Peace Minus You

07

Dinama ko ang noo at leeg niya gamit ang likod ng aking kamay. Inaapoy na siya ng lagnat. Binuhat ko siya at dali-daling pumunta sa aking bahay. Kailangan ko ng sasakyan.

Mas pinili kong dalhin siya sa clinic dito sa loob ng village para mabilis matignan ang kalagayan niya. Nang makarating sa clinic ay ibinaba ko siya sa kamang naroon. Napasinghap ako. Ano na lang ang mangyayari sa kaniya kung hindi ako nakarating sa bahay niya?

Hinayaan ko ang doctor na tignan kung ang kalagayan niya. I went out to call Loren. He needs to know what happened. Kaano- ano niya ba 'to?

"Oh?" sagot ni Loren sa kabilang linya.

"Nahimatay siya nang nakita niya ako, dude!"

"Maybe, it's just your dream. Bagong gising ka?" He chuckled.

The heck with him. Nakwento ko kasi sa kanya ang panaganip tungkol kay Sandra last time. Now he's insinuating that what happened, my interaction with this girl was just a dream. How ridiculous.

"I'm fucking serious," my voice thundered.

"What did you do to her?" now he sounded accusing me.

"I did nothing! Nakita niya lang ako tapos nahimatay siya."

"Dumbass! Why didn't you do anything?" gigil na gigil si Loren.

Ano bang problema niya? Wala naman talaga akong ginawa para mahimatay siya.

"I didn't do anything para himatayin si... What's her name? Hinimatay siya kasi mataas ang lagnat!"

"Oh-kay. I thought you just left her unconscious. Very good," kalmadong tugon sa akin.

"What's her name?" medyo kumalma kong tanong.

"Just ask her. Gotta go. Take care of her." Iyon ang huling sinabi bago muli ako pagpatayan.

Pumasok ako sa clinic at umupo sa waiting area, sa labas ng room na pinagdalhan sa babaeng nahimatay sa una naming pagkikita. Natanaw ko sa bintana ang malapit ng paglubog ng araw. Tumingin ako sa wallclock doon, thirteen minutes na lang ay 5 pm na kaagad. Sumandal ako sa upuan at pumikit.

Nakatulog ako kalaunan. Nagising sa pakiramdam na may nakatitig sa akin, isama naririnig kong usapan sa paligid ko. Pinili kong manatiling nakapikit habang pinapakinggan ang usapan. Rinig ko ang sagutan ng dalawa. Mukhang kanina pa silang nag-uusap.

"He is the one who brought me here? Seryoso ka, Doc?" malamyos ngunit masiglang tinig niya. Gusto ko na talagang malaman ang kaniyang pangalan!

Mabuti at mukhang maayos na ang pakiramdam niya.

"Yes, he is. I'm serious," I heard how the doctor chuckled.

"Parang nagjojoke ka lang, Doc." She laughed freely.  Ah, what a nice sound.

"I ain't a joker, I am a doctor."

The two of them laughed at the last remark that the doctor said. Pigil pigil ko ang sariling makitawa. Pambihira. I relaxed myself even more at nakapikit pa rin. Mamaya ako ng konti mumulat.

"He looked like someone, Doc."

Aw, that famous line.

"Who?" the doctor asked curiously.

"Kamukha niya ang... mapapangasawa ko!"

Their laughters erupted. I bit my tongue to stop myself from smiling. Words are powerful. Tingnan natin kung aasawahin mo nga ako. I just laughed at my thought. Siyempre, sa isip ko lang ako tumatawa.

"It's past seven pm. Wake him up so you two could go home."

"Okay, Doc. Thank you."

Narinig ko ang paghakbang palayo ng isang tao. Si Doc siguro iyon. Halos mawalan ako ng hininga nang maamoy ko ang mamahaling perfume.

She touched both of my cheeks and gently tapped them. I don't want to open my eyes yet.

"Ang gwapo mo," she whispered.

"I know right," I whispered back.

And with that... I slowly opened my eyes. Her brown eyes danced in amusement.