεν μπορούσα να αντιδράσω γιατί με σημάδευαν και με ένα πιστόλι.

Επομένως έκανα ό,τι μου έλεγαν.

Με έκλεισαν μέσα σε μια αποθήκη.

Αυτό το μέρος είναι τρομακτικό.

Και μέσα στην σκόνη.

Δεν έχει ούτε ένα παράθυρο.

Οι τοίχοι έχουν γκρίζο χρώμα.

Από έπιπλα υπάρχει μόνο ένα κρεβάτι.

Μου έδωσαν κάποια σκεπάσματα και έναν φακό για φως.

Μου έλυσαν τα χέρια και τα μάτια, αλλά με προειδοποίησαν ότι θα είναι απέξω και θα με επιβλέπουν.

Εγώ ήμουν τόσο κουρασμένη, που όταν έφυγαν πήγα και κοιμήθηκα.

Το επόμενο πρωί:

Δεν κοιμήθηκα καλά χθες το βράδυ.

Σκεφτόμουν τον Ηρακλή.

Άραγε έχει ενημερωθεί για το που είμαι ή πιστεύει ότι τον παράτησα?

Μέσα μου νιώθω πως μόνο ο Ηρακλής θα με βγάλει από εδώ.

Το ξέρω ότι δεν θα μου κάνουν κακό.

Αλλά και πάλι φοβάμαι.

Γιατί ο Μάριος να με πάρει μακριά.
Και τι δουλειά είναι αυτή που μόλις τελειώσει θα μπορώ να επιστρέψω σπίτι μου?

Ήμουν όλη μέρα μέσα στους τέσσερις τοίχους.

Πεινάω και διξάω.

Και είμαι απίστευτα θυμωμένη με τον Μάριο.

Δεν φτάνει που με απήγαγε.
Με απήγαγε και την μέρα που ο Ηρακλής έκανε το πρώτο βήμα για το όνειρό του.

Καλά όταν επιστρέψω στην Θεσσαλονίκη θα το γιορτάσουμε!

Νιωθω τύψεις τώρα που το σκέφτομαι.
Αυτήν την στιγμή που μιλάμε θα έπρεπε να χαίρεται με την χθεσινή του επιτυχία.

Του τα κατέστρεψα όλα...

Τότε μπαίνει μέσα ένας άντρας που φορούσε κουκούλα.

"Αύριο βράδυ θα γυρίσεις σπίτι σου"

"Γιατί να μην γυρίσουμε αυτό το βράδυ?"

Δεν μου απάντησε. Απλά έφυγε.

Δεν το ζω αυτό.
Και εμένα ποιος θα μου λύσει τις απορίες μου?

Τέλος πάντων, θα περιμένω μέχρι να πάω Θεσσσαλονίκη και μετά θα βρούμε μαζί με τον Ηρακλή τρόπο να εκδικηθούμε τον Μάριο για το κακό που μας έκανε...
--------------------------------------------------------------------------
Τα δευτερόλεπτα περνούσαν αργά και βασανιστικά.

Μου έδωσαν να φάω κάτι και να πιω λίγο νερό.

Και αυτό μου είναι αρκετό.

Το μόνο που με ενθάρρυνε ήταν ότι θα γυρίσω πίσω στον Ηρακλή. Σύντομα.
--------------------------------------------------------------------------
Και ήρθε η ώρα της αποχώρησης.

Δεν θα μου λείψει καθόλου αυτό το μέρος...

Δεν μπορώ να πω ότι ήταν η καλύτερη εμπειρία της ζωής μου.

Με είχαν κλεισμένη σε ένα δωμάτιο και δεν μου άφηναν περιθώρια ώστε να δραπετεύσω.

Μου έδιναν να φάω μια φορά την ημέρα και πολύ λίγο.

Έκατσα εκεί 3 μερες.

Δεν περίμενα να είναι έτσι μια απαγωγή.

Δεν μου φαιρόντουσαν απάνθρωπα ή κάτι τέτοιο.

Ο Μάριος τους είχε πει να μην με πειράξουν και δεν μου έκαναν κακό.

Το σώμα μου μπορεί να βρισκόταν μίλια μακριά από τον Ηρακλή, αλλά το μυαλό και η καρδιά μου τον σκεφτόντουσαν συνέχεια.

Φοβάμαι πως ο Μάριος του έχει κάνει κακό...

Αλλά δεν θέλω να σκέφτομαι αρνητικά.
Θέλω να είμαι αισιόδοξη.

Σήμερα θα γυρίσω στο σπίτι μας. Εμένα και του Ηρακλή.
Και θα είναι όλα όπως παλιά.

Και θα ξεκαθαρίσω την κατάσταση με τον Μάριο.

Αρκει να εχω τον Ηρακλη στο πλαι μου