Παιχνίδια της μοίρας

ΤΑΞΙ 2

Έφυγα από πάνω του και έστριψα το όπλο προς το μέρος του.

"Άτιμη γυναίκα"

"Εκτός από άτιμη είμαι και επικίνδυνη. Μια κίνηση να κάνεις στην άναψα! Και μην βγάλεις άχνα. Θα ρωτάω και εσύ θα απαντάς!"

"Οκευ, αλλά φέρε μου να βάλω την κουκούλα μου, το αφεντικό μου θα με σκοτώσει άμα μάθει τι έγινε"

Του πέταξα την κουκούλα και την φόρεσε.

"Ποιό είναι το αφεντικό σου?"

"Εεε δεν μπορώ να σου πω"

"ΜΗΝ παίζεις  με την υπομονή μου και συνεργάσου"

"Καλά. Εεε είναι ο..ο Μάριος"

"Ο Μάριος?"

"Ναι"

"Δεν σε πιστεύω. Ο Μάριος δεν θα μου έκανε ποτέ κακό"

"Μα δεν θα σου κάνει. Θα σε πάμε σε ένα απομωνομένο μέρος για κάποιες μέρες."

"Για πόσες μέρες?"

"Για όσο χρειαστεί. Αναλόγως πότε θα τελειώσει τις δουλειές του στην Θεσσαλονίκη"

"Και μετά?"

"Μετά θα σε επιστρέψουμε στο σπίτι σου και θα συνεχίσεις κανονικά την ζωή σου, με μια μικρή αλλαγή."

"Και τα όπλα τι τα χρειάζεστε, αφού το αφεντικό σας το συμφέρει να είμαι ζωντανή"

"Για να σε φοβήσουμε."

"Είδες πόσο απλό ήταν. Τώρα που απαντήθηκαν οι ερωτήσεις μου μπορώ να σου δώσω το όπλο."

"Δεν φοβάσε να μην σε πυροβολήσω?"

"Φοβάμαι και δεν σας έχω καμια εμπιστοσύνη.Αλλά περισσότερο ανησυχώ. Ανησυχώ για αυτό που θα ακολουθήσει όταν επιστρέψω στην Θεσσαλονίκη."

"Δεν θα σου κάνουμε κακό, εκτός κι αν μας προδώσεις στην αστυνομία. Τότε θα βρεθείς εσύ στο χώμα και εμείς στην φυλακή"

Δεν απάντησα...

Έστρεψα το κεφάλι μου στο παράθυρο και κοιτούσα το σκοτάδι.

Τι εννοούσε ότι η ζωή μου θα αλλάξει?

Λες ο Μάριος να με αγαπούσε τόσο πολύ που θα με αναγκάσει να με πάρει και να φύγουμε από την Θεσσαλονίκη?

Μα καλά...και με το πρόβλημα υγείας του τι γίνεται?

Πολύ περίεργο. Άρρωστος άνθρωπος να καταστρώνει τέτοια σχέδια.

Και με τον Ηρακλή τι θα γίνει?

Τώρα λογικά θα με ψάχνει...ελπίζω να μην ζήτησε βοήθεια από την αστυνομία..

Και τι θα γίνει αν δεν τον ξανα δω ποτε?

Και τι θα γίνει αν ο Μάριος τον βγάλει από την μέση?

Ένιωθα ένα κενό μέσα μου.

Δεν με νοιάζει τι θα μου κάνουν.
Με νοιάζει που δεν θα ξανα δω τον Ηρακλή...

Και με αυτην την σκέψη πήγα να κλάψω, αλλά το ταξί σταμάτησε και φτάσαμε στον άγνωστο για μένα προορισμό...