Once in a Lifetime (Valdemora Series #5)

Chapter 31

In life, there is one person who can love and accept you. It doesn't matter if you have flaws because in the first place, that someone didn't loved you for that. He loved you because there is one reason for him to live and treasure more the life he has.

Sa buhay kasi, minsan, tayong mga tao ay atat pagdating sa pag-ibig. Karamihan sa atin ay parang hindi nakakahintay sa panahon na dapat ay sa atin.

We love complaining than waiting. It's like we don't have that long patience for us to be able to find the right person. Nakukuntento na lang tayong magreklamong walang dumarating sa buhay natin pero bakit hindi nating hayaang Siya mismo ang kumilos?

People are not perfect. We're doing some mistakes without noticing it. May mga kilos na sa tingin natin ay tama ngunit para sa itaas, masama at hindi tama iyon.

I've fallen in love with some other guy back then. Hindi ko ikakailang may mga bagay na minsan ay gusto kong tapusin na lang. Na minsan ay ipinagdarasal ko kung tama ba ang naging desisyon na pumasok ako sa ganoong relasyon at subukan kung iyon na ba ang tamang tao para sa akin.

Of course, I assumed before that Alonzo's the one for me. Sabagay, halos lahat ng katangian ng isang lalaking hanap mo, naroon naman sa kanya. I admit that for me, I see him as the perfect guy. Ganoon naman siguro kapag mahal mo ang tao tapos halos wala ka nang nakikitang kahit na anong mali sa kanya.

Lumaki akong walang tatay sa tabi. May mga pagkakataon na nandyan nga si Papa pero parang limitado lang ang oras at panahon para sa amin. May hangganan at kung minsan ay parang kalkulado ang lahat.

Nawala siya sa akin pero kinakailangan kong magpatuloy sa buhay. Kung mawawala ako, parang walang naging silbi lang ang buhay ko rito sa mundo. That I lived for how many years but I ended my life for that reason.

Sa impyerno lang din naman ang bagsak ko sakali. Mas mahirap kumpara roon kaysa rito. Mas magandang dito ako naghihirap kaysa roon.

Nalanghap ko ang hanging sumalubong sa akin. Ilang araw lang naman akong nawala rito pero pakiramdam ko ay ilang taon akong umalis.

It's my first time to go abroad alone. Mahirap kahit bilang na bilang lang ang araw na iyon pero naging sulit naman. Hindi ko sinama si Jacob dahil alam kong hindi naman ako niyon papaalisin sa tabi niya.

Isa pa, I really wanted to experience that moment. Hindi naman ako nagiging madamot sa kanya pero kasi, mukhang linta kung makakapit sa akin. Mas maarte pa, eh.

Nakalabas na ako ng airport at nang maglakad na papunta sa hintayan, nakita ko iyong kotse niya. Isang maleta lang naman ang dala ko. Hindi naman kabigatan dahil kaunti lang din ang mga dala kong damit.

I saw him standing on the corner. Parang kanina pa ito nakatayo roon dahil sa paghihintay. He's wearing eye glasses that made him look like a matured man now. Nakasuot ng itim na long sleeve at medyo hapit iyon sa katawan niya.

Hindi niya ako nakita sapagkat naghalo ako sa mga naglalakarang mga pasahero. Palinga-linga siya at tila nababahala kung saan ba ako banda.

Napapailing akong naglakad ng mabagal papunta sa gawi niya. Mukha siyang tanga na hinahanap ako roon. Ni hindi man lang ginamit ang phone para tawagan ako.

"Oh? Kanina ka pa rito?" pambungad ko sa kanya. He scratched his forehead and then instead of hugging me, he kissed my cheek. Nahuli pa iyong mahigpit niyang yakap sa akin.

"I missed you," he whispered. Natawa ako saka humiwalay sa kanya.

We're in public place and yet, he's not shy doing that. Hindi naman sa hindi ako sanay. Sadyang nabo-bother lang ako kasi masyadong maraming mga taong narito.