Παιχνίδια της μοίρας

Ο ΦΟΒΟΣ ΦΤΑΙΕΙ...

Νεφέλης pov:

Όσο θα περίμενα τον Θωμά, αποφάσισα να πάω στο δωμάτιό μου για να βγάλω τα ρούχα μου και να κάνω ένα ζεστό ντουζάκι.

Ανοίγω την πόρτα και πριν προλάβω να ανοίξω το φως, νιώθω κάποιον να μου καλύπτει το στόμα μου με κάτι τεράστια χέρια και να κολλάει το σώμα του στο δικό μου.

Μου είπε να κάτσω ήρεμη και φυσικά εγώ δεν τον άκουσα. Άρχιζα να αμύνομαι, αλλά μάταια. Ήταν πιο δυνατός από εμένα, αλλά εγώ δεν παραδίνομαι τόσο εύκολα.

Τελικά έβγαλε από την τσέπη του ένα μαχαίρι και το έστησε πάνω στον λαιμό μου. Εκεί δεν είχα άλλη επιλογή.

Ηρέμισα και μου είπε κάποια λόγια:
<<Σταμάτα ό,τι κάνεις γιατί δεν θα σου βγει σε καλό. Δεν σου έμαθαν οι γονείς να μην φυτρώνεις εκεί που δεν σε σπέρνουν? Δεν έχεις εχθρούς, παρα μόνο έναν. Και άμα συνεχίζεις να του εμποδίζεις τα σχέδια, θα σε καταστέψει>>

Δεν πρόλαβε να πει κάτι παραπάνω γιατί μπήκε μέσα ο Ηρακλής.

(...)

Ήρθε η αστυνομία και τον συνέλαβε.
Τι μέρα και αυτή Θεέ μου...
Και τι εννοούσε με αυτά που είπε? Δεν έχω κάνει κακό σε κανέναν, ούτε εμποδίζω κάποιον στο να ζήσει.
Θα λύσω αύριο τα αινίγματα αυτού του περίεργου τύπου.
Τώρα νιώθω κουρασμένη και φοβισμένη. Δεν γίνεται να κοιμηθώ μόνη μου σήμερα... Η τρομάρα που πήρα δεν περιγράφεται. Σίγουρα θα βλέπω εφιάλτες...

Πάντως, οφείλω να ομολογήσω πως όταν ήρθε ο Ηρακλής, ένιωσα μια ασφάλεια. Και φέρθηκε έξυπνα και γενναία. Δεν το έβαλε στα πόδια, ούτε αγνόησε την κατάσταση. Δεν σκέφτηκε τον εαυτό του, ούτε τις επιπτώσεις. Φαινόταν ότι δρούσε η καρδιά του. Μπορεί και να μην με μισεί τόσο τελικά.

Κατάφερε να αλλάξει την γνώμη που είχα γι'αυτόν...

Με ρώτησε πως είμαι. Δεν του απάντησα. Τον κοίταξα και όταν τα βλέμματα μας συναντήθηκαν ένιωσα μια επιθυμία να πάω κοντά του. Έτσι τον αγκάλιασα.
Και το περίεργο είναι ότι ακόμα νιώθω ασφαλής μαζί του.

-Νεφέλη:Δεν ξέρω πως να σε ευχαριστήσω. Αν δεν ήσουν εσύ...
-Ηρακλής: Αν δεν ήμουν εγώ, θα ήταν κάποιος άλλος. Αλλά μην το σκέφτεσαι τώρα αυτό. Πάει, περασε. Η αστυνομία τον πήρε και τώρα είσαι ασφαλής. Και εκτός από ασφαλής είσαι και κουρασμένη, οπότε καλύτερα να φας και να πας για ύπνο.
-Νεφέλη:Δεν πεινάω. Και δεν μπορώ να κοιμηθώ μόνη μου. Φοβάμαι. Και η Πηνελόπη είχε δύσκολη μέρα σήμερα και τώρα θα είναι στο δέκατο όνειρο και δεν θέλω να την ξυπνήσω. Ούτε τους γονείς μας... εννοώ σου.. δεν θέλω να ανησυχήσω μέσα στην νύχτα, θα τα μάθουν όλα αύριο.. Οπότε μπορώ να σου ζητήσω μια χάρη?
-Ηρακλής: Ναι, ό,τι θέλεις.
-Νεφέλη:Μπορείς να κοιμηθείς σήμερα εδώ?
-Ηρακλής: Πως και δεν λες στον Μάριο να έρθει να κοιμηθείτε μαζί?
-Νεφέλη: Χωρίσαμε με τον Μάριο.

Με το που το άκουσε αυτό, δημιουργήθηκε ένα χαμόγελο ικανοποίησης στα χείλη του και πήρε τηλέφωνο την Θάλεια να την ενημερώσει ότι θα κοιμηθεί σπίτι μου σήμερα.

Θα πρέπει να είμαι πολύ κότα που ζητάω από κάποιον, και ειδικά από τον Ηρακλή, να μείνει σπίτι μου επειδή φοβάμαι...

Από αύριο θα βρω συγκάτοικο...ΤΕΛΟΣ!!!