Παιχνίδια της μοίρας

2 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

Νεφελης Pov:

Στην δουλειά μου κυλουσαν ολα υπεροχα μεχρι που....

Μεχρι που το αφεντικο μου μού είπε να κατεβω στην Αθηνα για να παρω συνέντευξη απο τον Ηρακλη Νασακη!!!!!

Ηταν την ημερα που πήρα ρεπο.
Εκεινη την ημέρα μοιραζαν αρμοδιοτητες και εμένα μου ειπαν να αναλαβω την Αθηνα.

Ωχχχ Παναγια μου γιατι σε εμένα?

Γιατι σε καποιον αλλον;

Φωνουλα...  ΣΚΑΣΕΕΕΕ

Λοιπον ας ηρεμήσουμε.... Πρεπει να πάω αναγκαστικά γιατι αλλιως βλέπω την απόλυση να ερχεται.

Αν βαψω τα μαλλια μου λες να με καταλάβει?

Αχχχ τι λεωωωωωω??

Αν φοραω μασκα και γυαλιά?

Αυτο θα κανω.

Ναι ειμαι πανέξυπνη...

Ωραία παω να πω τα νεα μου στην Πηνελόπη για να μου δωσει κουραγιο.... Και μετα κατευθείαν σπίτι να φτιαξω βαλιτσες...

Προβλέπεται δύσκολη εβδομάδα....μην σας πω και μηνα....

Ηρακλης pov:

Παω στο στουντιο για να συναντησω τον Δημήτρη.

Με το που φτανω απ'εξω τον βλεπω με ενα χαμογελο στι στόμα.

"Πες μου οτι εχεις καλα νεα" του λεω καθως μπαινουμε μεσα.

"Φιλε καμια δεν μπορει να αντισταθεί σε αυτο το σαγηνευτικό βλεμμα και στο μεγαλο μου..."

"Ελεος😂"

"Ταμπεραμεντο"

"Ααα παλι καλα"

"Φιλε η γκόμενα το κατεχει το αθλημα"

" Δημητρη εχεις μαζέψει ολο το υλικο που χρειαζόμαστε?"

" Ναι"

"Καλως...σημερα το απογευμα θα πάω να της πω δυο φωνήεντα"

"Δεν γίνεται σημερα"

"Γιατι?"

"Σου εχω κανονισμενη συνέντευξη"

"Τις μισώ τις συνεντεύξεις"

"Πλακα-πλακα...καθε φορα που συναντας δημοσιογράφο κανεις σαν τρελος.... Γιατι τους μισεις τοσο πολυ?"

"Γιατι μου θυμίζουν κατι που παλευα τοσο καιρο να ξεχασω. Αλλα κουραστικα να παλευω φιλε... Θα τακτοποιήσω τις υποθέσεις μου στην Αθηνα και θα ανεβω στην Θεσσαλονικη "

"Καλα.... Αλλα κοιτα σε αυτην την συνέντευξη να εισαι ευγενικος....Παω γιατι πρέπει να βρω χωρο για το επομενο live"

" Τα λεμε"

Ο Δημήτρης εφυγε κι εμεινα μονος με τις σκεψεις μου.

Και οι σκεψεις μου τριγυρνούσαν κλασσικα στην Νεφελη.

Αχχ πως λες να ειναι?

Εχει παρει το πτυχίο της δημοσιογραφιας.....

Και τι δεν θα δινα να ερθει να μου παρει συνέντευξη....

Και τι δεν θα δινα να την ειχα εδω κοντά μου....

Και τι δεν θα δινα να ξανα ακουσω την γλυκια φωνη της.

Και τι δεν θα δινα να κλέψω ενα βλέμμα της.

Αχχχ πρέπει να κανω υπομονή.

2 χρονια το ίδιο παραμυθι στον εαυτο μου λεω.

Υπομονη και υπομονή και υπομονη....αλλα κουραστικα να κανω υπομονή.

Ηρθε η ωρα να παλέψω για τα θέλω μου.

Έπρεπε με κάτι να απασχολήσω το μυαλό μου.

Κάθε φορα που την σκέφτομαι καταφεύγω στην μουσικη για να μην κάνω καμια παρασπονδια.

Έτσι και τωρα, επιασα ενα στυλο και ενα χαρτι και έγραφα στιχους.

Στίχους μελαγχολικους, που ανετα μπορεις να φανταστείς τα δακρυα να κυλάνε και τον πονο να φωλιαζει στην καρδια.

Στιχους με νοημα, στιχους βασισμένους σε βιωματα.

Στίχους για εκεινη που την εγκατέλειψα και την κατέστρεψα. Και το χειρότερο ειναι οτι δεν το ηθελα.

Στιχους που μονο λιγοι θα καταλαβουν και ακομα λιγοτεροι θα τους νιωσουν.

Με τουτα και με κεινα ηρθε το απογευμα και ο ηχος της πορτας που μολις ανοιξε με εβγαλε απο τις σκεψεις μου.