Παιχνίδια της μοίρας

Ο ΚΟΛΛΗΤΟΣ ΤΟΥ

Νεφέλης pov:

"Ντριν ντριν"

Αυτό είναι ή το ξυπνητήρι ή το κουδούνι.

Μάλλον το κουδούνι γιατί χθες ξέχασα να βάλω ξυπνητήρι.

Σηκώνομαι και βλέπω τον Ηρακλή που ακόμα κοιμάται.
Μα καλά δεν τον ενοχλεί αυτός ο σπαστικός θόρυβος?!

Τέλος πάντων, πάω να ανοίξω γιατί ο επισκέπτης μας είναι πολύ ανυπόμονος. Και σίγουρα είναι η Πηνελόπη.

Ανοίγω την πόρτα έτοιμη να αγκαλιάσω την Πηνελόπη, αλλά...
Αλλά δεν είναι η Πηνελόπη..
Είναι ο...
Είναι ο ΣΤΑΘΗΣ?

Τι κάνει αυτός εδώ?
Και πως ξέρει που μένω?
Και που είναι η Πηνελόπη?

"Στάθης, σωστά?"

"Πολύ σωστά. Νεφέλη ομολογώ πως δεν περίμενα να σε δω εδώ"

"Εδώ μένω"

"Αααα εσύ είσαι το σπαστικό αλλά ταυτοχρόνως καυτό γκομενάκι που μένει με τον Ηρακλή?"

"Τι είμαι λέει?!"

Δεν πρόλαβε να μου απαντήσει διότι ο Ηρακλής ξύπνησε και η Πηνελόπη μόλις στεκόταν έξω από την πόρτα.

-Νεφέλη:Πες μου ότι δεν είσαι εσύ ο κολλητός του Ηρακλή...
-Ηρακλής: Ωωωωω... Αυτός ακριβώς είναι. Και αυτή είναι η κολλητή σου να φανταστώ.
-Πηνελόπη: Πηνελόπη, χάρηκα.
-Ηρακλής:Ηρακλής, παρομοίως.
-Νεφέλη: Τέλεια θα περάσουμε και σήμερα..
-Στάθης:Τι είπες Νεφέλη?
-Νεφέλη: Περάστε μέσα λέω. Μην στέκεστε στην πόρτα.
(...)

Δεν μπορώ να το χωνέψω ότι ο Στάθης είναι κολλητός του Ηρακλή. Δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι...

Και μεταξύ μας, η Πηνελόπη ξέχασε τον πόνο του χωρισμού και γλυκοκοιτιόντουσαν με τον Στάθη. Το καημένο το παιδί...

Μετά από πολύ κουβέντα καταλήξαμε να πάμε κάπου όλοι μαζί. Θα πηγαίναμε κάπου να φάμε και μετά θα μπαίναμε στο αμάξι και όπου μας βγάλει.

Πήγα, ετοιμάστηκα.Ετοιμάστηκε και ο Ηρακλής και φύγαμε...

(...)

Οδηγούσε ο Ηρακλής. Συνοδηγός ήταν ο Στάθης. Εγω με την Πηνελόπη καθόμασταν στα πίσω καθίσματα και είχαμε βάλει φουλ την μουσική και τραγουδούσαμε με τις μη-αγγελικές φωνές μας, με αποτέλεσμα ο Ηρακλής να μην είναι συγκεντρωμένος στον δρόμο.

Δεν τρακάραμε, αλλά καταλήξαμε σε ένα χωριό της Θεσσαλονίκης, το Συρρακο.

Κάναμε μια αυτοξενάγηση μέχρι που βρεθήκαμε έξω από ένα άδειο γήπεδο. Ο Στάθης μας πρότεινε να παίξουμε ποδόσφαιρο και εμείς συμφωνήσαμε.

Αρχικά,ήμουν εγώ με την Πηνελόπη και ο Ηρακλής με τον Στάθη.
Χάναμε 15-1. Και το μοναδικό γκολ το βάλαμε μόνο και μόνο επειδή μας άφησαν.

Τα αγόρια παραπονέθηκαν ότι ήταν πολύ βαρετό ματσ, έτσι αλλάξαμε κάπως τις ομάδες.

Εγώ πήγα με τον Ηρακλή και ο Στάθης με την Πηνελόπη.

Το σκορ έληξε 18-17.

Η νικήτρια ομάδα ήταν εμένα και του Ηρακλήηηηη.

Η χαρά μας ήταν απερίγραπτη, που όταν βάλαμε το τελευταίο  γκολ (ενταξει ο Ηρακλής το έβαλε 😅) ο Ηρακλής ήρθε προς το μέρος μου, με πήρε αγκαλιά και με σήκωσε στον αέρα.

Όταν με κατέβασε, τα πρόσωπά μας ήρθαν υπερβολικά κοντα και τα βλέμματά μας συναντήθηκαν. Δεν ξέρω πόση ώρα κοιτιόμασταν. Είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου. Δεν ξέρω, αλλά ένιωσα έναν μικρό ηλεκτρισμό να διαπερνάει το σώμα μου. Μάλλον θα είναι από την κούραση. Λογικά....                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                 

Την οπτική μας επαφή την σταμάτησε η φωνή του Στάθη που μας ανακοίνωσε ότι θα φύγουμε.

(...)

Σπίτι μου σπιτάκι μου....

Αφού λογομάχησα με τον Ηρακλή και έχασα για το ποιός θα μπει πρώτος για μπάνιο, πήγα να φτιάξω κάτι να φάμε.

Το τέλος της νύχτας μας βρήκε στον καναπέ, να τρώμε ποπκορν και να βλέπουμε ταινία.

Από ό,τι θυμάμαι,με πήρε ο ύπνος στον καναπέ και επισήμως τελείωσε και αυτή η μέρα...