Παιχνίδια της μοίρας

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Νεφελης pov:

Με το που πατησα το ποδι μου στην Αθηνα επεσα...

Και δεν επεσα απλως.

Κρατουσα στο χέρι μου τα γυαλιά μου και την μοναδικη μασκα που πήρα μαζι μου και με την πτωση τα πλακωσα.

Οποτε τωρα εχω μια λερωμενη μασκα και ενα σπασμενο ζευγαρι γυαλια.

Η ζωη μου είναι τέλεια 🙄.

Ξερετε κατι... Δεν πειραζει...

Εγω πάω ξεκαθαρα επαγγελματικά.

Κάποιος που θέλει να είναι σωστος και άψογος στην δουλεια του δεν πρεπει να μπλέκει τα προσωπικα με τα επαγγελματικα, ετσι δεν ειναι?

Ναι ετσι ειναι.

Νεφελη εισαι δυνατη...δεν πρεπει να καταλάβει οτι σε επηρεαζει τόσο...

Θα πάω...θα κανω την δουλειά μου και θα φύγω.

Αυτο μόνο.

Ωραία είμαι ετοιμη.

Ειμαι?

Ναι εισαι.

Παμε.

Φτανω εξω απο την οδο που μου δωσανε.

Εδω λογικα ειναι το στούντιο που ηχογραφει και κανει προβες.

Μμ λες να τον πετυχαινω να τραγουδάει?

Νεφελη συγκεντρώσου!

Ωραία... μπαίνω μεσα με το 1, με το 2 με το 3...

Ανοιγω την πόρτα και....

Και τον βλέπω.

Σκυμμένος πάνω σε ενα χαρτι.

Είναι τοσο ομορ...

Νεφελη σκασμος!!!

"Μην στεκεστε στην πορτα" λεει και γυρναει να με κοιταξει.

Με το που αντιλαμβάνεται ποια είμαι σοκάρεται.

Τρεχει ετοιμος να με αγκαλιασει, αλλα του κοβω τον αερα κανοντας νοημα.

Εκείνος, ακομα πιο έκπληκτος, απομακρύνεται.

Τοτε ξεκιναω την συζήτηση μας.

"Λοιπον κυριε Νασακη, όπως πληροφορηθηκατε...." Δεν με αφηνει να ολοκληρώσω και με διακόπτει.

"Σοβαρά τωρα Νεφέλη?"

"Κ.Νασακη θα το εκτιμουσα ιδιαιτέρως εαν μου μιλουσατε στον πληθυντικό. Εξαλλου δεν με ξερετε και απο εχθες..."του είπα με ξεκαθαρο ειρωνικό τόνο και πήγα να κατσω σε μια καρεκλα.