Παιχνίδια της μοίρας

ΛΟΥΝΑ ΠΑΡΚ

Και αυτός που με έβαλε μέσα στο αμάξι ήταν ο Ηρακλής.
Από την μια χαίρομαι γιατί με έβγαλε από την δύσκολη θέση και κατάλαβα ότι ο Μάριος δεν με αγαπάει πραγματικά, αλλά από την άλλη νευρίασα που με άρπαξε και δεν πρόλαβα να ενημερώσω την Πηνελόπη ότι φεύγω.

"Πρώτον τι κάνεις εσύ εδώ, δεύτερον με ποιο δικαίωμα διακόπτεις την συζήτηση που είχα με τον Μάριο και τρίτον που πάμε"

"Απλά απόλαυσε την διαδρομή και κράτα τι απορίες σου για αργότερα" μου λέει και βάζει φουλ την μουσική.

Ηρακλής pov:

Η Ιωάννα δεν με άφησε να διαλέξω εγώ το κλαμπάκι που θα διασκεδάζαμε απόψε. Επέμενε να πάμε σε ένα καινούριο που άνοιξε πρόσφατα.

Επειδή βαριέμαι να την ακούω συμφώνησα.

Στον Στάθη κάτι έτυχε και δεν μπόρεσε να έρθει. Οπότε πήγα μόνο με την Ιωάννα.

Καθώς βρισκόμαστε στην είσοδο, χτυπάει το κινητό της Ιωάννας και πήγε λίγο παραπέρα ώστε να το σηκώσει.

Εγώ έριξα μια ματιά τριγύρω, ώσπου το βλέμμα μου έπεσε πάνω σε ένα ζευγαράκι. Και αυτό το ζευγαράκι ήταν η Νεφέλη με τον Μάριο.

Δεν ξέρω τι με έπιασε. Δεν θέλω να βρίσκεται μαζί του.

Δεν έδρασα με το μυαλό. Πήγα, την άρπαξα από το χέρι, αν και δεν ήταν εύκολο γιατί ήθελε να το σκάσει, και την έβαλα μέσα στο αμάξι.

Έβαλα το αμάξι μπροστά και όπως ήταν αναμενόμενο η Νεφέλη άρχιζε να με κατακλύζει με ερωτήσεις.

Δεν ήμουν σε θέση να της απαντήσω. Βασικά δεν ήξερα τι να της απαντήσω.
Τι να της έλεγα? Ότι ζηλεύω κάθε φορά που βρίσκεται δίπλα στον Μάριο?

Και ναι το παραδέχομαι. ΖΗΛΕΥΩ. Δεν ξέρω γιατί....

Η μουσική βοήθησε και τους δυο μας να ξεχαστούμε και να ηρεμήσουμε απολαμβάνοντας την στιγμή.

Πρέπει να παραδεχτώ πως είναι πολύ γλυκ... ΗΡΑΚΛΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΟΥ.
Εγώ και η Νεφέλη ποτέ των ποτών ποτέ. Είμαστε απλά φίλοι και την βοηθάω σε μια δύσκολη στιγμή.

Φτάνουμε στον Λευκό Πύργο. Το βράδυ εδώ είναι πολύ ρομαντικά.

Κατεβήκαμε από το αμάξι και τότε συνειδητοποίησα ότι η Ιωάννα με έχει πάρει τηλέφωνο πάνω από 20 φορές.
Της έστειλα ένα ξερό μήνυμα ότι μου έτυχε κάτι και το έκλεισα.
Δεν θέλω κανείς και τίποτα να μου χαλάσει την βόλτα μου με την Νεφέλη...

Πήραμε να φάμε παγωτό και περπατούσαμε ανάμεσα σε τόσο άγνωστο κόσμο.

Πείραζε ο ένας τον άλλον, συζητούσαμε περι ανέμων και υδάτων, βγάζαμε φωτογραφίες και περνούσαμε τόσο ωραία μέχρι...

Μέχρι που η Νεφέλη έβγαλε το παιδάκι από μέσα της και απαίτησε να την πάω σε ένα λούνα παρκ...

Αυτό το κορίτσι είναι τόσο απρόβλεπτο που με τρελάινει ώρες-ώρες.

Στην αρχή αρνήθηκα επειδή δεν έχω πάει σε λούνα παρκ. Οι γονείς μου δεν με πήγαν ποτε ως παιδί, οπότε μου φάνηκε περίεργο να πάω τώρα ως ενήλικας.

Παρ'όλα αυτά η Νεφέλη έκανε μια λυπημένη φατσούλα που δε μπορούσα να της ξανα πω όχι...

Το λούνα παρκ ήταν σχετικά κοντα και φτάσαμε γρήγορα.

Κατεβήκαμε από το αμάξι.

Η Νεφέλη έτρεξε στο λουνα παρκ, ενώ εγώ εξέταζα πολύ προσεκτικά τον χώρο.

"Λοιπόν, τι λες να κάνουμε πρώτα?" με ρωτάει καθώς κοιταζει χαρούμενη τριγύρω.

"Αυτό το πράγμα μου φαίνεται ενδιαφέρον"

"Ηρακλή αυτό το πράγμα είναι ρόδα και εγώ φοβάμαι"

"Δεν περίμενα να είσαι τόσο δειλή"

"Δειλή εγώ?! Οκευ θα ανέβουμε, αλλά μετά θα προτείνω εγώ που θα πάμε"

Γελάω με το γεγονός ότι προσπαθεί να το παίξει ατρόμητη ενώ έχει υψοφοβία.

Ανεβαίνουμε στην ρόδα. Δεν προλαβαίνει να ξεκινήσει και η Νεφέλη μπαίνει μέσα στην αγκαλιά μου.

"Να σου πω κάτι, είμαι δειλή. Αλλά μην το πεις σε κανέναν."

"Εντάξει Νεφέλη, θα είναι το μυστικό μας"

Όσο την είχα αγκαλιά, ένιωθα ένα πρωτόγνωρο για μένα συναίσθημα.

Όχι δεν είναι ίδια με τις άλλες. Έχει κάτι διαφορετικό. Κάτι που με ελκύει. Ειδικά τώρα που την έχω στην αγκαλιά μου και ακούω τους χτύπους της καρδιάς της και την φοβισμένη της αναπνοή, έχω μια έντονη επιθυμια να την φιλήσω.

Τα πρόσωπά μας συναντήθηκαν και ήταν σε απόσταση αναπνοής.
Δεν αντέχω άλλο. Θέλω να γευτω την γεύση των χειλιών της.

Την στιγμή που πήγα να ενώσω τα χείλη μας σταματάει η ρόδα και έπρεπε αναγκαστικά να κατέβουμε.

Μετά η Νεφέλη με οδήγησε προς τα συγκρουόμενα.

Παίξαμε και διάφορα άλλα παιχνίδια που τα ονόματά τους μου διαφεύγουν αυτήν την στιγμή.

Φάγαμε και μαλλί της γριάς, κερδίσαμε και ένα αρκουδάκι και κάπου εδώ ήρθε η ώρα της αποχώρησης.

Στο γυρισμό κανείς δεν μιλούσε.

Η Νεφέλη είχε πάρει αγκαλιά το αρκουδάκι και κοιτούσε αφηρημένη τον δρόμο.
Εγώ ήμουν συγκεντρωμένος στην οδήγηση.
Μέχρι που φτάσαμε σπίτι.

"Πέρασα πολύ ωραία σήμερα Ηρακλή. Σε ευχαριστώ"

"Κι εγώ πέρασα πολύ ωραία σήμερα. Ελπίζω να το επαναλάβουμε"