Παιχνίδια της μοίρας

ΓΕΥΜΑ

-κ.Θωμάς: Και δεν μου λες παιδί μου, πώς ήταν η ζωή στην ξενιτιά? Βρήκες καμια καλή κοπέλα μπας και σοβαρευτείς?
-Ηρακλής: Κοπέλα? Να σοβαρευτώ? Κάτσε μωρέ μπαμπά ακόμα δεν ήρθα. Εξάλλου όλες ίδιες είναι. Καμιά δεν ξεχωρίζω. Άσε που είναι όλες "εύκολες".
-κ.Θωμάς: Αυτά τα έλεγα κι εγώ πριν γνωρίσω την μητέρα σου. Εκεί που άλλαζα τις γυναίκες σαν τα πουκάμισα, ήρθε και μου άλλαξε την ζωή.
-Ηρακλής: Έλεος μωρέ μπαμπά...
-κ.Θωμάς: Καλά ησύχασε τώρα γιατί έρχονται οι γυναίκες του σπιτιού.
-Ηρακλής: Γι αυτήν την Νεφέλη θα μιλήσουμε κάποια στιγμή να το ξέρεις...

Το δείπνο είχε έμμεσες εντάσεις ανάμεσα στον Ηρακλή και την Νεφέλη. Πετούσαν σπόντες μίσους ο ένας στον άλλον. Δεν ξεκίνησαν καθόλου καλά. Η πρώτη τους συνάντηση ήταν μια σκέτη καταστροφή.

Στο τραπέζι συζητήθηκαν πολλά θέμματα. Ένα από αυτά ήταν και μια συγκατοίκηση...
-Νεφέλη: Πφφ, δεν μπορώ άλλο μόνη στο σπίτι.
-Ηρακλής: Αχχ καλέ η ατρόμητη Νεφέλη φοβάται.

Η Νεφέλη τον αγνόησε και δεν του απάντησε, κάτι που τον νευρίασε ακόμα περισσότερο...

-Νεφέλη: Σκέφτομαι να βρω έναν συγκάτοικο.
-Ηρακλής: Ωπα, θα μένεις μόνη σου με αγόρι?
-Νεφέλη: Δεν με νοιάζει το φύλο. Αρκεί να είναι άνθρωπος και να τα βρίσκουμε.
-κ.Θωμάς: Ωραία,βάλε αγγελία αν είναι. Στις μέρες μας όλοι ψάχνουν κατοικία. Οπότε θα βρεις γρήγορα.

(...)

Οι μέρες περνούσαν σχετικά γρήγορα. Η Νεφέλη έχει να μιλήσει με τον Ηρακλή από την πρώτη τους συνάντηση. Συνέχιζε να γεμίζει την καθημερινότητά της με πολλά πράγματα. Ένα από αυτά ήταν να βρει συγκάτοικο, κάτι που ήταν πολύ δύσκολο τελικά.

Κανείς δεν της γέμιζε το μάτι. Ένιωθε ανασφάλεια και λίγο άβολα να μοιραστεί το σπίτι της με κάποιον άγνωστο.

Από την άλλη, όμως, ψυχοπλακώνονταν να βλέπει το σπίτι άδειο. Βαρέθηκε να μιλάει στους τέσσερις τοίχους και όταν γυρνάει σπίτι να μην την περιμένει κανείς.

Ήθελε να το συζητήσει αυτό με την Πηνελόπη, αλλά εκείνη δούλευε. Οπότε έτρεξε κατευθείαν στο σπίτι της κ.Θάλειας ώστε να της μιλήσει. Ήξερε ότι αυτή θα την καταλάβει και θα της δώσει μια λύση.

Νεφέλης pov

Πραγματικά ό,τι και να μου πει θα το κάνω.... Αρκεί να βρω έναν συγκάτοικο.

Μπαίνω μέσα στο σπίτι και το πρώτο πράγμα που βλέπω είναι τον Ηρακλή. Έλεος όμως!!!!!!!

-Νεφέλη: Που είναι η μαμά σου?
-Ηρακλής: Πρώτον,λέει και ένα γεια ο κόσμος. Δεύτερον, η μαμά μας είναι στο σαλόνι ετεροθαλή μου αδερφούλα.
-Νεφέλη: Πρώτον, δεν λέω "γεια" σε άψυχα αντικείμενα και δεύτερον μην με ξαναπείς έτσι.

Του απάντησα και έφυγα. Εντωμεταξύ, θα αργήσει να καταλάβει ότι τον αποκάλεσα "άψυχο αντικείμενο". Λογικά τώρα θα το επεξεργάζεται.

Πηγαίνω στο σαλόνι και βλέπω την κ.Θάλεια και τον κ.Θωμά να βλέπουν τηλεόραση. Καθόμουν και τους χάζευα. Είναι τόσο αγαπημένοι. Μακάρι να βρω και εγώ κάποιον σαν τον κ.Θωμά.

Μάλλον κατάλαβαν την παρουσία μου στο χώρο γιατί έκλεισαν την τηλεόραση και γύρισαν προς το μέρος μου. Περιττό να σας πω ότι όση ώρα είχα αφεθεί στις σκέψεις μου, ο Ηρακλής ήταν από πίσω μου....