Peace Minus You

08

"Why don't you move closer?" I joked out.

She smirked casually. Bigla akong napaurong nang ilapit niya ang mukha niya sa akin. She laughed out loud and put a distance between us. Habang nakaupo pa rin ako ay pinagmamasdan ko siyang tumatawa.

Ngumiti ako dahil kumpirmadong magaling na siya. Kung makatawa ay wagas.

"Coward." She gave me a lopsided smile, ngayon ay nakapamaywang na nakaharap sa akin.

Tinitigan ko siya. I grabbed her right wrist at pinaupo patagilid sa aking kandungan. Nanlaki ang kaniyang mga mata. I smiled evilly and tried to get my face closer to her. Damn, nasa clinic pa kami. I want to punch myself for being like this. I just want to prove that I'm not coward.

"Aww!" I groaned because she put her hand on my face.

"Nasa clinic tayo. Ang manyak mo," reklamo niya bago pumiglas para makatayo.

Siyempre, hindi ko pinakawalan. This time, she's the one who groaned frustratingly.

"Who's coward again?" I teased her. Sa halip na pangalan niya ang itanong ko ay iyon pa talaga ang tanong. Hindi siya makatingin sa akin. Hinawakan ko ang kaniyang baba bahagya at nagpaubaya naman siya. She looked wary. Nalimutan kong kagagaling niya lang sa sakit tapos ginaganito ko pa. I deeply sighed, nakakakonsensya naman.

"I'm sorry. I'll drive you home."

She blinked slowly and nodded. Pinakawalan ko ang hawak sa kaniya pero hindi pa rin siya tumatayo.

"Care to stand up?" I chuckled. Dali-dali siyang tumayo at dire-diretsong lumabas ng clinic. Mabagal akong nakasunod.

"You better not give your location when someone texted you." Sambit ko nang nasa kotse na kami. How ironic. Coming from me na niloko siya sa text.

"Where's my parcel?" she asked out of nowhere. Nakatingin siya sa labas ng bintana.

What? Kagagaling niya lang sa sakit tapos iyong order agad ang iniisip.

"Probably on some warehouse out there," I said defensively. Delivery boy nga pala ako.

"You liar," she said as she glanced at my side.

"You lied at the right time. You're forgiven," she continued and smiled at me.

"I shouldn't have lied. I'm glad I did. Baka kung anong nangyari sa iyo."

Nginitian ko siya pabalik.

"Paandarin mo na 'tong sasakyan." Paalala niya bago tumawa. Nahihiya akong napakamot sa batok bago pinaandar. I gave her phone.

"Thanks."

Tumango lang ako at tinuon ang sarili sa pagdrive. Malapit na kami sa kaniyang bahay nang sinagot nito ang isang tawag.

"Can you fetch me?" she said gently on the phone.

"Yeah, I'll wait." Iyon ang huling linya bago tinapos ang tawag.

Nang tumigil kami sa harap ng bahay ay hindi ko napigilan ang sariling magtanong.

"Is that your boyfriend on the other line earlier?" taas ng kilay ko.

Sana hindi. I silently prayed.

"Nah, a friend," she shrugged.

"Kagagaling mo lang sa sakit tapos lalabas ka kaagad?" I said with full of concern. I sounded like a... Well, nevermind.

"You don't need to worry, beach ang pupuntahan ko. I'll be fully rested there. By the way, who gave you my number?" Pag-iiba niya sa usapan.

"Lorenzeus," I answered seriously.

Kumunot ang noo niya. Suddenly, may bumusina sa likod ng sasakyan.

"Oh. That's my sundo!" Binuksan niya ang pintuan at bago bumaba ay tumingin muna sa akin.

"Next time na lang tayo mag-usap," she grinned apologetically.

"You take care," I nodded and tried my best to give her the best smile I could give. Ngumiti siya bago isinara ang pinto.

"Oh?" I was surprised when she opened the door again.

"Thank you, Falcon!"

It was brief. Before I can say something ay isinara niya ang pinto ng kotse. Ah, she knows me. But what the... I still don't know her name!